Φυγή

Είναι κάτι κινήματα για την κάνναβη που υποστηρίζουν ότι η χρήση της ως ναρκωτικό δεν είναι βλαπτική.

Δημοσιεύουν δημοσιεύματα κατά τα οποία αποδεικνύεται ότι δεν είναι εθιστική, δεν βλάπτει τα ζωτικά όργανα και ότι δεν έχει παρενέργειες, ή ακόμα ότι άλλες ουσίες όπως ο καπνός ή το αλκοόλ είναι πολύ πιο επικίνδυνα.

Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια.

Δεν μας λένε όμως πόσοι από όσους ξεκινούν με κάνναβη καταλήγουν σε πιο βαρειές ουσίες, ούτε ποιό ποσοστό αυτών, παρόλο που ίσως δεν προχωρήσουν "παρακάτω" συνεχίζουν την κατανάλωση όχι τόσο πολύ εθισμένοι στην ίδια την ουσία, όσο στην νοητική φυγή που διαλύει τις προτεραιότητες στην καθημερινή ζωή ενός ανθρώπου.

Η φυγή από την πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό, η δε άρση του βάρους της ευθύνης, της βιοπάλης, η λήθη του πόνου και της ματαιότητας ήταν ανέκαθεν το ναρκωτικό που καλλιέργησε όλα τα άλλα, όμως η υπερβολή σε αυτό είναι που καταστρέφει τον άνθρωπο.

Και η δική μου ένσταση σε όλα αυτά είναι η εξής:
δεν πειράζει να αποδρά κανείς που-και-που. Αυτό που πειράζει είναι το να φτιάχνεσαι σε τακτική βάση και να τελείς υπό την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ναρκωτικό που δεν πειράζει.
Γιατί ακόμα και η "καλή" κάνναβη, εκτός από εισαγωγή στις υπόλοιπες ουσίες, κάνει ακριβώς αυτό, δίνει την εντύπωση ότι δεν πειράζει να είναι κανείς φτιαγμένος, ότι μπορείς να τριπάρεις χωρίς συνέπειες όσο γουστάρεις. Και κάποιος που μπαίνει στην διαδικασία της "φυγής" νομίζοντας ότι αυτή δεν έχει συνέπειες, ειδικά οι νέοι που είναι πιο επιρρεπείς σε πειράματα και δοκιμές,δεν είναι απίθανο να καταστρέψουν τη ζωή τους σε μία "άκακη" μέθη αντί να κυνηγήσουν το μέλλον τους ή να καλλιεργήσουν το νου τους.

Και, κοίτα τώρα το παράλογο.

Έχουμε από τα μήντια την προώθηση μίας ηδονιστικής ηθικής, όπου όλα είναι καλά. Καλοί οι γκέη, καλοί οι ναρκωμανείς, καλοί οι υποκριτές, καλοί οι εγωπαθείς, και οι αντροχωρίστρες και οι πόρνες, και οι άχρηστοι, αρκεί να είναι όμορφοι.  Αρκεί να είναι κούλ ή της μόδας, αρκεί να έχει μουσική υπόκρουση σε τζαζ, αρκεί να είναι αστείοι και να μη σε πειράζουν. Και μέσα σε όλη αυτή την χαλαρότητα, τι σε πειράζει να κάνει ο άλλος ουσίες;
Σε πειράζει;
Καλός και αυτός.
Όλοι καλοί.

Όχι ότι είναι κακοί οι γκέη ή οι ναρκωμανείς ή οι υπόλοιποι . Απλά δεν γίνεται να τους γουστάρεις όλους. Μερικοί από εμάς προτιμούν τους μεν ή τους δε, ανάλογα με την προσωπικότητα ή τις εμπειρίες ή την ανατροφή ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, πάντως να τους έχεις όλους για καλούς δεν γίνεται. Το ποιόν θα δεχτείς στην συντροφιά σου είναι κάτι το προσωπικό, γιατί δεν γίνεται να σου αρέσουν όλοι: με κάποιους θα νιώθεις πιο άνετα και με άλλους θα νιώθεις πιο βολικά. Και, μεταξύ μας, το να δεχτείς έναν ναρκωμανή έχει τα ρίσκα του, όσο και αν είναι θύμα όσων αναφέρονται παραπάνω και παρακάτω.

Να όμως που φτάσαμε σε ένα σημείο η ηθική να μην εκπορεύεται από πουθενά, ούτε καν από την σηψαιμική θρησκευτική εκπροσώπηση και να μην μπορεί κανείς να κάνει τίποτα χρήσιμο παρά μόνο ανταλλάσσουμε διαστροφές αντί να παράγουμε το οτιδήποτε. Οι νέοι θεωρούν πιο μεγάλη μαγκιά τη μέθη κάθε είδους παρά την εργασία. Και είναι έτσι ο πολιτισμός τώρα που να ενθαρρύνει την ψεύτικη φυγή της κατανάλωσης, αν πιείς αυτό θα γίνει εκείνο, αν φας αυτό θα γίνει το άλλο, αν φορέσεις αυτό θα γίνει το παράλλο, τόσο που όταν οι άνθρωποι λένε "κάνε" αυτομάτως ο νους τους πάει στο πορτοφόλι και τίποτα να μην σου πάει στο μυαλό να "κάνεις" που να μην προϋποθέται να παραδοθείς στην λήθη, να ξεχάσεις τη χρησιμότητα του να έχεις χέρια και μυαλό.

 Κι έτσι, όπως λέγαμε νωρίτερα περί ψευδο-δημιουργικότητας και ψευδο-φαντασίας, ολοένα και περισσότεροι διαλέγουν "δουλειές" που δεν αποτελούν τίποτα άλλο από υπεκφυγές από τον πραγματικό αγώνα της ζωής, γιατί αν κάποιος κουράζεται για να πετύχει κάτι ουσιαστικό, δεν έχει ανάγκη να "φύγει", απλά να χαλαρώσει λίγο πριν τον ύπνο.

Όταν κάποιος παλεύει για να πετύχει κάτι, γνωρίζει ότι η φυγή δεν αποτελεί επιλογή, ότι όποιος φεύγει, χάνεται και χάνει.