Panelλήνιο

• Δεν μπορώ να μη γελάσω με την τεχνητή ένταση που προωθείται σε σχέση με τις εκλογές. Κάποτε, οι πολιτικοί ήταν σημαντικοί άντρες, που σε κάθε τους κουβέντα κρύβονταν χίλια νοήματα. Τότε οι άνθρωποι που ψήφιζαν πραγματικά πίστευαν ότι αυτός που θα ψηφίσουν ήταν ηγέτης και αυτό ήταν αλήθεια. Ότι ήταν ο Καραμανλής για τους δεξιούς, το ίδιο ήταν και ο Παπανδρέου για τους αριστερούς, άνδρες που μιλούσαν και ο λόγος τους άγγιζε τους ανθρώπους.
• Ο πολιτικός λόγος πλέον, εκτός από προφανή και απροκάλυπτα ψέματα, στερείται και ουσιαστικού νοήματος, αφού το περιεχόμενο κάθε ομιλίας τις περισσότερες φορές συνοψίζεται σε 3-4 προτάσεις. Τί να αναλύσεις κι εσύ ο δύσμοιρος δημοσιογράφος στα πάνελ? Λες τα ίδια ξανά και ξανά για να γεμίσει ο χρόνος... Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν έχει και ο κόσμος τι να συζητήσει στις συναθροίσεις...
• Ωστόσο, μέσα στο σκυλοφάγωμα των εγγονιών των μεγάλων ανδρών, ήρθαμε πάλι σε μία κατάσταση που μοιάζει πολύ με τον ερχομό του Αντρέα, τότε. Η απογοήτευση και η απελπισία μας κάνουν να αναζητούμε σωτήρες, όπως οι ανίατοι που έχοντας εξαντλήσει κάθε ελπίδα να σωθούν δια της επιστήμης, στρέφονται στους θαυματοποιούς. Σκέφτονται κάτι όπως "Μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις..." Και έχει πλέον ο Γιώργος το πάτημα να περιφέρεται σαν σωτήρας, σαν ντόπιος Ομπάμα, και ίσως πραγματικά να αποτελεί τον καλύτερο υποψήφιο. Ο χρόνος θα δείξει.
• Προσωπικά, το ενδιαφέρον μου είναι ανθρωποκεντρικό, δηλαδή εκτιμώ κάποια στελέχη από διαφορετικές παρατάξεις. Σε ορισμένα ζητήματα θεωρώ ότι πρέπει να τηρηθεί δεξιά στάση ενώ σε κάποια άλλα αριστερή πολιτική. Σε ένα φανταστικό σενάριο, θα ήθελα μία dream team αποτελούμενη από τα ικανότερα στελέχη του κάθε κόμματος, όχι ακριβώς συνεργασία αλλά μία πραγματική αξιοκρατία ή ίσως τεχνοκρατία. Dream on, που λέμε και στο χωριό μου...
• Αδιέξοδο: Μπρος γκρεμός και πίσω Γιώργος...