Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Μια στο καρφί

 
  • Κάθε χρόνο στο τέλος του θέρους και στα γενέθλιά μου ανεβάζω από μία επετειακή ανάρτηση, κάτι ανάμεσα από απολογισμό και νοσταλγία.
  • Φέτος, σκέφτηκα να διαφοροποιηθώ, να τα κάνω δύο-σε ένα, αλλά και να επαναφέρω τις, ενοχλητικές για ορισμένους, βουλίτσες ανά παράγραφο, που μου επιτρέπουν να αλλάζω παράγραφο χωρίς επιπλέον πάτημα του σπέης. Οικονομία χρόνου.
  • Το καλοκαίρι αυτό ήταν το καλύτερο εδώ και χρόνια, για πολλούς λόγους.
  • Παρόλο που δεν πήγαμε πουθενά, περάσαμε τέλεια, κάναμε ένα σωρό πράγματα, μόνοι μας αλλά και με τα παιδιά. Πήγανε στον Αχέροντα και κάναμε ιππασία και ράφτινγκ, πήγαμε στην Πάργα και κάναμε θαλάσσιο ποδήλατο γύρω από το νησάκι, που έκανε τα παιδιά να νιώσουν ωσάν τους πειρατές της Καραϊβικής, πήγαμε αμέτρητες βόλτες, κάναμε αμέτρητα μπάνια, πήγαμε στις νεροτσουλήθρες όπου το αθηνόβιο ξεμωράθηκε κάνοντας περισσότερες τσουλήθρες από τα ίδια τα παιδιά, διαβάσαμε, έκαστος, αμέτρητα βιβλία, φάγαμε πολλά ψητά καλαμπόκια, πολύ μαλλί της γριάς και πολλά βαφλάκια στο Aroma, στην πλατεία, αλλά πάνω από όλα ξεκουραστήκαμε, σωματικά και πνευματικά, κοιμηθήκαμε όσο ήθελε η ψυχή μας.
  • Και, προσωπικά, είδα με χαρά τα τελευταία ψίχουλα της κατάθλιψης να τα τρώνε τα σπουργίτια, στο μπαλκόνι όπου τα ρίχνω μετά από κάθε γεύμα, δίπλα από ένα πήλινο με νεράκι για τα πουλάκια, τις ημέρες που κάνει ζέστη. Από τώρα, ευχαριστιέμαι τα πράγματα που έρχονται, είμαι έτοιμη.
  • Και, με την ευχάριστη και απρόσμενη αυτή διαπίστωση, γιατί κάποτε νόμιζα ότι θα είμαι αγέλαστη δια παντός, απόρησα γιατί να συμβαίνει αυτό, πράγμα που με τη σειρά του με οδήγησε σε αναπόληση, πως έφτασα ως εδώ. Μετά είπα, κάτσε ρε αθηνόβιο, δεν είσαι και μαθουσάλας, κάτι τέτοια τα λένε οι παππούδες, που όλο τσαμπουνάνε τις ίδιες ιστορίες και πρέπει να κάνεις ότι τις ακούς για πρώτη φορά.
  • Ίσως, είναι αυτό η πρώτη ανασκόπηση που έρχεται σαν δεύτερη εφηβεία, το να ψάχνεται ο καθένας και να λέει "Που είμαι τώρα;", να κοιτάει τριγύρω για να δεί πού τον οδήγησαν τα βήματα την ώρα που ο καθένας μας προχωρούσε σκυφτός στο μονοπάτι, μην πέσει σε καμμία λακούβα. που μας έβγαλε ο δρόμος.
  • Τίποτα το τραγικό, ευτυχώς, αλλά πολλά μαθήματα. Από διάφορους ανθρώπους, κάθε άνθρωπος και μάθημα.
  • Έμαθα ότι μπορείς να λες την αλήθεια χωρίς να κάνεις τον άλλον να κλάψει, ότι υπάρχει καλύτερα, αλλά υπάρχει και χειρότερα, έμαθα ότι η αλήθεια είναι μία αλλά μερικές φορές δεν αξίζει τον πόνο, έμαθα ακόμα ότι η υστερία είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον, έμαθα ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, όυτε να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να έχεις και να κάνεις όσα σηκώνει το είναι σου.
  • Έμαθα ότι για να γιατρέψεις τον εαυτό σου, ο μόνος τρόπος είναι να ασχοληθείς με τους άλλους, όχι ως τέχνασμα αλλά πραγματικά να νοιαστείς και να πράξεις. Έμαθα ότι όσο περί πολλού και αν έχεις κάποιον, στην ουσία είναι ακόμα ένας άτριχος πίθηκος.
  • Όταν κάποιος εμφανίζεται με φαμφάρες και αξιώματα, εντός μου τον φαντάζομαι γυμνό και αυτό βοηθάει γιατί τις περισσότερες φορές όσοι εμφανίζονται με φαμφάρες και αξιώματα, γυμνοί είναι γελοίοι.
  • Έμαθα ότι οι πληγές ποτέ δεν κλείνουν, ότι ο καθένας πονάει όσο επιλέγει και ότι όλοι, όλοι, μα όλοι, χρειάζονται βοήθεια.
  • Έμαθα ότι ένα χαμόγελο δε σημαίνει τίποτα.
  • 'Εμαθα ότι οι εύκολες λύσεις, είναι και οι πιο δημοφιλείς: να δείρεις το παιδί σου αντί να το διαπαιδαγωγήσεις, να παραγγείλεις αντί να μαγειρέψεις, να παρκάρεις το παιδί αντί να του μάθεις δύο πράγματα, να βρίζεις αντί να πείθεις, να υποτιμάς αντί να σκέφτεσαι και να κρίνεις, να πάρεις αντιβίωση για να πας στη δουλειά, αντί να το παλέψεις δυο-τρείς μερούλες, με τσάι και με ρέγουλα.
  • Έμαθα ότι η εύκολη λύση είναι μερικές φορές να κάνεις τη ζωή σου δύσκολη, να φορτώνεσαι ευθύνες αλλωνών γιατί φοβάσαι υψώσεις ανάστημα, να κάνεις τα πάντα μόνος για να μπορείς να το παίζεις ήρωας ή μάγκας, να εξαγοράζεις την αποδοχή με υποτέλεια, να δέχεσαι τη βρωμιά και αυτό να το χαρακτηρίζεις υπομονή.
  • Είδα ανθρώπους να τα κάνουν όλα λάθος, και μετά να αναρωτιούνται γιατί τους βγήκε έτσι το παιδί ή να παραπονιούνται ότι έχουν εύθραυστη ιδιοσυγκρασία και να χαπακώνονται, και μετά να καταστρέφουν τα στομάχια τους.
  • Είδα ανθρώπους να αυτοκαταστρέφονται, να τους φωνάζω "ΜΗ!" κι αυτοί να περιγελούν, και μετά την καταστροφή, να έρχονται να μου λένε με σοφία αυτά που τους έλεγα αλλά δεν άκουγαν, επιδεικνύοντας τις πληγές τους σαν απόδειξη της σοφίας τους. Και καμώθηκα την έκπληκτη. "Τι μου λες, βρε παιδί μου! Σοβαρά; Μπράβο ρε. Για αυτό σε παραδέχομαι." Γιατί τί άλλο να κάνεις όταν ο άλλος τόσων χρονών μαντράχαλος συμπεριφέρεται σαν παιδί που θέλει να του παινέσουμε μία ζωγραφιά, πριν την πετάξει στα σκουπίδια...
  • Έτσι έμαθα ότι κάθε πράγμα πρέπει να το λές μία φορά, και ότι κάθε επανάληψη είναι περιττή. Αλλά αυτή η μία φορά, πρέπει να είναι σωστά διατυπωμένη και χρονικά σωστή.
  • Έμαθα ότι δεν μπορείς να τους σώσεις όλους, έμαθα ότι μερικοί δεν θέλουν να σωθούν και ότι μερικοί είναι τόσο βαθειά νυχτωμένοι που δεν αξίζει καν να ασχολείσαι μαζί τους, και ότι το να το παίζεις σωτήρας είναι πολλές φορές η εύκολη λύση, σαν φαστ-φούντ σωτηρία της ψυχής.
  • Έμαθα ότι όσο περισσότερο καυχιέται κάποιος, τόσο πιο βαθειά νυχτωμένος είναι και τόσο πιο βαθειά στο βούρκο βυθισμένος.
  • Έμαθα ότι μερικές φορές είναι πιο ευσπλαχνικό να είσαι σκληρός, όπως όταν χαλάς ένα χατήρι στο παιδί για να μην καταλήξει υπέρβαρο και περάσει την υπόλοιπη ζωή του στις δίαιτες και στην υποτίμηση και στα νοσοκομεία, αλλά ότι τις περισσότερες φορές υπάρχουν ρεμάλια που το βρίσκουν αυτό ως πρόφαση για κακοποίηση.
  • Έμαθα ότι αυτοί που λένε τη γνώμη τους τσεκουράτα, χωρίς να νοιάζονται για το ποιόν θα πληγώσουν, είναι τα μεγαλύτερα αποβράσματα, είτε λόγω απύθμενου εγωισμού, είτε λόγω υπέρτατης ανοησίας και ότι από αυτούς τους ανθρώπους καλό είναι να κρατάς αποστάσεις ασφαλείας.
  • Από την άλλη, έμαθα ότι αυτοί που είναι τελείως διπλωματικοί και ευγενικοί στους τρόπους και με τα πιό καλογυαλισμένα χαμόγελα, τις περισσότερες φορές κρύβουν ψυχικές χαβούζες πολλαπλών επιπέδων και, για αυτό, πρέπει επίσης να κρατούνται σε απόσταση ασφαλείας.
  • Το κάθε τί έχει τη σημασία του, τα πάντα μετράνε, τίποτα δεν αξίζει δεύτερη σκέψη, ωστόσο πρέπει να σκεφτόμαστε προσεκτικά το μέλλον και το παρόν, ότι κάποια στιγμή πρέπει να σηκώσουμε τα μάτια από τα βιβλία πριν γίνουμε ρομπότ. Το να ζητάς το καλύτερο δεν είναι αυτοσκοπός αλλά πρέπει να έχει κάποιο ώφελος πρακτικό ειδάλλως είναι άλλη μία ματαιοδοξία των ανίκανων και, αν περιφρονείς κάποιον τότε δεν είσαι τόσο καλύτερος όσο νομίζεις.
  • Έμαθα ότι τα περισσότερα για τα οποία στεναχωριόμαστε είναι απλώς αντικείμενα και ότι ευτυχία δεν φαίνεται.
  • Το τραγούδι, αυτή τη φορά είναι για μένα και ο τίτλος σημαίνει με λένε δρόμο. Μιλάει για τις γυναίκες του δρόμου, από την άλλη ως γυναίκα είμαι κι εγώ, τέτοια, σωστά;
  • Κι αυτό είναι κάτι άλλο που έμαθα, οι γυναίκες είναι πουτάνες, γιατί πουλάνε κι αγοράζουν αισθήματα, λόγια και ζωές, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι.
  • Από την άλλη, τί θα ήταν ο κόσμος χωρίς πουτάνες;

6 σχόλια:

  1. Και γιατί πατάς το space παρακαλώ κάθε που αλλάζεις παράγραφο;;;

    Τσσσςςς

    (Άκου ήρθε Πάργα και δε μας το είπε!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην νομίζεις ότι δε σε σκέφτηκα.
    Όμως την προηγούμενη ακριβώς είχες ανεβάσει ανάρτηση στην οποία σιχτίριζες την τύχη σου που θα έμενες στο κλεινόν άστυ, οπότε εσκέφθην ότι αν σου έλεγα τίποτα θα πυροδοτούσα αντιδράσεις, εκρήξεις, ανακατατάξεις, κλαυθμούς και οδυρμούς.
    Κι έτσι δεν σου είπα τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε φιλενάδα, ρίξε κάτι απάνω σου! Θα πουντιάσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πως είπατε;
    Που με είδες, που με ξέρεις και με μελετάς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ψες σε είδα στο πηγάδι κι έπινες νερό! Και σου γύρεψα λιγάκι κι είπες, σκύψε πιές. Κι έσκυψα κι εγώ η έρμη κι έπεσα βαθειά! Και σου γύρεψα να πέσεις κι εσύ έπεσες!
      Να σκουπήσου, θα πουντιάσεις σου παρήγγειλα!

      Διαγραφή

Βράζει το καζάνι!