Πως να κάνετε κάποιον να κλάψει χωρίς να ασκήσετε βία

• Προφανώς εννοούμε την προφανή βία εκείνη που φαίνεται εύκολα: σωματική ή λεκτική.
• Γιατί το κλάμμα είναι προιόν βίας, κάποιου είδους, είναι προιόν θυμού, παράπονου και λύπης, αισθήματα που μόνο η βία προξενεί.
• Για να προξενήσεις, λοιπόν, αυτά τα συναισθήματα σε τέτοιο βαθμό ώστε το υποκείμενο να κλάψει, και μάλιστα χωρίς φανερή χρήση βίας, θα πρέπει τα λόγια μας να είναι αρκετά φορτισμένα, όχι σε ηχητική ένταση αλλά σε νόημα.
• Υπάρχουν λόγια που δείχνουν ότι δεν σε λαμβάνω υπόψιν.
• Υπάρχουν λόγια που δείχνουν ότι σε λαμβάνω υπόψιν αλλά σε έχω χεσμένο.
• Υπάρχουν λόγια που δείχνουν ότι σε ακούω, αλλά άσχετα με αυτό που λες θα κάνεις ότι λέω.
• Υπάρχουν λόγια που δείχνουν ότι θέλω να χρησιμοποιήσω κάθε κόλπο προκειμενου να σε
  
  κάνω να πειστείς.
• Υπάρχουν λόγια, πολύ ευγενικά φαινομενικά, που δείχνουν ότι θεωρώ ότι σε παίζω στα δάχτυλα.
• Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε αυτά τα πονηρά λόγια, αλλά είναι ανίσχυρη να το αποδείξει, όχι μόνο λόγω απειρίας, αλλά και γιατί δεν μπορείς ποτέ να αποδείξεις τί εννοεί ο οποιοσδήποτε όταν λέει κάτι.
• Είναι κάτι που αισθάνεσαι και αυτοί που αισθάνονται περισσότερο είναι τα παιδιά.
• Νιώθουν τη συναισθηματική βία τόσο έντονα, που μερικές φορές είναι προτιμότερο να ρίξεις ένα χαστούκι (ένα είπαμε, όχι να βρούμε δικαιολογία για να ξεσπάμε!), παρά να να αρχίσουμε τα παιχνίδια με τις λέξεις και τα κόλπα ή τις πονηριές, γιατί το παιδί ενστικτωδώς τα αναγνωρίζει και "κλωτσάει", δεν συνεργάζεται, αποκτά συναισθηματικά κατάλοιπα.
• Ένα τέτοιο τέχνασμα που δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι κάνω εγώ η ίδια με τα ίδια μου τα παιδιά, είναι όταν είμαι κουρασμένη.
• Αντί να πω "Παιδιά, είμαι κουρασμένη, δεν θα πάμε βόλτα" το οποίο ακόμα και με διαμαρτυρίες ή αντιρρήσεις, τελικά  θα καταλάβαιναν, πολλές φορές προσπαθούσα να τα πείσω να κάνουν αυτό που εμένα με βόλευε, όπως να πάνε στη γιαγιά τους, κόντρα στη θέλησή τους "Η γιαγιά έχει και το ντιβιντί με τους πάγουερ ρέηντζερσ!" ή άλλες κοτσάνες.
• Και, φυσιολογικά, τα παιδιά "κλωτσούσαν", όχι μόνο εκείνη την ώρα, αλλά ανέπτυξαν και μία απέχθεια στο να πηγαίνουν στη γιαγιά, ακριβώς επειδή ένιωσαν ότι τα ξεφορτώνομαι, παρόλο που δεν μπορούσαν να το αποδείξουν και, ακόμη και αν μου το έλεγαν, θα περνούσα ώρες ατελείωτες προσπαθώντας να τους αποδείξω ότι αυτό δεν ισχύει, με τις ίδιες ακριβώς κοτσάνες που έλεγα στον εαυτό μου για να μη νιώθω ενοχές. Κάποιος άλλος γονιός ίσως να τα έδερνε ή να τα έβριζε ή να τους φώναζε, πράγμα που θα οδηγούσε σε ακόμα πιο έντονες αντιδράσεις από τα παιδιά, οι οποίες σε βάθος χρόνου θα εξελίσσονταν σε παραβατικές συμπεριφορές, συγκρούσεις ή και απουσία επικοινωνίας, και οι γονείς μετά να αναρωτιούνται που έκαναν λάθος και γιατί τους βγήκε έτσι το παιδί.
• Όταν συνειδητοποίησα τί έκανα, ήταν αργά και πήρε αρκετό καιρό να επανορθώσω κάτι τόσο άδικο τόσο για τα παιδιά, όσο και για τη γιαγιά που τα είχε στα ώπα-ώπα και δεν ήξερε τί πάει στραβά.
• Όμως, όπως είπαμε και νωρίτερα, τα παιδιά τα νιώθουν κάτι τέτοια και τελικά καταφέραμε να βρούμε την ισορροπία μας, σε μεγάλο βαθμό.
• Κάτι άλλο που πέρασε από το μυαλό μου μετά από αυτό το περιστατικό, ειδικά μέσα από την εμπειρία μου ως δασκάλα τόσα χρόνια, ήταν όλα αυτά τα παιδιά που έχουν περάσει από τα χέρια μου, όλα αυτά τα παιδιά που αναπαράγουν τη σχέση τους με τους γονείς σε κάθε, μα κάθε σχέση τους, φιλική, συναισθηματική, η οποιαδήποτε άλλη. Αν ο πατέρας δημιουργεί προβλήματα, τότε η σχέση με τους άντρες είναι προβληματική. Αν η σχέση με τη μητέρα είναι υποκριτική, τότε οι σχέσεις με τις γυναίκες θα είναι υποκριτικές.
• Αυτό είναι επιστημονικό γεγονός.
• Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν τα μάθω να δέχονται την ψυχολογική βία ως φυσιολογική με πρόσχημα ότι είναι "για το καλό τους" , τότε αύριο-μεθαύριο θα δεχθούν την ψυχολογική βία από κάποιον άλλον επειδή θα τη θεωρούν φυσιολογική και, επειδή είναι αγόρια και είμαι γυναίκα, αυτό σημαίνει ότι θα δέχονται τα ψυχολογικά τεχνάσματα των γυναικών αντί να βλέπουν την αλήθεια.
• Αν εγώ τώρα, επειδή με βολεύει και δείχνει πρέπον στους παραέξω, τους μάθω να υπακούν τις γυναίκες απλά και μόνο επειδή κλαίνε ή επειδή τα λένε ωραία και πειστικά, αύριο-μεθαύριο κάποια γυναίκα θα τα πείσει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν με τον ίδιο τρόπο και θα νομίζουν ότι έτσι είναι το σωστό κιόλας.
•  Ωστόσο, δύο-τρείς άντρες που έχω γνωρίσει και έχουν πέσει θύματα τέτοιας συμπεριφοράς, έχουν περάσει μία ζωή μέσα στην υποτίμηση, και νιώθουν ότι δεν εκτιμώνται, ότι κάτι τους λείπει παρόλο που οι σύτροφοί τους δείχνουν να κάνουν τα πάντα για αυτούς, αλλά αδυνατούν να αντιδράσουν γιατί κάτι μέσα τους τους λέει ότι έτσι είναι και έτσι γίνονται τα πράγματα.
• Σε αυτό το σημείο είναι που αναλογίζεται ο μέσος αναγνώστης ότι το αθηνόβιο θα γίνει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ πεθερά.
• Ωστόσο, αν κοιτάξετε τριγύρω, θα δείτε ότι οι περισσότεροι γάμοι δεν διαλύονται λόγω πεθεράς αλλά λόγω ασυνεννοησίας ανάμεσα στα ζευγάρια, γιατί δίνοντας υπερβολική σημασία στις κοινωνικές συμβάσεις, διαμάντια και τριαντάφυλλα και ταξίδι του μέλιτος στα λούσα, ξεχνάμε την απλή αλήθεια ότι σε τελική ανάλυση αν χρειάζεται αν ακολουθείς κανόνες σε μία σχέση, τότε κλάφτα χαράλαμπε.
• Σκέφτηκα ότι αν εγώ τα συνηθίσω στο να γίνονται σεβαστοί, αν εγώ τα συνηθίσω στο να πείθονται από λογικά επιχειρήματα και όχι στα συναισθηματικά τεχνάσματα, αν εγώ τους διδάξω να σκέφτονται λογικά αλλά χωρίς να αγνοούν και το ένστικτό τους, τότε ίσως στο μέλλον όχι μόνο οι σύντροφοί τους αλλά και οι φιλίες, οι συνεργασίες και οι κοινωνικές τους σχέσεις να ανταποκρίνονται σε κριτήρια που οι ίδιοι θα έχουν θέσει και όχι στο τί με πονηράδα προσπαθεί να τους επιβάλλει ο ένας και ο άλλος επιτήδειος.