Αντι-καφέ

• Πρόσφατα, θήλυ εκ του οικογενειακού περιβάλλοντος μου χάρισε κάποια από τα ρούχα της που δεν της έκαναν πιά.
• Και, επειδή το άτομο αυτό χαρακτηρίζεται από καλό γούστο, τα δέχτηκα με ευχαρίστηση, πόσο μάλλον αφού μου έκαναν "γάντι".
• Ωστόσο, αρκετά αργότερα, προσπαθώντας να τα συνταιριάξω είτε μεταξύ τους είτε με τα δικά μου, παρατήρησα ότι αυτό θα ήταν δύσκολο και αυτό διότι πολλά από τα ρούχα που μου έδωσε είναι χρώματος καφέ και μάλιστα σκούρο, που μέχρι τότε δεν υπήρχε στην γκαρνταρόμπα μου ούτε ως αξεσουάρ, ούτε ως παπούτσι, ούτε καν σαν κόσμημα ή μαντήλι ή τσάντα... Τίποτα. Το μόνο καφετί χρώμα που υπήρχε ήταν μία δερμάτινη ζώνη.
• Αυτό με έκανε να παρατηρήσω πιο προσεκτικά την κοπέλα αυτή με νέα προοπτική και παρατήρησα ότι όντως ήταν πάντα σκουροφορεμένη, τις περισσότερες φορές σε τόνους του καφέ.
  
• Αυτό με τη σειρά του με έκανε να παρατηρήσω το πως ντύνονται οι άνθρωποι τριγύρω μου, όχι ως προς το στυλ ή την μάρκα ή το κόστος, αλλά σε σχέση με τους χρωματικούς συνδυασμούς και είδα ότι εδώ στην επαρχία είναι λίγο πιο ανοιχρόχρωμα τα πράγματα, αλλά και πάλι οι περισσότεροι άνθρωποι, με εξαίρεση τα βασικά κομμάτια (ένα μαύρο παντελόνι, ένα άσπρο πουκάμισο, κοκ) επιλέγουν χρώματα και όχι απουσία χρωμάτων.
• Μετά από αυτό, σειρά είχε να συνδέσω μεταξύ τους τα άτομα που ντύνονταν με τέτοια απουσία χρωμάτων στον περίγυρό μου.
• Εντόπισα άλλες δύο ψυχές με τον ίδιο χρωματολογικό κώδικα και σύγκρινα τις συμπεριφορές τους, νοερά, και τις ιστορίες τους.
• Τώρα, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα σκούρα χρώματα κρύβουν το περιττό βάρος, είναι πιο εύκολο να συνδυαστούν με άλλα (αν και ένα καλό μπεζάκι ή ανοιχτό γκρί είναι εξίσου βολικό) και θεωρούνται γενικά πιο ευκολοφόρετα, ειδικά το χειμώνα.
• Επίσης γνωρίζουμε ότι το μαύρο είναι πιο κομψό, είναι πιο μάγκικο, είναι πιο επίσημο και γενικότερα αποτελεί μία έντονη άποψη, αν και σκούρο έχει πολύ δυνατή παρουσία και τραβάει την προσοχή. Αν και σκούρο, το πιο σκούρο από όλα, θα ήταν λάθος να το συνδέσουμε με κατάθλιψη ή πένθος ή οτιδήποτε άλλο διότι δείχνει αντιθέτως κάτι το δυνατό.
• Άλλωστε, το μαύρο είναι μόδα, γεγονός που αναιρεί σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογική του αντιστοιχία σε συναισθηματική φόρτιση.
• Το καφέ όμως....
• Το καφέ λέει πολλά.
• Το καφέ είναι το χρώμα που περνάει πιο απαρατήρητο, αυτό που τραβάει λιγότερο τα βλέμματα. Είναι σαν να κρύβεσαι.
• Από τη μία δεν είναι μαύρο, για να τραβάει τα βλέμματα, είναι όμως αρκούντως σκούρο για να κρύψει μία βαθειά πληγή και αρκετά ουδέτερο ώστε να μην το συνδέσει κανείς με μεγάλη θλίψη ή συναισθηματικό κενό, όμως είναι τελικά το πιο λυπημένο χρώμα του φάσματος.
• Είναι σα να λέει το άτομο αυτό "Εντάξει, λοιπόν, μην ασχολείστε μαζί μου"
• Το καφέ σε κάνει να δείχνεις σαν ένας σβώλος χώμα.
  Και, στις γυναίκες, αφού είναι το πιο άχαρο, μουντό χρώμα,θάβει παντελώς τη γυναικεία φύση.
• Και τα τρία άτομα που εντόπισα με την καφετιά γκαρνταρόμπα, είναι ιδιαίτερα, γυναίκες και οι τρείς.
• Χαρακτηρίζονται από πείσμα, ευφυία, επικοινωνιακή δεινότητα και μεγάλο κοινωνικό περίγυρο.
• Ωστόσο, κάτι στο οποίο δεν ταιριάζουν, είναι ότι δύο εξ αυτών έχουν εξαιρετικά πονεμένες ιστορίες πίσω τους, με απανωτά χτυπήματα και πολλαπλές δοκιμασίες στο ιστορικό τους και μάλιστα από νωρίς στη ζωή τους, ενώ η τρίτη, αυτή που μου έδωσε τα ρούχα, είναι φαινομενικά μία χαρά. Καμμία τραγωδία δεν την έχει χτυπήσει, είναι σαν όλους εμάς τους μέσους "εμείς" με οικογένεια, δουλειά, υποχρεώσεις, κοκ.
• Προς τί λοιπόν όλη αυτή η απαισιοδοξία; Προς τί το δράμα και γιατί το ψυχολογικό καμουφλάζ;
• Από τι κρύβεται;
• Συνήθως, αυτό από το οποίο κρυβόμαστε είναι ο εαυτός μας. Θεωρούμε ότι κάτι επάνω μας είναι άσχημο ή κατακριτέο ή ντροπιαστικό, ίσως το παρελθόν μας, κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας ή μία ενδόμυχη κατωτερότητα ή αίσθημα ανεπάρκειας.
• Πολλές φορές, είναι  οι ενοχές.
• Το άτομο αυτό ασχολείται υπερβολικά με ρούχα, πράγμα που στην υπερβολή του, όταν δηλαδή ξεπερνά την απόλαυση ενός καλού, προσεκτικά διαλεγμένου ρούχου που μας "πέτυχε" και καταντά εμμονή, ισοδυναμεί ψυχολογικά με το άλλο άκρο, την απόλυτη παραίτηση, γιατί και στα δύο άκρα βρίσκεται η αυτο-υποτίμηση.
• Αυτός που ασχολείται υπερβολικά με το ντύσιμο, ενδόμυχα προσπαθεί να προωθήσει μία εικόνα που ίσως να μην είναι και η αληθινή, ίσως προσπαθεί να καλύψει κάτι άλλο, με τον ίδιο τρόπο που άλλοι καλύπτουν τα κενά τους με το φαγητό ή το ποτό ή άλλες καταχρήσεις.
  
• Φυσικά, θέλω να τονίσω το "ίσως" αφού ζούμε σε μία καταναλωτική κοινωνία και αν δεν αλλάζεις γκαρνταρόμπα ανά τρίμηνο θεωρείσαι περιφρονητικά "φτωχός", αλλά και πάλι, δεν είναι κι αυτή άλλη μιά ψυχολογική μάσκα;
• Μία στολή;
• Όπως και να έχει το ζήτημα, είναι δύσκολο, εάν όχι αδύνατο, να δείς τί έχει στην ψυχή του ο καθένας. και οι ενδείξεις που έχουμε από τυχαία στοιχεία, όπως το χρώμα των ρούχων του ή ο τρόπος που μιλάει, είναι αυτό ακριβώς: ενδείξεις και όχι αποδείξεις.
• Για να καταλάβουμε τον συνάνθρωπό μας και να σχετιστούμε με επιτυχία με αυτόν, θα χρειαστεί να τον προσεγγίσουμε με αληθινή φιλία και αγάπη, να συζητήσουμε μαζί του και να δεχτούμε ότι όλα είναι φυσιολογικά, όσο δραματικά και αν τα κάνουμε μερικές φορές να φαίνονται.
• Επίσης, για να είμαστε βέβαιοι για το συμπέρασμά μας, πρέπει να συδυάσουμε πάρα πολλά στοιχεία, και όχι μεμονωμένα αποσπάσματα ή περιστατικά, γιατί απλά είναι οι άνθρωποι τόσο πολύπλοκοι και πολύμορφοι.
• Αν, για παράδειγμα, εκτός από την εμμονή με το ντύσιμο και τα ουδέτερα-ενοχικά καφέ, το άτομο αυτό έχει προσκόλληση με τη μητέρα του, αν αποφεύγει την ουσιαστική επικοινωνία με οποιοδήποτε άλλο ατόμο, αν το άτομο αυτό ξεπερνά τα όρια του συνήθους καταναλωτισμού και κρίνει τους άλλους βάσει των αγαθών τους, τότε τα συμπεράσματα που αντλούμε δεν είναι καλά, αλλά ανησυχητικά και το άτομο αυτό χρειάζεται τη βοήθειά μας,όχι να το τρέξουμε στους γιατρούς αλλά να έχουμε υπομονή και να το αφήσουμε να εκφραστεί με όποιο τρόπο μπορεί ώστε κάποτε να φτάσει στο σημείο να μην ντρέπεται για τον εαυτό του.
• Αν, τώρα, κάποιος αναγνωρίσει αυτά τα συμπτώματα στον εαυτό του ή σε κάποιον που γνωρίζει, τότε η λύση δεν είναι με το ζόρι να αλλάξουμε ρούχα, αλλά να δούμε τί είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε έτσι, καφετί στο χώμα, και να το δεχτούμε. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό που μας στεναχωρεί είναι πολύ συχνά και το καλύτερο όπλο μας, είναι αυτό που ακονίζει το μυαλό μας και μέσα από το ψυχολογικό "μποξ" με τον εαυτό μας να βγαίνουμε, ή να βγάλουμε τον άνθρωπό μας, πολύ δυνατότερο.