Κι όμως

       Ζούμε σε μία εποχή όπου γιορτάζουμε και μάλιστα παγκοσμίως τη δολοφονία 3000 ατόμων για πολιτικούς λόγους από άγνωστους και αφανέρωτους "τρομοκράτες" που έως τώρα δεν έχει δοθεί επαρκής εξήγηση για την ταυτότητά τους και το πως έγιναν όλα αυτά εκτός από κάτι μισόλογα του υπεξ της αμερικής, αλλά αποτελεί έγκλημα να θυμάσαι την εθνική σου ιστορία και να κρατάς ήρωες με όνομα, επώνυμο, προέλευση και συγκεκριμένη δράση στα σχολικά βιβλία.
          Ζούμε σε μία εποχή που είναι καλό να θαυμάζεις το μέηκ απ μίας πρώτης κυρίας κάποιας άλλης χώρας αλλά είναι κακό να θαυμάζεις όσους κυνηγούν το δυσκολότερο όλων, το αυτονόητο καλό, όπως το να βγάζεις αξιοπρεπώς τα προς το ζήν ή να δουλεύουν σωστά αυτοί για τους οποίους πληρώνεις φόρους.
         Το χειρότερο όλων, είναι ότι ζούμε σε μία εποχή που η οικονομία πάει καλύτερα όταν παράγει λιγότερα και κανείς δεν ενοχλείται από αυτό, παρόλο που το "καλύτερα" ορίζεται από αυτούς που δεν νοιάζονται ούτε για την οικονομία ούτε για το πόσοι θα μείνουν στο δρόμο σήμερα, ούτε για τους τόννους τροφής που σαπίζουν απούλητες την ίδια στιγμή που άνθρωποι, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ζουν από τα σκουπίδια της λαικής ή και χειρότερα.
          Μα τον κόκκινο στυλό μου, παιανίζουν διάφοροι την πύρρεια άνοδο του χρηματιστηρίου, τη στιγμή που η κυβέρνηση ψηφίζει πνιγμό των αδυνάτων και καταστολή της επιχειρηματικότητας, που σε λογικούς καιρούς θα αντιστοιχούσε σε πραγματική κατακρήμνιση.
          Λένε ότι αν πληρωνόμαστε λιγότερο, θα υπάρχουν περισσότερες δουλειές, δεν μας είπανε όμως πως θα μειώσουν το κρατικό κόστος που επιβαρύνει τους επιχειρηματίες, ξεχνώντας ότι οι επιχειρηματίες είχαν ήδη βρεί τρόπο να μειώσουν αυτά τα κόστη, μέσω της εισφοροδιαφυγής και της μαύρης εργασίας: όταν το κράτος δεν κάνει τη δουλειά του, το παρακάμπτουμε.
         Απλά πράγματα.
         Και είναι τόσο τρομακτικά μέσα στην απλότητά τους, που δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνει κανείς, εκτός από το να παρακολουθεί την μαθηματικά αναπόφευκτη καταστροφή, με φρίκη.