To πιο μεγάλο ψέμα

Είναι στα αλήθεια τόσο αντιφατικό το γεγονός ότι όσο τα παιδιά μας είναι μικρά κάνουμε ότι είναι δυνατόν να τα πείσουμε ότι ο Άη Βασίλης υπάρχει. Και μετά, συνήθως μετά την πάροδο μόλις τριών ή τεσσάρων χρόνων αναρωτιόμαστε πως να τους αποδείξουμε ότι τελικά δεν υπάρχει και πώς στο καλό θα τους το πούμε χωρίς να τα στεναχωρήσουμε.

Προσωπικά, αν ήμουν παιδί (με το μυαλό του ενήλικα όμως) θα έλεγα "Δηλαδή τόσο καιρό με παραμύθιαζες ρε, #%*^@; Με δουλεύεις εδώ και τόσα χρόνια για την πλάκα σου, για να λες τι γλυκούλι και να τραβάς φωτογραφίες για το ίνσταγκραμ και να παριστάνεις τον καλό γονιό εις βάρος μου; Φτου σου λεχρίτη!"

Έτσι θα έλεγα και θα είχα δίκιο.

Ειδικά αν ήξερα αυτό που ξέρω τώρα, ότι δηλαδή ο Άγιος Βασίλης δεν είναι ένας χοντρός φαταούλας που όλο τον χρόνο κάθεται και δουλεύει μόνο μία φορά τον χρόνο και τρώει τα μπισκότα των παιδιών, αλλά ένας σκληρά εργαζόμενος ασκητής που σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική, έχοντας δωρίσει όλη την περιουσία τους στους φτωχούς.

Δεν ήταν παντρεμένος ούτε ήθελε λαμπάκια ούτε ήταν κανένας αρχηγός καλικάντζαρων αλλά ένας σεμνός και εγκρατής μοναχός που μόνη του ενασχόληση ήταν η φιλανθρωπία για την οποία τελικά έγινε ευρέως γνωστός και η εκκλησιαστική ορθότης η οποία κατά πολλούς αποτελεί κοτσάνα, έπαιξε όμως μεγάλο ρόλο στην ιστορία και στη διαμόρφωση της Ελλάδας όπως είναι τώρα.

Εναντιώθηκε στα πολιτικά συμφέροντα του καιρού του, σε αντίθεση με τον ηλίθιο, εγωιστή χοντρό που δεν ξέρει τίποτα άλλο εκτός από το να τρώει και, ακριβώς επειδή παρά τα πλούτη που είχε κληρονομήσει ο ίδιος έζησε σαν φτωχός, όταν πέθανε σε νεαρή ηλικία στην κηδεία του δεν παρευρέθησαν μόνο οι χριστιανοί της περιοχής του αλλά κάθε λογής άνθρωποι που είχε ευεργετήσει, ένα τσούρμο μεγάλο που θρηνούσε.

Ακόμα χειρότερα, σαν κομπλεξικοί που είμαστε, αντί με υπερηφάνεια να διαλαλήσουμε ότι ο καταπληκτικός αυτός άνθρωπος ήταν Έλληνας του Πόντου, από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (όπως η γιαγιά μου, άσχετο, αλλά τί να κάνεις συνειρμοί είναι αυτοί) αντί λοιπόν να πούμε σε όλη την υφήλιο ότι ο Άγιος είναι Έλλην με Ε κεφαλαίο, συμβιβαζόμαστε με ένα άχρηστο, χοντρό, ματαιόδοξο εκβιαστή.

Γιατί, και εδώ έγκειται το μεγαλύτερο ψέμα των εποχών, ο Άγιος Βασίλειος δεν μοίραζε δώρα μόνο στα καλά παιδιά των ρατσιστών της δύσης, ούτε κρατούσε φάκελο για κάθε άνθρωπο αλλά αντιθέτως, ήταν τόσο καλός που ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή το θρήσκευμα των ανθρώπων, τους βοηθούσε όλους, όχι μόνο την πρωτοχρονιά αλλά πάντοτε.

Τί αξίες θα εμφυσήσουμε στα παιδιά μας που τόσο τα λατρεύουμε, αν δεν τους τα πούμε όλα αυτά, παρά μόνο τους κλείσουμε το στόμα με γυαλιστερά δώρα, αποκρύπτοντας την φιλανθρωπία και την αλληλοβοήθεια για να προτιμήσουμε την καταναλωτική παραφιλολογία που προωθείται από τα καταστήματα παιχνιδιών;