Πως αλλιώς;

Είναι πολλά επαγγέλματα που σε φέρνουν σε επαφή με πολλούς ανθρώπους σε καθημερινή βάση, λίγα όμως σου δίνουν τη δυνατότητα της κοντινής επαφής όσο του γιατρού ή του δάσκαλου, πράγμα που σε κάνει να αναλογίζεσαι γιατί αυτοί οι δύο είναι οι μωρότεροι, κατά τη γνωστή ρήση.

Είναι φορές που, ειδικά όταν έχει κανείς μία κάποια πείρα και, απαραίτητη προϋπόθεση, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, μπορεί να διαγνώσει διάφορα, να διαβάσει σχεδόν τη σκέψη του συνάνθρωπου που με μάτια όλο εμπιστοσύνη και προσμονή περιμένουν τη γνώση να εκπορευτεί από τα χείλη σου.

Είναι φορές που προσωπικά με κάνει να στεναχωριέμαι πολύ το πόσο πρόθυμοι είναι οι άνθρωποι να "χάψουν" ότι τους πείς, χωρίς αντίρρηση, χωρίς αμφιβολία, χωρίς ερώτηση καμμία. Έχουν τόση ανάγκη να πιστέψουν, αλλά όχι μόνο αυτό, είναι τόσο απελπισμένοι από το βάρος της ευθύνης που θα δέχονταν το οτιδήποτε, αρκεί να μην έχουν ευθύνη και να πιστέψουν. Κάτι.

Αλλά, το τελευταίο διάστημα ολοένα και περισσότερο, ίσως φταίει και η δική μου ωρίμανση (έτσι λέμε το πέρασμα του χρόνου στα ευγενικά, ειδικά όταν πρόκειται για τον εαυτό μας) παιδιά και ενήλικοι βλέπω ότι ένα πράγμα τους ταλαιπωρεί χωρίς λύση να βρίσκουνε καμμία, τόσο που σε κάνει να συγκρατείς τη θλίψη σου για να μην προγκήξεις κανέναν, και αυτό είναι το πόση ανάγκη έχουν να τους ακούσει κάποιος.

Παιδιά των οποίων οι γονείς κάνουν τα πάντα για να πληρώνουν τα διάφορα απαραίτητα αλλά δεν κάνουν τα πάντα για να τα ακούσουν, και έρχονται σε εμένα γεμάτα απωθημένα, καταπιεσμένες σκέψεις και λυσσαλέες αντιδράσεις. Ενήλικοι που άλλη συζήτηση δεν έχουν κάνει εξόν του  ποιος είναι κούκλος ή γκόμενα και τί φόρεσε ο τάδε εχτές, ξαφνικά με σαστισμένα βλέμματα ξερνάνε αγωνία με την πρώτη αφορμή. Άνθρωποι που δεν τολμούν να πουν την αγωνία τους στους ανθρώπους που αγαπάνε, έρχονται στο μάθημα και λένε όλες τις σκέψεις που νομίζουν ότι μόνο εκείνοι έχουν.
Τους κοιτώ με μπλέ βλέμμα και σκέφτομαι γιατί να συμβαίνει αυτό, γιατί να αυτοπεριορίζονται έτσι και μετά λέω ότι τελικά αυτοί βρίσκουν την διέξοδο, σε κάποιον τα λένε τελικά και λέω ότι είναι για εμένα καθήκον όχι μόνο να ακούσω με προσοχή σε αυτά που λένε αλλά να δώσω απόκριση κατά την ειλικρινή μου σκέψη ώστε να μη νομίσουν ότι απλά κάνω υπομονή να φύγουν αλλά να ξέρουν πως με νοιάζει, γιατί με νοιάζει, όχι τόσο το πασίγνωστο μυστικό που θα πουν αλλά περισσότερο με νοιάζει να φύγουν ξαλαφρωμένοι, να ξέρουν ότι μία ξένη, στην ουσία, τους κατάλαβε.

Πόσο σοφή είναι η ιεροτελεστία της εξομολόγησης, και πόσο λείπει τώρα που την περιφρονούν οι άνθρωποι μέσα στην τεχνολογική αλαζονεία!

Την επόμενη φορά έρχονται με άλλες ιστορίες, τρομερές. Κάποιες φορές οι ιστορίες φανερώνουν μεγάλο πόνο. Με δύο τρείς λέξεις, αναγνωρίζεις το σύμπτωμα και την γιατριά που έτσι και κάνεις το λάθος να προτείνεις σε λένε τρελό.

Αυτός ο πούστης ο πόνος πόσο εύκολα πάει και ριζώνει και γαγγραινιάζει και γίνεται θολούρα στο μάτι, έχω βαρεθεί να το βλέπω. Θέλω να μην πονάνε πια άλλο τα παιδάκια.

Και είναι παράξενο το γεγονός ότι δεν είναι τόσο η έγκριση ή η αποδοχή ή ίσως συμφωνία που επιζητούν, αλλά έστω και αν διαφωνήσω βλέπω να ανακουφίζονται όταν λέω τη γνώμη μου, σα να ήταν αυτή η αντίρρηση το λάστιχο της σφεντόνας, με την αντίσταση να εκτόξευσε τη σκέψη και τη βούλησή τους. Μυστήριο η ψυχή του ανθρώπου και τί άλλο να κάνεις παρά να λές ό,τι στα αλήθεια σκέφτεσαι...

Κοιτώ το πρόσωπο και βλέπω την αντανάκλαση των σκέψεων. Υπολογίζω τις λέξεις που θα ντύσουν το μήνυμα, με γόμωση ακαριαία. Πολλές φορές δύο-τρείς λέξεις αρκούν για να θέσουν τα γρανάζια του μυαλού του σε κίνηση. Πολλές φορές όλα είναι μάταια, ο πόνος έχει γίνει συνήθεια και ναρκωτικό. Τι να πείς...


Τόσο άδικο, μάταιο και αχρείαστο κι ωστόσο τόσο επιβλητικό στο σύνολό του, όταν το βλέπεις να εκτυλίσσεται σε βάθος χρόνου, μία μοίρα να πραγματοποιείται, όπως μόνο ο δάσκαλος που παρακολουθεί την αγαπημένο του μαθητή να κάνει όσα είχες προβλέψει μπορεί να κάνει.

Τι άλλο να κάνεις παρά να αγαπάς αυτά τα πλασματάκια που άλλη δύναμη δεν έχουν παρά μόνο την αφοπλιστική τους αθωότητα και την απίστευτη ,μέσα στην άγνοια του μέλλοντος, ελπίδα..