Κουβέντα να γίνεται...

• Το χρήμα δεν έχει πατρίδα. Έχει όμως προέλευση και αυτό είναι μέσα από τη γή υπό τη μορφή πρώτων, ακατέργαστων υλών, τρόφιμα, χαρτί, ορυκτά, κοκ, αλλά και υπό τη μορφή ενέργειας. Επίσης οι ίδιοι οι άνθρωποι αποτελούμε "πόρους" αφού η εργασία μας τα κάνει όλα αυτά δυνατά.
  Για να παράγεις λεφτά χρειάζεσαι πρώτες ύλες, ενέργεια και άνθρωπους.
• Οι άνθρωποι για να δουλέψουν χρειάζονται πρώτες ύλες και ενέργεια, η ενέργεια για να παραχθεί χρειάζεται άνθρωπους και πρώτες ύλες, οι πρώτες ύλες χρειάζονται ενέργεια και άνθρωπους για να παραχθούν.Κάπως απλοϊκό αλλά μέσες άκρες έτσι είναι.
• Αφαιρώντας το χρήμα από τον κύκλο αυτό, θεωρητικά θα μπορούσε το σύστημα να συνεχίσει να λειτουργεί σα να μην έγινε τίποτα, αλλά η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων και δυναμικών μας λέει ότι αυτό θα είχε τρομερές συνέπειες, αφού σαν κοινωνία επιθυμούμε επιπλέον αγαθά όπως μόρφωση, επικοινωνία, δημόσια υγεία, τέχνη και θεσμούς, αγαθά που δεν έχουν επιστροφή στο σύστημα, δλδ δεν παράγουν ούτε ενέργεια, ούτε πρώτες ύλες, ούτε άνθρωπους, αντιθέτως μάλιστα είναι, με κάθε έννοια του όρου, πανάκριβα.
  
• Σε απλή ελληνική, αυτό σημαίνει ότι ο φωτογράφος, ο νοσηλευτής και πτυχιούχος κοινωνιολογίας ή φιλοσοφικής δεν αξίζουν τα λεφτά τους, αφού με τη δουλειά τους όχι μόνο δεν παράγουν τιποτα το υλικό, αλλά καταναλώνουν και τους πόρους με μεγάλη ταχύτητα. Ξέρετε πόσο χαρτί χρειάζεται για τα συγγράμματα ενός και μόνο διδακτικού έτους σε σχολή φιλοσοφίας στην Ολλανδία, ή οπουδήποτε, σε τελευταία ανάλυση; Ή σε ένα υπουργείο; Ξέρετε πόσο πετρέλαιο χρειάζεται για την κατασκευή φωτογραφικού φιλμ, μηχανών και τρίποδων ή προβολέων;
• Άρα, για να έχουμε αυτά τα κοινωνικά αγαθά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να αφαιρέσουμε από τον κύκλο της παραγωγής ένα κάποιο "περίσσευμα" και να το επενδύσουμε σε αυτούς τους τομείς.
• Ωστόσο, για να κάνουν την απόσβεσή τους αυτοί οι τομείς, για να αξίζει να συντηρούνται από το πολύτιμο περίσσευμά μας, είναι απολύτως απαραίτητο να επιστρέφουν στο σύστημα, όχι λεφτά ενέργεια ή πόρους, αφού όπως είπαμε δεν είναι παραγωγικοί υπό αυτή την έννοια, αλλά καλές υπηρεσίες στον τομέα του ο καθένας. Καλή νοσηλεία αν είσαι νοσηλευτής, καλή διδασκαλία αν είσαι δάσκαλος, καλή υγεία αν είσαι γιατρός, καλή έρευνα αν είσαι επιστήμονας, καλή ψυχολογία αν είσαι ψυχολόγος, καλή διακυβέρνηση αν είσαι πολιτικός.
• Αυτή η απλή αλήθεια, σημαίνει κάτι ακόμα: είναι αδύνατον να υπάρχουν περισσότεροι "μη-παραγωγικοί" κλάδοι, για τον απλούστατο λόγο ότι κάποιος πρέπει να δουλεύει στη γή ώστε να παράγονται τα πρωτεύοντα αγαθά, πρώτες ύλες, ενέργεια και άνθρωποι.
• Και να το σφάλμα του χρεωδανειακού μοντέλου: αυτά ακριβώς που είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα, είναι ασύμφορα. Και πιο ασύμφορο από όλα, το να κάνεις παιδιά.
• Ποιός άνθρωπος, με σώας τας φρένας, θα επέλεγε οικοιοθελώς να γίνει μεταλλωρύχος, αγρότης ή ψαράς, αν είχε την επιλογή; Κανείς φυσικά.
• Κορόιδο είσαι, να τρώς στη μάπα κάθε κακουχία, μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, να έχεις τα στοιχεία της φύσης να σου καταστρέφουν την παραγωγή, να σε ξεζουμίζουν οι τράπεζες και να πληρώνεσαι λιγότερο κι από ζήτουλας;
• Όχι βέβαια!
• Όποιος μπορεί, προτιμά  να γίνει κάτι με "υπόληψη", κάτι από όλα αυτά που είναι άνετα και καλοπληρωμένα.
• Είναι πιο συμφέρον και εύκολο να είσαι καλλιτέχνης σερβιτόρος, χαμάλης στην  Ευρώπη, παρά να παράγεις πόρους στη Νότια αμερική ή Ασία, ή στην Ελλάδα, οπωσδήποτε.
• Ένας κακός άνθρωπος θα ερμήνευε αυτό το γεγονός, αυτάρεσκα, σαν μία ακόμη υπενθύμιση ότι δεν μπορούν όλοι να είναι ακαδημαικοί, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι και αυτό θα είναι κατά το ήμισι αλήθεια: δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ακαδημαικοί γιατί δεν το σηκώνει το σύστημα, άρα πρέπει οι καλύτεροι και καταλληλότεροι να φτάνουν σε αυτό το επίπεδο, αν θέλουμε να γίνονται καλά και σωστά οι δουλειές.
• Η άλλη μισή αλήθεια έχει δύο σκέλη: α)πως ορίζουμε την "καλή και σωστή δουλειά" και β) ποιοί είναι οι καταλληλότεροι και καλύτεροι.
• Γιατί το να βαφτίζεις τον εαυτό σου "ελίτ" και με αυτο το πρόσχημα να τρώς σε πεντάστερα ξενοδοχεία που για το ηλεκτρικό των πολυελαίων τους και μόνο πρέπει να δουλεύουν χίλιοι άνθρωποι για μία εβδομάδα, τότε δεν είσαι cost effective, ούτε μπορεί το σύστημα να συντηρήσει για πολύ, εκ των πραγμάτων.
• Η ελίτ, για να κερδίσει το ψωμί της, πρέπει να επιστρέφει στον κόσμο, στον αγρότη, στον μεταλλωρύχο, στον ψαρά και στον χειρωνάκτη, αυτά τα οποία υποτίθεται ότι παράγει, δηλαδή τεχνογνωσία, δικαιοσύνη, υγεία, κοινωνική συνείδηση και, μέσω αυτών, σταθερότητα και ασφάλεια.
• Η ελίτ, μπορεί να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα του να κάθεται στα ψηλά και μαλακά, μακρυά από το χώμα και την δυσκολία, είναι όμως συνδεδεμένη με το ίδιο σύστημα, αφού ζούμε στον ίδιο πλανήτη και όχι σε πέντε διαφορετικούς, ένα για την ελίτ, έναν για τους χειρωνάκτες, ένα για την παροχή υπηρεσιών και ένα για ρεζέρβα.
• Είναι λοιπόν αναπόφευκτα ουσιώδες να συνειδητοποήσει η περίφημη ελίτ τρείς απλές αλήθειες: πρώτα από όλα πρέπει να αφήσουν τους εαυτούς τους να υποστούν το τεστ της έκθεσης σε πραγματικές συνθήκες, αντί να κληροδοτούν αξιώματα από γεννιά σε γεννιά, ώστε να εξασφαλίζεται ότι αυτοί που αποτελούν την ελίτ είναι πράγματι οι καλύτεροι και όχι οι καλομαθημένοι, τρυφηλοί απόγονοι καποιου αποικιοκράτη που μόνο να τρώνε ξέρουν. Πρέπει από εκεί να ξεκινήσει η αξιοκρατία, ώστε να επανεπενδύεται υπό τη μορφή υπηρεσιών στο σύστημα ότι καταναλώνει η ελίτ.
  
• Δεύτερον, γίνεται πλέον προφανές ότι αφού  οι πόροι δεν είναι άπειροι αλλά πεπερασμένοι, ότι δεν έχουν πια τη δυνατότητα να κοστολογούν τις υπηρεσίες τους όπως πριν, δηλαδή δεν μπορούν απλά να βαφτίζουν τους εαυτούς τους ανώτερους και με αυτό το επιχείρημα να ζητούν εξωφρενικά, μονοπωλιακά λεφτά: ο δάσκαλος, ο γιατρός και ο πολιτευτής ή ο δικηγόρος, έχουν την ίδια αξία για το σύστημα με τον χτίστη, τον οδοκαθαριστή και τον μεταλλωρύχο, αφού ο ένας χωρίς τον άλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει,  συνεπώς οι αμοιβές τους δεν θα έπρεπε να απέχουν τόσο πολύ. Πρέπει να ξεπεζέψουν από το σύννεφο όπου ζούν και να δεχτούν ότι δεν μπορούν να ζούν εις βάρος της ίδιας τους της βάσης.
• Και τέλος,τρίτον, είναι απαραίτητο να έρθουν σε επαφή με την γήινη πραγματικότητα, διότι  εκεί όπου ζεί η ελίτ ισχύουν άλλοι κανόνες που δεν έχουν σχέση με τα φλέγοντα ζητήματα. Είναι απόλυτη ανάγκη, αντί να παρατηρούν από ψηλά τον κόσμο να πεθαίνει, να σκοτώνεται και να αρρωσταίνει, αντί να αναπτύσσουν θεωρίες και μετά να λένε "α, κοίτα να δείς, δεν πέτυχε" να καταδεχτούν να κάνουν ένα μεροκάματο σε εργοστάσιο πριν αποφασίσουν να αυξήσουν την παραγωγή ή να μειώσουν τους μισθούς και μετά να μας πούν αν το μοντέλο που σχεδίασε ένας χοντρός πίνοντας αφρώδη οίνο σε μία πολυθρόνα του Ριτζ, είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο ή όχι.
  Είναι απαραίτητο ο χειρωνάκτης να έχει συμφέρον να συνεχίσει να είναι χειρωνάκτης, άρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την συστημική δικαιοσύνη.