Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Τακτ και τρόποι

Είναι γνώρισμα του έξυπνου ανθρώπου να έχει αίσθηση της σωστής συμπεριφοράς σε κάθε κατάσταση.

Και ενώ υπάρχουν ένα σωρό συγγράμματα για το σαβουάρ βίβρ των σαλονιών, δεν υπάρχει τίποτα για το σαβουάρ βίβρ της ταβέρνας, το οποίο απέχει έτη φωτός από την δύσκαμπτη και υποκριτική ξυνίλα που αποπνέει το τόσο επιτηδευμένο πειθάρχημα των αισθημάτων.

Καταρχάς, το ντύσιμο.
Στην ταβέρνα δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω να είναι κανείς ντυμένος υπερβολικά καλά και αυτό όχι γιατί θα έχει κανείς πρόβλημα, αλλά απλά είναι το περιβάλλον τέτοιο που πρακτικά δεν επιτρέπει και πολλά. Αν πας για παράδειγμα με τη γούνα, τότε στο τέλος της βραδυάς θα στεναχωρηθείς που θα μυρίζει τσίκνα και τσιγαρίλα. Αν πας με το κοστούμι, δεν θα μπορέσεις να απλωθείς με την άνεσή σου όταν το κρασάκι κάνει το θαύμα του. Αν πας με κοστούμι ή γούνα στην ταβέρνα, τότε δείχνεις υπερβολική ανασφάλεια και νεοπλουτισμό με τα οποία κανείς δεν έχει πρόβλημα αφ'ενός, αν νοιάζεσαι για το αν σε πουν ψωνισμένο μην το κάνεις αφ' ετέρου. Δεν είπαμε να πας σα γύφτος, αλλά μην σκάσεις μύτη και σαν δούκας.

Ανάλογα, και οι τρόποι μας πρέπει να ταιριάζουν με την άνεση και τη χαλαρή ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος: για να χαλαρώσουμε εμείς πρέπει και οι τριγύρω μας να είναι ήρεμοι, όχι σφιγμένοι και στην τσίτα να μετράνε ο ένας τα πηρούνια του αλλουνού, ή αν κοίταξε στραβά ο ένας τον άλλον, ούτε αν αντί "σεις" είπε κάποιος "σας".

Μπαίνοντας στην ταβέρνα, δεν περιμένουμε φανφάρες και τσιριμόνιες ούτε υποκλίσεις. Μόνοι μας θα καθήσουμε σε όποιο τραπέζι βρούμε, θα βγάλουμε το παλτό μας και είτε θα το κρεμάσουμε σε κάποιο καλόγερο ή κρεμάστρα υπάρχει ή σε κάποια καρέκλα, χωρίς να τραβήξουμε την καρέκλα για την γυναίκα της παρέας, Αυτή η ψευτο-αβρότητα κρύβει μεγάλη υποτίμηση για τις γυναίκες καθώς αποτελεί κατάλοιπο τρομερά βίαιων και άδικων ανδρικών κακοποιήσεων. Μόνη της θα κάτσει, αλλά και μόνη της θα αποφασίσει πως θα περάσει απόψε, μαζί σου, τί θα πιεί, τί θα φάει και πόσο θα γελάσει και σε ποιόν θα μιλήσει. Σαν κυρία του εαυτού της.

Μόλις καθήσουμε, θα έρθει κάποιος να ετοιμάσει το τραπέζι. Όταν συμβεί αυτό τότε αντί να περιμένουμε αμέτοχοι είναι καλό να συμμετέχουμε στο στρώσιμο του τραπεζιού σηκώνοντας και κρατώντας στον αέρα τυχόν αντικείμενα που βρίσκονται στο τραπέζι, όπως τασάκια, τιμοκατάλογους, αλατιέρες τα κλειδιά μας, κοκ μέχρι να απλώσει ο σερβιτόρος το κλασσικό χάρτινο από πάνω πλαστικό από κάτω τραπεζομάντηλο. Αν θέλουμε μπορούμε και να στερεώσουμε το τραπεζομάντηλο με τα γνωστά σε όλους πιαστράκια στο πλάι του τραπεζιού.

Όταν έρθει ο σερβιτόρος που θα πάρει την παραγγελία μας, τότε απλά παίρνουμε ότι θέλουμε χωρίς; πολλές τζιριντζάντζουλες και δεν ζαλίζουμε το κόσμο με υπερβολικές απαιτήσεις όπως βιολογικά, χωρίς το ένα, χωρίς το άλλο και διάφορες άλλες παραξενιές. Αν κάποιος θέλει υγιεινά  γκουρμέ ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο, τότε βρίσκεται στο λάθος μέρος. Στην ταβέρνα πάμε για ψητά, τηγανητά και καλοψημένα, όχι για νερόβραστα ούτε για να κάνουμε δίαιτα.

Δεν φωνάζουμε "Γκαρσόν" ούτε "νεαρέ" ούτε "παιδί" ούτε τίποτα που να υποδηλώνει ότι ο πολύτιμος συνεργάτης που μας βοηθά να απολαύσουμε τη βραδυά μας είναι κατώτερος. "Φίλε" είναι η καταλληλότερη προσφώνηση, αν είμαστε άντρες. Οι γυναίκες συνήθως προτιμούν το "συγγνώμη" και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Κατά τη διάρκεια του γεύματός μας, δεν υπάρχει κάτι που να απαγορεύεται εκτός από ακρότητες στην κατανάλωση του αλκοόλ. Επιτρέπεται να ευθυμήσουμε, να μεθύσουμε, να τραγουδήσουμε στα τσακίρ κέφι, να γελάσουμε δυνατά, να πούμε ανέκδοτα ακατάλληλου περιεχομένου, δεν επιτρέπεται όμως να λιποθυμήσουμε ή να ξερνοβολάμε από το ποτό, γιατί αυτό είναι εξαιρετικά δυσάρεστο τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους άλλους που μας βλέπουν με αηδία να εξευτελιζόμαστε με αυτό τον τρόπο. Άσε που θα έχει άδοξο τέλος η βραδυά μας.
Επιπλέον, παρόλο που το να πίνει κανείς για πολλούς θεωρείται δείγμα μαγκιάς, το να ξερνοβολάς παραπατώντας μην ξέροντας που είσαι δείχνει ότι τελικά δεν είσαι και τόσο άντρας και το ποτό δεν το σηκώνεις τελικά, οπότε αντί για μάγκας βγαίνεις μ@*@*@ς, στην τελική, όπως τα άμαθα μαθητόπουλα στο πρώτο τους μεθύσι.

Αυτό που επιβάλλεται για να θεωρηθεί η βραδυά επιτυχημένη είναι να γίνει συζήτηση περί παντός επιστητού, από το τί κάναμε σήμερα μέχρι πολιτική, αθλητικά, ιστορίες από το στρατό, πρόστυχα ανέκδοτα, επιχειρηματικότης, κουτσομπολιό, πατρίς θρησκεία οικογένεια, και γενικά ότι μας έρθει στο μυαλό να το λέμε, γιατί (σε αντίθεση με τους ευρωπαίους που βγαίνουν όχι για να τα πούνε αλλά για να μεθύσουν) εμείς εδώ αυτό που θέλουμε είναι να αναπτύξουμε τις θεωρίες μας και χωρίς κρασί αυτό δεν γίνεται μεν, αλλά ούτε αν είσαι λιώμα στο χώμα είναι δυνατόν να το καταφέρεις.

Αφού φάμε και πιούμε κι έχει ευφρανθεί το είναι μας κι έχουμε ζεσταθεί και χαλαρώσει από το κρασάκι, και τα έχουμε πεί όλα, κάποια στιγμή αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή να φύγουμε. Ζητάμε το λογαριασμό και πληρώνουμε στο περίπου χωρίς να το ψάξουμε και πολύ όπως κάνουν στις υποτιθέμενες πολιτισμένες χώρες, που βγάζουν κομπιουτεράκι και κάνουν εξισώσεις μην τυχόν και πληρώσουν ένα σέντσι παραπάνω. Δίνει ο καθένας από την παρέα όσο περίπου οφείλει και αυτός τα δίνει όλα μαζί στον σερβιτόρο. Αν τύχει να έχουμε ρέστα, τότε παραδοσιακά πρέπει να κάνουμε ότι τσακωνόμαστε για το ποιός θα τα πάρει, κάποιος επιβάλλεται να πεί "Δεν υπάρχει περίπτωση. Ασ'τα εκεί να τα πάρει το γκαρσόν" και κάποιος άλλος θα τα πάρει τελικά. Είναι αυτός που θα κεράσει την επόμενη φορά που θα έρθουμε στην ταβέρνα.

Βγαίνουμε από την ταβέρνα με το κεφάλι ελαφρύ, περπατώντας αργά , συνεχίζοντας την κουβέντα σουρωμένοι μέχρι το μεταφορικό μας μέσο όλη η παρέα μαζί. Στεκόμαστε εκεί κανα δεκάλεπτο συζητώντας ακόμα και μην θέλοντας να το πάρουμε απόφαση ότι η βραδυά έληξε και μετά πάμε σπίτι και χωνόμαστε στα παπλώματα για έναν όμορφο ύπνο.



4 σχόλια:

  1. Δεν έχω καλύτερο!!! :D
    Και αν έχει κι ωραία μουσική, σούπερ!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά τα λες γιατί ξεχνάμε τα βασικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλό το μάθημα,βρε Αθηνά μου,αλλα το πρόβλημά μου ειναι οτι την ταβερνα την έχω κόψει πια,γμτ την κρίση μου γμτ :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Crazy τουρίστρια,
    Κίτσο μήτσο,
    εδώ στην Πρέβεζα έχουμε μία ταβέρνα που παίζει τζαζ. Την πρώτη φορά που είχα πάει έπαθα ένα πολιτισμικό εγκεφαλικό, με την καλή έννοια. Εκεί που τρώς τον γαύρο πίνοντας τσίπουρο, τσούκ! να και οι "πενιές". Απίθανη εμπειρία. Όταν έρθεις θα σας πάω.

    Βαντ, δεν είπαμε και κάθε μέρα,αλλά μία στο τόσο τι στο καλό, τη θες την ταβερνίτσα. Κάνε οικονομίες, χαχαχαχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!