Το κόλπο

Είναι εύκολο όταν έχεις να κάνεις με πολλούς ανθρώπους να πέφτεις στην παγίδα του κόλπου, δηλαδή να αντιμετωπίζεις τους άνθρωπους σαν περιπτώσεις: σε αυτές τις περιπτώσεις κάνω αυτό, σε εκείνες το άλλο, κοκ.
Δουλεύοντας με τα παιδιά, ωστόσο, και έχοντας διαβάσει αρκετά επί του ζητήματος αυτού, και έχοντας γίνει μάνα, φυσικά, είδα ότι αυτό είναι λιγότερο αποτελεσματικό διότι ποτέ κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλον και, μάλιστα, πολλές φορές τυχαίνει το ίδιο άτομο να παρουσιάζει διαφορετικές συμπεριφορές κατά περίσταση, με την πάροδο του χρόνου ή ανάλογα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται κάθε φορά.
Φυσικά, το ζήτημα είναι τί επιδιώκει κανείς.
Αν είσαι δάσκαλος σε αίθουσα επιδιώκεις κάτι πολύ διαφορετικό από μία εταιρεία που προωθεί ένα προϊόν ή από οποιοδήποτε άλλον που κάτι περιμένει από τον συνάνθρωπό του, όμως αν καθήσεις και το καλοσκεφτείς το "κόλπο" πετυχαίνει μόνο την πρώτη φορά, ενώ κάθε επανάληψη επιφέρει την ανία και, αναπόφευκτα, την αναποτελεσματικότητα.Ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά, που έχουν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις, το κόλπο είναι ασύμφορο, διότι μόλις γίνει αντιληπτό ως τέτοιο, χάνει την αποτελεσματικότητά του, δεν ξαναπιάνει και μένεις μόνος να φωνάζεις "κάντε το" ενώ τα καθαρματάκια σε κοιτάνε χασκογελώντας.
Για παράδειγμα, στα δικά μου παιδιά, όταν ήθελα να τα καταφέρω να κάνουν κάτι απλό, όπως να φάνε το φαγητό τους ή να μαζέψουν το δωμάτιό τους, το κάθε κόλπο έπιανε μία μόνο φορά, ακόμα και όταν τους έταζα κάτι, το οποίο τελικά έβρισκαν ότι δεν άξιζε τον κόπο, όταν είδαν ότι επρόκειτο για ευγενικό εκβιασμό.
Έτσι, κατέληξα στο υπέρτατο κόλπο, αυτό του μη-κόλπου.
Δεν θα το χαρακτήριζα ως ειλικρίνεια, μιας και υπάρχει κάποιος απώτερος σκοπός, το να κάνεις κάποιον να κάνει κάτι, αλλά είναι ότι εντιμότερο υπάρχει σε κόλπο διότι δεν εξαπατάς, δε λες ψέματα ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πονηρούς σκοπούς μιας και αν είσαι πονηρός πρέπει να πείς ψέματα.
Χρειάστηκε οικειοθελώς να ξεμάθω ότι είχα μάθει έως τώρα.
Μπαίνοντας στην αίθουσα, η οποία μπορεί να έχει παιδιά με προβλήματα, με αγωνίες, καλομαθημένα ή κακομαθημένα, κοκ είναι πολύ εύκολο να αρχίσεις να εφαρμόζεις "κόλπα"  όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για να μην σου προσάψει κανείς τίποτα, για να μην έρθει κανένας έξαλλος γονιός να σε σφάξει ή για να μην αρχίζεις να χάνεις μαθητές με τη σέσουλα και μετά τρέχα γύρευε.
Αυτός ακριβώς ο φόβος είναι που μας κάνει κακούς δάσκαλους και γονείς.
Αυτά τα πράγματα θα συμβούν ούτως ή άλλως, οπότε καλά θα κάνει ο κάθε ένας από εμάς να τα δεχτεί και να προχωρήσει παρακάτω. Ακόμα και ο χριστός είχε εχθρούς, σωστά;
Μπαίνοντας λοιπόν στην αίθουσα, αυθυποβάλλω τον εαυτό μου σα να είναι κάθε φορά η πρώτη φορά.
Λες και ο άτακτος μαθητής δεν έχει κάνει ποτέ πριν αταξία, λες και ο καλός μαθητής δεν έχει πάρει ποτέ ξανά άριστα. Όταν το κάνουν, δεν αναφέρω όοοοοολες τις φορές που ο άτακτος υπήρξε άτακτος, αλλά του εξηγώ για ποιό λόγο η συγκεκριμένη φορά αποτελεί σφάλμα. Μόνο.
Όταν ο άριστος πάρει άριστα, τον συγχαίρω με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως την πρώτη φορά.
Δεν επιδιώκω να μάθω το ιστορικό ή τις οικογενειακές καταστάσεις των μαθητών, διότι με επηρεάζει και αντί να δω το ίδιο το παιδί, βλέπω πίσω από αυτό τους πλούσιους ή φτωχούς γονείς τους, την καλή ή κακή του σχέση με αυτούς, κοκ, οπότε προτιμώ αυτά να τα μαθαίνω αφού έχω πρώτα σχηματίσει μία καλή σχέση με το ίδιο το παιδί.
Και ,κοίτα το περίεργο, αυτοί που χρειάζονται την περισσότερη προσοχή, είναι εκείνοι που την αποφεύγουν περισσότερο. Αν τον αφήσεις στην ησυχία του έναν τέτοιο τύπο, τις περισσότερες φορές είναι σίγουρο ότι θα βγεί από το καβούκι του για να διεκδικήσει το μερίδιο προσοχής που του αντιστοιχεί, ενώ αν προσπαθήσεις με τεχνητό τρόπο να το εκμαιεύσεις, τότε όσο εσύ προσπαθείς, τόσο αυτός τραβιέται όλο και βαθύτερα στο καβούκι του.
Έτσι λοιπόν, όλα αυτά δεν τα ρωτάω όταν μπαίνω στην αίθουσα, παρά μόνο αφήνω τις προσωπικότητες να ξετυλιχτούν από μόνες τους, μπροστά στα μάτια μου.
Αναπόφευκτα, διότι δεν μπορείς να μην είσαι το επάγγελμά σου, αυτή η τακτική πέρασε και στην υπόλοιπη ζωή μου.
Το κόλπο του μή-κόλπου έκανε τη ζωή μου πολύ πιο εύκολη, διότι από παντού μας μαθαίνουν να ψάχνουμε για διπλά νοήματα στα πάντα.
Έπαψα να το κάνω.
Παρόλο που, όπως όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν πονηροί και ψεύτες άνθρωποι, είναι πολύ ψυχοφθόρο να τους εκλαμβάνεις όλους ως τέτοιους και η μόνιμη καχυποψία είναι που ,στο τέλος, σε κάνει ρεμάλι.
Έπαψα να προσπαθώ να ελέγξω τους γύρω μου και αυτό είναι η μεγαλύτερη ελευθερία που υπάρχει, να μην εξαρτάται η δική σου ευτυχία από το τί θα κάνουν οι άλλοι.
Έπαψα να αναρωτιέμαι τί εννοούσε ο ένας όταν είπε αυτό και τί εννοούσε ο άλλος όταν είπε το άλλο, και αντί για αυτό σα χαζό δεχόμουν αυτό που έλεγαν οι λέξεις τους, και απαντούσα σε αυτές σα να επρόκειτο για αληθινές λέξεις.
Άλλωστε, ακόμα και αν πείς σε κάποιον "νομίζω ότι εννοείς κάτι άλλο" δεν έχει στην ουσία αποτελέσματα, γιατί αν κάποιος είναι πονηρός και ψεύτης, ακόμα και αν τον πιάσεις στο ένα σε λίγο θα σου πεί άλλο, οπότε άστον να νομίζει ότι με κορόιδεψε, να δούμε τί θα καταλάβει.
Τις περισσότερες φορές, η τύχη η ειρωνική, τα φέρνει έτσι που να έρχεται η στιγμή να του τρίψεις το ψέμα στα μούτρα, να του πείς "Μα, εσύ δεν είχες πεί αυτό τότε;" αλλά τί νόημα έχει;
Δεν πειράζει.
Από την άλλη μεριά, μην νομίσει κανείς ότι το αθηνόβιο είναι και κανένας ανθρωπομαγνήτης, ε;
Δυο-τρείς φίλους και αυτούς στη χάση και στη φέξη τους βλέπω.
Μην νομίσετε δηλαδή ότι με αυτή την τακτική θα γίνετε δημοφιλείς και σας πάρω στο λαιμό μου....
Άσε που χρειάστηκαν δυο-τρία ξεγυρισμένα nervous breakdowns μέχρι να βρω την εσωτερική γαλήνη!