Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Τα τουβλάκια

  • τΜε ένα αριστοτεχνικό ριμπάουντ, που μόνο με χρόνια και επίμονη προπόνηση μπορεί να επιτύχει κανείς, το τουβλάκι χτυπάει στον τοίχο και μπαίνει στο κουβαδάκι που είναι η θέση του, μαζί με όλα τα υπόλοιπα Συνεχίζοντας το μάζεμα των υπόλοιπων παιχνιδιών που "μάζεψαν" τα παιδιά νωρίτερα αναρωτιέμαι γιατί να γίνονται όλα αυτά.
  • Δηλαδή, ποιά είναι η ευχαρίστηση του να είσαι γονιός? Σε μία συζήτηση με κάποιους μελλοντικούς γονείς που μας ρωτούσαν εμάς τους βετεράνους, παρατήρησα ότι οι απαντήσεις μας ήταν γεμάτες αγγαρείες, έλλειψη ύπνου, δραστικό περιορισμό προσωπικού χρόνου, ακαταστασία, άγχος, αμφιβολίες, κούραση και εξάντληση ψυχικών αποθεμάτων. Αν με ρωτήσουν ποιά είναι η απόλαυση του να είσαι γονιός, τί, μα τί, θα απαντήσω?
  • Οπωσδήποτε υπάρχει μία ικανοποίηση, αλλά πως την περιγράφει κανείς?
  • Κάποτε, ο παραμυθάς Νίκος Πιλάβιος είχε πει ότι γονιός είναι κάποιος που χαίρεται όταν κάποιος άλλος κάνει τα κακά του, τρώει ή κοιμάται και μέσα σε αυτό υπάρχει μία αλήθεια, γιατί όταν βλέπεις το μικρούλι να κάνει ένα-ένα τα βηματάκια της ζωής του είναι πολύ όμορφο και πολύ συγκινητικό.
  • Απλά είναι όμορφο και για αυτό μας αρέσει και για αυτό κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα. Άλλωστε, τί στον κόσμο είναι εύκολο?
  • Όταν λοιπόν μαγειρεύουμε ή σιδερώνουμε μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα, δεν είναι γιατί μας αρέσει να μαγειρεύουμε ή να σιδερώνουμε ως τα βαθιά μεσάνυχτα αλλά γιατί μας αρέσει το πρωί να είναι τα πλασματάκια καλοντυμένα και ζεστά και χορτάτα.
  • Όπως όλα όσα κάνουμε, έτσι και αυτό το κάνουμε επειδή έτσι μας αρέσει , επειδή εμείς το θέλουμε και είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια ώστε να τα καταφέρουμε, όπως όταν διαλέγουμε επάγγελμα ή σύντροφο. Γιατί έτσι γουστάρουμε.
  • Πως να εξηγήσεις σε έναν τυφλό το κόκκινο χρώμα?

6 σχόλια:

  1. Καλημέρα και καλή εβδομάδα κατ΄αρχήν athinovio!
    Κατά δεύτερον, δε μας τα 'πατε αυτά πιο νωρίς???
    ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!
    (κρίση πανικού)
    Δηλαδή σε λίγο δεν θα κοιμόμαστε, δεν θα έχουμε ελεύθερο χρόνο (γιατί ρε έχεις τώρα?) και επιπλέον θα μας αρέσει???

    Καλά!
    Συμβιβάζομαι μ' αυτό!
    :-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η πατρότητα και η μητρότητα είναι από αυτά που δεν εξηγούνται με λόγια. Πρέπει να το ζήσεις. Το είδα σε φίλους και συναδέλφους που κάποτε σνόμπαραν και χλεύαζαν άγρια τις χαζομαμάδες και τους χαζομπαμπάδες και τώρα που έγιναν κι αυτοι γονείς κάθονται και περιγράφουν ώρες ολόκληρες τα "κατορθώματα" του μωρού τους (όπου κατόρθωμα εννοούμε ακόμη και μία πορδίτσα του κανακάρη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. άσε ρε αθηνά, μόνο εμπειρικά το αντιλαμβάνεται κάποιος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω για τους πατεράδες. Θα μιλήσω προσωπικά. Υπάρχει κάποια στιγμή την ώρα που το μςρό βγαίνει και νιώθεις πςσ εκπλήρωσες μια τεράστια επιθυμία δική σου αλλά και του συντρόφου σου. Έχεις μοιράσει τα γονίδιά σας σε ένα καινούργιο οργανισμό.
    Ακόμη όμως δεν έχει δεθεί μαζί σου. Υπάρχει μία συγκεκριμένη στιγμή που θα γίνει αυτό. Και είναι η στιγμή που θα συναντηθούν τα βλέμματά μας. Αυτή η πρώτη ματιά είναι τόσο βαθειά που νιμίζεις πως έχει φτάσει μέχρι τα σωθικά σου. Πρρωτόγνωρο συναίσθημα ανατριχιάζεις ολόκληρος από ικανοποίηση, αγάπη, έρωτα, και φόβο.
    Αυτή τη στιγμή γίνεται μια παράξενη ακούσια συμφωνία...θα είμαι πάντα εκεί για σένα...οι επόμενες στιγμές του μέχρι το τέλος της ζωής μας θα χαρακτηρίζονται από αυτά τα συναισθήματα...Η καινούργια ζωή που δώσαμε λαχταρά κάθε δευτερόλεπτο διψά για τη ζωή μαθαίνει και αυτό είναι η μαγεία....ότι κι αν του δώσεις σαν πληροφορία θα την αρπαξει και θα στην επιστρέψει στο εκατονταπλάσιο...είναι πολλαπλασιαστής συναισθημάτων..

    Ότι κι αν θυσιάζουμε ειναι πολύ λίγο σε αφτό που μας προσφέρουν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ευχαρίστηση είναι όταν το πρωτοπάρεις στα χέρια σου και μυρίσεις αυτή την τόσο χαρακτηριστική μωρουδίλα που την θυμάσαι σε όλη σου την ζωή,όταν το βλέπεις να στέκεται μόνο του στα πόδια του και να έρχεται στην αγκαλία που το περιμένει,είναι όταν το έχεις στο σβέρκο σου καβαλλητό και σου τραβάει τ΄αυτιά, η πρώτη φορά που το βλέπεις φοβισμένο με μια τσάντα στο χέρι να πηγαίνει σχολείο,όταν κάνει την πρώτη επανάσταση στην γονική σου εξουσία θέλοντας να απεξαρτηθεί από σένα ,όταν το χαίρεσαι να προχωράει πια ανεξάρτητο και επιτυχημένο στην ζωή και μετά κάθε φορά που έρχεται για να σε δεί και χωρίς να στο λέει να καταλαβαίνεις όταν σε αγκαλιάζει ότι ξέρει πως παντα θα είσαι εκεί να το στηρίζεις και να του συμπαραστέκεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!