Ο Χάρτης του Εδώ

Είναι πολύ περίεργο αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπους αυτή την περίοδο. Από τη μία βλέπουν τις εξελίξεις να πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια τους αλλά από την άλλη αδυνατούν να τις ερμηνεύσουν ή να τις διαχειριστούν. Καμμία πρόβλεψη δεν πέφτει μέσα και κανένας δεν δείχνει να ξέρει που παν τα τέσσερα.

Κι όμως τα σημάδια είναι παντού. Μόνο που τα έχουμε συνηθίσει από καιρό και πλέον δεν τα βλέπουμε ως σημάδια αλλά ως κανονική πραγματικότητα.

Πάρε, ας πούμε, τις διαφημίσεις οποιουδήποτε προιόντος. Δεν έχουν αλλάξει. Αυτό που άλλαξε είναι ότι πέφτουν στο βρόντο, σαν μία σταγόνα βροχή πάνω σε έναν αιώνα σκόνης, όχι μόνο επειδή τα οικονομικά των περισσότερων είναι περιορισμένα, αλλά γιατί τόσο τις έχουμε συνηθίσει που απλά δεν μας κάνουν εντύπωση. Ούτε καν τα παιδιά δεν πείθονται. Η διαφήμιση πέθανε, τη σκότωσε η ανάγκη.

Πάρε τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Όσο φαντασμαγορικά ή καλοδουλεμένα κι αν είναι, μέσα στην πίκρα της συνειδητοποίησης, μοιάζουν τενεκεδένιες και άψυχες. Από καιρό έτσι ήταν, αλλά νομίζαμε ότι μόνο εμείς ήμασταν που το βλέπαμε και κάναμε ότι καταλαβαίναμε για να μη μας καταλαβαίνουν ότι δεν καταλάβαμε. Κατάλαβες;

Κατάλαβες.

Η πίκρα έχει στεγνώσει κάθε λέξη και κάθε έννοια γιατί δεν υπάρχει τίποτα όρθιο πιά, εκτός από τις μονάδες που έχουμε καταντήσει όλοι μας.

Ούτε καν το συμφέρον δεν συγκρατεί πια τις άλλοτε σφιχτοδεμένες συμμορίες.

Προσωπικά, η πίκρα μου είναι μεγάλη, διότι βλέπω ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που δεν χαμπαριάζουν τίποτα και ακόμα ζουν με την ψευδαίσθηση της κανονικότητας, που κοιτούν τις πένθιμες νεκρικές πομπές του εξευτελισμού μίας κοινωνίας και θαρρούν πως είναι γιορτή και ξεσάλωμα.

Ακόμα τρέχουν στα λίντλ για φτηνά σκουπίδια αμφιλεγόμενης προελεύσεως και ποιότητας. Ακόμα στέλνουν εσεμέσ για να κερδίσουν απίθανα δώρα και ακόμα πληρώνουν για να δούν από κοντά μεθυσμένους ναρκομανείς να χύνουν επί σκηνής. Ακόμα βλέπω ανθρώπους να προσκυνάνε ποιοτικές μούμιες που αποπνέουν σκόνη και χιλιο-ειπωμένες κοτσάνες.

Ακόμα, λατρεύουν την εικόνα που τους έφερε ως εδώ, στο πεζοδρόμιο της λήθης.
Δεν έχει τίποτα άλλο από πουτάνες και ζήτουλες, απλά πράγματα.
Με τις πουτάνες και τους ζήτουλες, ξέρεις που βρίσκεσαι, δεν έχουν απαιτήσεις ούτε βάθος.

Και εδώ, στο πεζοδρόμιο, γυμνοί από δικαιολογίες και εναλλακτικές, τι να μας πεί πια η ιδεολογία, τι να μας πεί το στυλ και η μόδα, τι να μας πεί η τέχνη και η διασκέδαση που να μην είναι άχυρο και σαπουνόφουσκα;

Τι να μας πεί ο σοφός και ο ειδήμονας που να μην είναι απάτη και κούφια κομπορρημοσύνη;

Τι να μας πεί ο οποιοσδήποτε, που να μην έχει ξεπεραστεί όπως τα σουξέ της παρακμής που είχαμε μπερδέψει με τις υποσχέσεις αιώνιας ευτυχίας;

Τί ποτό να πιείς που να μη σε φαρμακώνει και τί τραγούδι να ακούσεις που να μη σε στεναχωρεί;

Ο Σαμαράς, λέει, άλλαξε την εικόνα της Ελλάδας.
Συγχαρητήρια, Αντώνη.
Τα κατάφερες, κι εσύ όπως και άλλοι πριν από εσένα.
Μπράβο σου.
Πάρε τώρα μία πρωθυπουργική σύνταξη, κι άμε στο καλό.
Αρκετά άλλαξες το κλίμα.

Σειρά μου τώρα.