Εμπειρία

• Αυτή είναι η διακοσιοστή μου ανάρτηση.
• Βασικά, πολλές αναρτήσεις δεν ήταν τίποτα άλλο από λινκ σε μουσικά κλιπ, αλλά κι αυτό αλληλεπίδραση λογαριάζεται.
• Με απασχόλησαν θέματα θεωρητικά τύπου "τί θα έκανες αν ήσουν πρωθυπουργός" και πολλές φορές ασχολήθηκα με την ανατροφή των παιδιών. Σε κάμποσα κοκκορεύτηκα για τα δικά μου ερωτάκια, αλλά πως να αντισταθείς...
• Τα έβαλα με τους δημόσιους υπάλληλους ουκ ολίγες φορές, αναφέρθηκα σε ζητήματα διατροφής, και δεν ήταν λίγες οι φορές εκείνες που άφησα να φανεί η κούραση, η απογοήτευση και ο κυνισμός μου. Προσπάθησα να κάνω χιούμορ, αλλά όπως και στην πραγματική μου ζωή, δεν το πέτυχα πάντα. Επίσης εξέθεσα την ημι-άθεη άποψη μου για τη θρησκεία, τους κληρικούς και τους άθεους.
• Με λίγα λόγια, όπως όλοι, είπα τη γνώμη μου για ότι μου κατέβηκε στο κεφάλι.
• Αυτό είναι και ένα από τα ωφέλη του blogging. Αποτελεί βήμα για τον οποιονδήποτε.
• Κάτι άλλο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να επικοινωνεί με άλλους με τα ίδια ενδιαφέροντα. Μελισσοκομική, κατασκευή μουσικών οργάνων, φωτογραφία, φιλολογία, επιστήμη, ζωγραφική, ο καθένας δημοσιεύει το πάθος του και επικοινωνεί με άλλους που μοιράζονται το ίδιο πάθος.
• Πιο σημαντικό, μπορεί κανείς να επικοινωνήσει με άνθρωπους που αλλιώς όχι μόνο δεν θα συναντούσε, αλλά ακόμα κι αν τους συναντούσε, το πιθανότερο θα ήταν να τους προσπερνούσε χωρίς ποτέ να ανακαλύψει τους θησαυρούς του μυαλού του.
• Όσοι αρέσκονται στις αντιπαραθέσεις και τις ατέρμονες συζητήσεις, βρίσκουν εδώ ότι αναζητούν, ανταλάσσοντας "σεντόνια", για μένα μία από τις ομορφότερες στιγμές.
• Άλλοι χρησιμοποιούν τις αναρτήσεις σαν attention-getters, δηλαδή σαν έναν τρόπο να τραβήξουν την προσοχή ή να κερδίσουν την αποδοχή και έγκριση που τους λείπει στην πραγματική τους ζωή. Συνήθως χρησιμοποιούν τρανταχτά θέματα και εκφράζονται με μεγαλόστομους αφορισμούς, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που ,για να τραβήξουν την προσοχή, προσπαθούν να βρούν τραβηχτικά θέματα που να αρέσουν στον κόσμο αντί να παρουσιάσουν αυτό που αρέσει στους ίδιους. Μερικοί το πετυχαίνουν, μερικοί όχι, αλλά αυτό που διαπίστωσα είναι ότι όταν ένα θέμα σου αρέσει πραγματικά τότε το πραγματεύεσαι καλύτερα, με μεγαλύτερο πάθος και έχει μεγαλύτερες επισκεψιμότητες.
• Πολλοί προωθούν τη δουλειά τους, δημοσιογραφική ή μή, άλλοι με καλαισθησία και τακτ, άλλοι με επιθετικότητα ανάρμοστη.
• Πολλοί blauggerz αναλαμβάνουν το ρόλο του σωτήρα, με αναρτήσεις κοινωνικού περιεχομένου τύπου "Ας προτάξουμε τα στήθη μας ενάντια στις συνομωσίες του κόσμου!", αποκαλύπτοντας τρομερά σκάνδαλα και ανήκουστες βαρβαρότητες τις οποίες συνοδεύουν με αγαναχτισμένους φωνακλάδικους τίτλους.
• Τα προβληματισμένα blog με μελαγχολικά ποστ και δακρύβρεχτα κείμενα είναι πολλά, δεν μου αρέσουν όμως καθόλου.
• Πολλά επίσης είναι τα ξενιτεμένα μπλογκ (που μου αρέσουν πάρα πολύ) ανθρώπων που είτε ζούν στο εξωτερικό είτε ταξιδεύουν συχνά και περιγράφουν τις εμπειρίες τους σε όλα αυτά τα μέρη. Αυτά τα λατρεύω.
• Αναγνωρίζω ένα κομματάκι του εαυτού μου σε κάθε μία από τις προαναφερθείσες ομάδες και μου αρέσει να διαβάζω αυτούς που θεωρώ καλύτερους εκπρόσωπους του είδους τους.
• Γενικά θα έλεγα ότι μου αρέσουν τα μπλογκ με κείμενα καλής Ελληνικής και πλήρη νοημάτων ή πληροφοριών (αν και η ίδια δεν τα καταφέρνω τόσο καλά).
• Είναι επίσης αλήθεια ότι ο εαυτός μας μας κυνηγάει παντού και δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε ούτε και στο διαδίκτυο. Σύντομα φαίνεται το ποιόν του καθενός, όσο καλά κι αν προσπαθεί να παραστήσει το ένα ή το άλλο και οι διαδικτυακές σχέσεις μοιάζουν πολύ με τις πραγματικές. Εγώ πχ, στην πραγματική μου ζωή, θες από σύμπτωση, θες κάρμα, θες από ασυνείδητη επιλογή συναστρεφόμουν πάντα άτομα του ισχυρού φύλου και αυτό συμβαίνει και στο διαδίκτυο, όπου οι περισσότεροι από αυτούς που διαβάζω είναι άντρες. Τα πολλά αδέρφια ευθύνονται μάλλον... Επίσης, εντελώς τυχαία, έπεσα σε πολλούς συντοπίτες, πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ συχνά για το πόσο τυχαία είναι αυτά που μας τυχαίνουν στη ζωή.
• Εδώ συνάντησα και την παιδική μου φίλη xristeo αν και είναι μερικά χρονάκια νεότερη.
• Όπως και στην πραγματική μου ζωή, συχνά οι σκέψεις μου είναι τόσο πολλές που πέφτουν η μία πανω στην άλλη προσπαθώντας να βγούν όλες μαζί. Το βλογάκι με βοηθάει να τις βάλω σε μία σειρά, όπως η δασκάλα που βάζει τα μαθητάκια να βγαίνουν από την αίθουσα ένας-ένας. Καναδυό φορές, βλέποντας το blogging, το βλογάκι μου, να γίνεται εξάρτηση σκέφτηκα να το παρατήσω αλλά κάθε 2-3 μέρες με γαργαλάνε τα δάχτυλα και δεν ησυχάζω μέχρι να ανεβάσω κάτι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να γράψω όσο το δυνατόν περισσότερα, σα να πρέπει να προλάβω κάτι.
• Δεν θα με ξεφορτωθείτε σύντομα λοιπόν...

.