Υπάρχει ζωή και χωρίς κυβέρνηση.

Το χειρότερο με την υπόθεση της κρίσης, δεν είναι ότι θυσιάζονται χρήματα αλλά το γεγονός ότι θυσιάζονται μυαλά, σαν ένα νέο ναρκωτικό των μαζών,  το οποίο μονοπωλεί την συνείδηση του πολίτη και την κατευθύνει σε μονοπάτια που ίσως είναι καλύτερο να πάνε αλλά ίσως και όχι.

Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι σε μία συζήτηση μεταξύ φίλων γνωστών ή συγγενών το 90 τοις εκατό των λέξεων θα αφορούν λογαριασμούς και κυβερνητική κριτική. Ό, τι θέμα και αν ανοίξεις, αναπόφευκτα και απαράλλαχτα καταλήγει άδοξα στα λεφτά, κι από κεί πέφτει στους πολιτικούς.

Όπως τα δελτία ειδήσεων αφορούν κατά συντριπτικό ποσοστό οικονομικές ειδήσεις, έτσι και οι κουβέντες μας είναι για τα λεφτά, εις βάρος άλλων θεμάτων στη ζωή μας. Πέντε λεπτά για τα παιδιά, άλλα πέντε λεπτά για τον καιρό και μετά σαν υπνωτισμένοι ψέλνουμε το γνωστό τροπάρι, που αποστηθίσαμε μέσα από την συλλογική μαστούρα της παρακμής.

Και, είναι λίγο-πολύ αναπόφευκτο να συμβαίνει αυτό, αφού ό,τι και να κάνεις σκοντάφτεις πάνω στην έλλειψη χρημάτων. Λες θα κάνω αυτό σαν επάγγελμα ή σαν επένδυση και σκοντάφτεις πάνω στην έλλειψη προσωπικού, πάνω στην έλλειψη χαρτιού ή μελάνης για τον εκτυπωτή, πάνω στον υπουργό που θέλει να συγκεντρώνει εξουσίες.

Από την άλλη, αυτό είναι κάτι που είχε ήδη συντελεστεί από τότε που η δανεική ευμάρεια μας είχε αποχαυνώσει σε μία κατανάλωση δίχως αντίκρυσμα, σε ένα στύλ χωρίς πρώτες ύλες και σε μία άυλη αντίληψη της εργασιακής αξίας, να παίρνει ένα μισθό το παιδί.

Ήδη, είχαμε χρόνια που δεν είχαμε τί να πούμε όταν αράζαμε στις καφετέρεις και ήδη, προτιμούσαμε τα μέρη με δυνατή μουσική για να μην φαίνεται το κενό στις πλαστικές κουβέντες μας.

Το κακό με την κρίση είναι ότι ύπουλα είχε υποσκάψει την κοινή διαλεκτική και έτσι εμείς, έχοντας ξεμάθει τη συζήτηση και τον διάλογο, πλέον παπαγαλίζουμε τις ειδήσεις, χωρίς να βλέπουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει γύρω μας. Κατά μία έννοια, οι αισθήσεις μας έχουν υποκατασταθεί από τα δελτία των οκτώ.

Μία ματιά τριγύρω θα μας πείσει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι.

Ναι, μας επέβαλλαν λιτότητα γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν το σύστημα ούτε να πιάσουν τους ημέτερους κλέφτες (και όταν λέω κλέφτες ημών, εννοώ τους δικούς μας, τους εγχώριους)  αλλά από την άλλη υπάρχει και ζωή χωρίς το κράτος.

Υπάρχει ζωή και χωρίς κυβέρνηση.

Υπάρχει και είναι εξαιρετικά εύκολο να γίνει.