Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Σα να μην έφταναν όλα τα άλλα

Δε με πειράζει που, ως γυναίκα, είμαι στο έλεος χιλιάδων ορμονών ανά δευτερόλεπτο.
Δεν με πειράζει που μερικές μέρες το μήνα περιορίζομαι και μένω μακριά από ορισμένα πράγματα που μου αρέσουν, ούτε με πειράζει ο πόνος της γέννας.
Δε με πειράζει που, πάλι ως γυναίκα, η γοητεία μου κρατά λιγότερο και μόλις φύγει αυτή, θα χαθεί και η επιρροή μου.
Δεν πειράζει που όσο έχω αυτή τη γοητεία δύσκολα με παίρνει κανείς στα σοβαρά, ούτε με πειράζει που μερικοί-μερικοί με βλέπουν μόνο ως αυτό που έχω ανάμεσα στο πόδια μου.
Δεν με πειράζει που εκτός από αυτά, έχω και την ευθύνη των πάντων, από τον μεγάλο άντρα πίσω από τον οποίο κρύβομαι και το καράβι που σέρνω, μέχρι τις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές, παιδιά, εγγόνια, ανήψια, σόγια, και λοιπά.
Δεν με πειράζει που πρέπει να κουβαλάω κι άλλων τα "μπαγκάζια", μαζί με τα δικά μου.
Δεν πειράζει που οι διαθέσεις μου αλλάζουν σαν τον άνεμο και που κανείς δε με καταλαβαίνει.      
Δε με πειράζει καν που για να γίνω αρεστή και αποδεκτή πρέπει τον ήδη εξαίσιο εαυτό μου να τον καλλωπίσω κι άλλο, να τον φτιασιδώσω τόσο που να μην γνωρίζομαι, τόσο εμφανισιακά όσο, κυρίως, συναισθηματικά.
Δε με πειράζει που όσο καλή και αρεστή κι αν είμαι, μία μέρα αργότερα θα με προσπεράσει κάποια άλλη, μίας μέρας νεότερη.
Δεν με πειράζει που μου λένε, όποτε με πνίγει το δίκιο, ότι φταίνε "οι ορμόνες μου" ή ότι έχω περίοδο πάλι.
Δε με πειράζει που ο μόνος τρόπος να με ακούσουν είναι να γίνω στρίγγλα.
Δε με νοιάζει που, στην οικογένειά μου, πρέπει να είμαι από γιατρός και διαιτολόγος, μέχρι ψυχολόγος, σεφ, καθαρίστρια, δικτάτορας και κλόουν ταυτόχρονα, και επειδή όλα αυτά περνούν από το χέρι μου, μόλις πάει κάτι στραβά να σηκώσω και το βάρος της ευθύνης μόνη.
Δεν με πειράζει που δεν μπορώ να εξηγήσω σε κανέναν ακριβώς τί είναι αυτό που θέλω τελικά, παρόλο που στο μυαλό μου είναι ξεκάθαρο σαν το πρώτο φως του ήλιου.
Σε όλα αυτά είμαι συνηθισμένη εδώ και χιλιετίες, είμαι γενετικά σχεδιασμένη να τα φέρνω βόλτα και τα αντέχω.
Αυτό που με πειράζει, είναι ο άκαμπτος δυνάστης που με σφίγγει σα μέγγενη κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο, το αχαρακτήριστα βάναυσο
σουτιέν.

12 σχόλια:

  1. Από τα ωραιότερά σου Αθηνά ... Μήπως όμως ξέχασες τα τακούνια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. xaxaxa
    Όχι, αυτά μου αρέσουν.
    χαχααααααααααααααααα
    Δε βγάζεις άκρη με το ωραίο αλλά δήθεν αδύναμο φύλο, τελικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γι΄αυτό και το σουτιέν ήταν το πρώτο που έβγαλαν και έκαψαν οι φεμινίστριες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είχα ξεχάσει αυτή την προοπτική.
    Κοίτα να δείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πλάκα πλάκα, ορισμένες φορές το σουτιέν μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα!!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γι αυτό,να σε στειλω εκει κάτω,στη δευτερη πατρίδα μου,κι ακομα πιο κάτω στη φυλή των Deng,οι κυρίες της φυλής ενδύονται ενδυμα ελαφρότατον,καλύπτουν ελάχιστα μέρη,ανευ στηθοδέσμων,κιλοτών και τα τοιαυτα ενοχλητικά και δεσμευτικά της ελευθερίας του σώματος:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η θηλυκότητα έχει και το τίμημά της, νομίζω!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 1. Η Κατερίνα, στην οποία το έδωσα να το διαβάσει, το βρηκε καταπληκτικό και το έχει διαδώσει σε όλες της τις φίλες ...

    2. Το σχόλιο που με παρεκάλεσε να σου περάσω είναι «Και που είσαι ακόμη! Περίμενε να μπεις στην εμμηνόπαυση και τα λέμε ...»

    3. Το κείμενο σου είναι εφάμιλο εκείνο του Νίκου Δήμου για το πρωινό ξύρισμα (δικό μου σχόλιο αυτό ...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. χαχαχαχααα
    Πλησιάζω και σε αυτό το ορόσημο, Παναγιώτη.
    Βασικά, εκείνο το κείμενο ήταν η έμπνευσή μου και από καιρό είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι ανάλογο και, ένμα βράδυ που είχα πιεί ένα κρασάκι από καποιο γνωστό αμπέλι, μου βγήκε το παρόν κείμενο.

    Φιλιά και χαιρετισμούς στην κυρία Κατερίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!