Μεγάλο κρίμα (πως έχασα έναν πελάτη)

Θα αρχίσω τα δασκαλίστικα πάλι, οπότε συνεχίζεις, αναγνώστα, με δική σου ευθύνη.

Πριν από κάμποσα χρόνια ήταν ένα κοριτσάκι στην τάξη μου. Το κοριτσάκι αυτό ήταν πολύ αδύναμο στα μαθήματα αλλά, παραπάνω από αυτό, με ανησυχούσε σαν δασκάλα το γεγονός ότι έδειχνε μπερδεμένη σε όλα τα ζητήματα, πράγμα που ήταν προφανές όχι μόνο από το απλανές βλέμμα της αλλά και από την δυσκολία που αντιμετώπιζε να απαντήσει απλά ερωτήματα  όπως "Γιατί σου άρεσε αυτή η ταινία" ή άλλα που θέτουμε εμείς οι δάσκαλοι όταν θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά να γράψουν έκθεση ή να εξασκηθούν στα προφορικά. Συμπεριφερόταν σαν χαζό.
Τι επιπλέον ώρες χωρίς χρέωση, τί απλοποίηση της ύλης, τί σκύψιμο πάνω από το θρανία...Με τίποτα  η κοπελίτσα αυτή δεν έδειχνε να μπορεί να ξεδιαλύνει το μπέρδεμα εντός της.
Εκτός από αυτή της την αδυναμία, το δεύτερο πιο ευδιάκριτο γνώρισμά της ήταν ότι οι γονείς της ήταν πλούσιοι. Φορούσε τα καλλίτερα ρούχα, τα μαλλιά της ήταν πάντα αυτό που λέμε "στην πέννα", φορούσε και χρησιμοποιούσε τα πιο μοδάτα αξεσουάρ. Η κασετίνα της ήταν γεμάτη πανέμορφα μολύβια, σβήστρες διαφόρων χρωμάτων και αρωμάτων, βραχιολάκια, κολιεδάκια, κοκ, την σχηματίσατε την εικόνα, θαρρώ.
Μία μέρα, ήρθε στο μάθημα με γούνα.

Τώρα, δεν θέλω να σχηματιστεί η λάθος εικόνα. Δεν έχω τίποτα εναντίον όλων αυτών των πραγμάτων και αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να αποκτά όμορφα πράγματα, τότε ας το κάνει και με γειά του με χαρά του. Αυτό που έβλεπα με επιφύλαξη ήταν το βλέμμα της. Της έλεγα "Βάζουμε την κατάληξη -ing" και με κοιτούσε όπως ο πρωτόγονος το αεροπλάνο.

Δεν μπορεί, έλεγα, δεν μπορεί. Κάτι, κάπου μέσα στο κρανίο της πρέπει να λειτουργεί, αφού όταν παίζει με τα άλλα παιδάκια είναι μία χαρά, συζητά, γελά και συμμετέχει. Είτε κάνω κάτι λάθος, είτε κάτι άλλο συμβαίνει.

Το μυστήριο βρήκε τη λύση του όταν συνάντησα την μαμά. Η ματαιοδοξία αυτής της γυναίκας ήταν τόση που δεν επέτρεπε τίποτα άλλο στη ζωή της ούτε στη ζωή του κοριτσιού. Και, επειδή είμαι πολύ μεγάλο ρεμάλι, σκέφτηκα να "ψαρέψω" λίγο τη μαμά για να βεβαιωθώ για το συμπέρασμά μου λέγοντας "Μα τί όμορφη που είναι!".  Η εν λόγω μαμά αμέσως έχαψε αμάσητο το δόλωμα και μου εγκωμίασε επί μακρόν και με ενθουσιασμό τα κάλλη της θυγατέρας της, συνεχίζοντας με σχόλια για τις διακοπές τους στο τάδε ρηζόρτ και το ποιοί εκλεκτοί καλεσμένοι είχαν παινέσει την ομορφάδα του κοριτσιού.

Να, λοιπόν, το πρόβλημα. κανείς δε μιλούσε στο παιδί αυτό . Κανείς δεν της έμαθε να σκέφτεται τον κόσμο γύρω της παρά μόνο να ζώνεται και να περιφέρει γυαλιστερά πράγματα. Αυτό  είναι και το δυσκολότερο στη δουλειά ενός δάσκαλου, να μάθει στο παιδί να σκέφτεται, όταν το περιβάλλον του όχι μόνο δεν το βοηθά αλλά, ακόμα χειρότερα, το αποτρέπει.

Γενικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Για αρχή βρήκα εξαιρετικά δύσκολο να της μάθω να βλέπει τί υπάρχει μπροστά στα μάτια της. Ειλικρινά, όταν της έλεγα "Σε αυτή την πρόταση λέει is  ή are; κοιτούσε την πρόταση και δεν το έβλεπε. Την έβαζα να ξαναδιαβάσει φωναχτά την πρόταση και μόλις έφτανε στη λέξη πετάγονταν ξαφνιασμένη με ένα επιφώνημα "Α! Νάτο!"

Έπρεπε να της μάθω την εξυπνάδα.

Η ιστορία διεκόπη απότομα όταν κάποια μέρα μία κοινή γνωστή, δική μου και την μάνας, με συνάντησε σε κάποιο μαγαζί. Επειδή αυτή η γνωστή για εμένα δεν ήταν απλώς γνωστή αλλά οικογενειακή φίλη, μπορούσα να μιλώ πιο ελεύθερα. Το κακό ήταν ότι δεν είχα δει τη μάνα που ήταν πίσω από κάτι ράφια. Δεν γνωρίζω για ποιό λόγο δεν εμφανίστηκε η ίδια αλλά η γνωστή μου με ρώτησε για το κοριτσάκι αυτό. Και τα είπα χύμα. Χρησιμοποίησα σκληρές λέξεις, όπως "στην ουσία παρατημένο" και ήμουν απόλυτη. Το πρόσωπο της γνωστής μου σκοτείνιασε απότομα και τότε κατάλαβα τη γκάφα μου. Βρήκα μία δικαιολογία κι έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Την επόμενη ημέρα πρωί-πρωί το παιδί διέκοψε τα μαθήματα.


Δεν έχω κανέναν λόγο να πιστεύω ότι η μάνα θα άλλαξε τη στάση της ως προς την ανατροφή που έδινε στο κοριτσάκι, αλλά από την άλλη έχω μεγάλη πίστη στην πολυμορφία της ανθρώπινης μοίρας που καθημερινά μας εκπλήσσει, θρήσκοι γονείς να βγάζουν αναρχικά παιδιά, διαμάντια να βγαίνουν μέσα από βούρκους και , στην συγκεκριμένη περίπτωση, μία εν δυνάμει μπάρμπι να γίνει μεγαλώνοντας έξυπνη και σωστή γυναίκα.

Θα ήταν πολύ κρίμα, αν έχει κάποιο ταλέντο ή κάποια δύναμη το μυαλό της, να πήγε χαμένη με τόσο μάταιο τρόπο, να καταλήξει άλλη μία χαζογκόμενα που ταλαιπωρεί τους γύρω της και κρίνει τους άντρες από το αυτοκίνητό τους.

Ελπίζω να μην έγινε έτσι.