Ψευδο-δημιουργικότητα και ψευδο-φαντασία

Βλέπω πολλά παιδιά γύρω μου να ψάχνουν με αγωνία κάτι να κάνουν για δουλειά για να ζήσουν στο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 10 με 15 χρόνια, γιατί η κρίση δεν άρχισε όταν βάρεσαν οι μηντιακοί συναγερμοί αλλά είχε από πολύ νωρίτερα γίνει αισθητή σε όσους έχουν μάτια και βλέπουν, αν και ακόμα υπάρχουν κάτι ζώα που αντιλαμβάνονται μεν ότι πλέον τα νούμερα δε βγαίνουν, αλλά λένε ότι δε βαριέσαι θα βγούν αύριο.

Τέλος πάντων βλέπω αυτά τα παιδιά να προσπαθούν και να αναζητούν τρόπους και λύσεις.

Και όταν λέω παιδιά, μη φανταστεί κανείς ότι είναι τίποτα δεκαοχτάρια, η γενιά των νέων, γιατί πλέον όταν λέμε παιδιά εννοούμε τους τριάντα-κάτι.
Βλέπω λοιπόν τους τριαντάρηδες σαν παιδιά να κοιμούνται στα χαμομήλια, ενώ είναι ακριβώς αυτή η ηλικιακή ομάδα που λογικά θα έπρεπε να είναι η πιο κατασταλαγμένη, η πιο συνειδητοποιημένη και η πιο ώριμη, αυτοί που θα ήταν σε θέση να κάνουν αυτό που λένε οι παλιοί "να πιάσουν την πέτρα και να τη σφίξουν".

Κι όμως, αντί να είναι αυτοί πιο ώριμοι από τους εικοσάρηδες, πιο ξεκούραστοι από τους σαραντάρηδες, αρκετά δυναμωμένοι από την προπόνηση στο στίβο της ζωής αλλά αρκετά ορεξάτοι ακόμα, κείτονται στις καφετέριες συζητώντας ατέρμονα πλάνα που ποτέ δε βγαίνουν, κάνοντας δουλειές του ποδαριού και επενδύοντας τη σκέψη και την ενέργειά τους σε μία αδιέξοδη αναμάσηση συμπερασμάτων, σε μία παιδαριώδη επιχειρηματικότητα που περισσότερο θυμίζει νηπιαγωγείο παρά σοβαρή επένδυση ή εργασία.

Παντού καλλιτέχνες, καταρχάς. Γέμισε ο τόπος μουσικούς, φωτογράφους, σχεδιαστές, και συσκευασίες δώρου. Δεύτερον, η δική τους έννοια της "δουλειάς" έχει να κάνει με τυροπιτάδικο, καφετέρια ή εστιατόριο, κι έτσι βλέπεις τριγύρω στην πόλη σαν τα μανιτάρια να ξεπετάγονται ΄σε διάφορες μεριές μαγαζάκια με κόκκινες πλαστικές επιγραφές, να λάμπουν για δύο έως έξι εβδομάδες με την υποστήριξη συγγενών και φίλων και μετά λίγο-λίγο να μαραζώνουν σκονισμένα καθώς οι συγγενείς και φίλοι πόση τυρόπιτα να πάρουν πια...

Βλέπεις έξυπνους ανθρώπους που μετά βίας βγάζουν τα προς το ζήν να εννοούν δουλειά το να βάζουν μουσική σε κλαμπάκια, να σχεδιάζουν καρτούλες, να οργανώνουν πάρτι, να στολίζουν με χαριτωμένο τρόπο ένα σπίτι, ή να βάφουν τα νύχια τους.

Κοίτα όμως, το να ζωγραφίζεις όμορφα είχε σημασία όταν ήμασταν στο νηπιαγωγείο. Δημιουργικότητα δεν είναι να αγοράσεις όμορφα χαρτάκια, να αγοράσεις κόλλα και ασημί χρυσόσκονη, να αγοράσεις χάντρες και να περάσεις μία ολόκληρη ημέρα φτιάχνοντας ένα χαριτωμένο καδράκι που, ίσως κάποτε, αλλά τώρα πλέον κανείς δεν θα αγοράσει. Έχουμε μία ολόκληρη "δημιουργική" γενιά που δεν ξέρει τίποτα άλλο από το να συνδυάζει όμορφα χαρτάκια σε όμορφα σχεδιάκια. Να γράφει ιστοριούλες για παιδιά. Δημιουργικότητα δεν είναι το γούστο στο ντιζάην ή στη διακόσμηση ενός μαγαζιού που παρέχει ακριβώς ότι και όλα τα υπόλοιπα. Δημιουργικότητα δεν είναι ακόμα μία μπυραρία. Δημιουργικότητα δεν είναι να τραβάω φωτογραφίες από τοπία με ενδιαφέρουσες τεχνοτροπίες, με μία πανάκριβη φωτογραφική μηχανή.

Σίγουρα, όλα αυτά μέχρι κάποιο σημείο χρειάζονται, όμως στ'αλήθεια, αυτά δεν είναι δουλειές. Αυτά είναι που κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο μας όταν βαριόμαστε, και μεταξύ μας, ο κάθε ένας με λίγη εξάσκηση μπορεί να κάνει για τον εαυτό του μόνος του. Και αυτό είναι που έχουν διδαχθεί, αυτό είναι που έχουν συνηθίσει να κάνουν ως τώρα και αυτό είναι που θεωρούν ως δημιουργικότητα και δουλειά.

Δεν φταίνε οι ίδιοι, όμως αυτοί είναι που θα υποστούν τις συνέπειες αν δεν ξυπνήσουν. Κάποιοι από αυτούς σιγά-σιγά αρχίζουν να συνέρχονται από την απύθμενη βλακεία που περιγράφεται παραπάνω, που καταδέχονται να κάνουν δουλειά που δεν συνεπάγεται να περιφέρεσαι από γραφείο σε γραφείο σείοντας καλόγουστα κοσμήματα.

Και, με τη βοήθεια της πολιτείας που έχει καταστήσει την πραγματικά παραγωγική εργασία ασύμφορη, είμαστε σαν κοινωνία (με ελάχιστες εξαιρέσεις) στρογγυλοκαθισμένοι στη φωλιά μας περιμένοντας τη μαμά-σπουργίτι να έρθει να μας ταΐσει ένα σκουληκάκι.

Χτίζεις έναν παραμυθένιο ξενώνα, με ονειρεμένη διακόσμηση, και περιμένεις να έρθει το χρήμα από τη μαμά-σπουργίτι.

Έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε.

Όχι όλοι.
Δημιουργικότητα δεν είναι να αγοράζεις φωτογραφικές μηχανές, μουσική ή όμορφα χαρτάκια, ή ταπετσαρίες. Δημιουργικότητα είναι να κοιτάς τριγύρω σου, να βλέπεις τί διαθέτεις και με αυτό να κατασκευάζεις λύσεις, να παράγεις αντί να αγοράζεις.
 Επιχειρηματικότητα δεν είναι πλέον να ανοίξεις μαγαζί. Κάποτε, κάναμε το λάθος να πιστέψουμε ότι είναι, γιατί μας έδιναν για να ξοδεύουμε, τώρα όμως πρέπει, σαν ενήλικοι, να δουλέψουμε για αυτά που θέλουμε.

Κύριε κράτος, κάνε συμφέρον να παράγουμε.(Σώθηκα τώρα...)
Όχι να παρέχουμε καταστροφικές υπηρεσίες, ούτε να καθόμαστε καταναλώνοντας, αλλά κάνε τους νόμους έτσι που όποιος παράγει να βγάζει κέρδος, είτε μεγάλος είτε μικρός, είτε μικρομεσαίος, ανάλογα με την επένδυση.
Να παράγει φάρμακα, βαμβάκι και σιτάρι, να παράγει τροφή, πρώτες ύλες και ίσως, ενέργεια και τεχνολογία.
Αν όμως συνεχίσεις έτσι, κράτος, να κλέβεις το κέρδος μας για να ζήσουν οι φίλοι σου, τότε καλά θα κάνεις να σιγουρευτείς ότι οι φίλοι σου σε αγαπάνε πολύ και ότι θα σε καλύψουν όταν θα έρθουμε για το κεφάλι σου.

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο, βλέπεις, όταν δεν υπάρχει ούτε ψωμί ούτε παντεσπάνι να καρατομείται κάποιος.