Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Ignis et Incendium


  • Οι αντιφάσεις που γίνονται προφανείς κατά την έκθεση στο λόγο, όχι με την έννοια της ομιλίας αλλά του λόγου ως κριτική σκέψη (εν αρχή ήν...) αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο καθιστώντας αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς την αληθή εικόνα των πραγμάτων από την στρέβλωση, την όαση από την οφθαλμαπάτη.
  • Εκτός από τις προφανείς, τις πολιτικές δηλαδή, ανεπάρκειες και ασυνέπειες, είναι δυστυχώς γεγονός ότι δεν είναι μόνο οι άρχοντές μας υποδεέστεροι των προσδοκιών μας, αλλά δυστυχώς, είμαστε και εμείς, οι πολίτες κατώτεροι των περιστάσεων.
  • Όχι κατά το παγκαλικό "μαζί τα φάγαμε" που ναι μεν είναι αλήθεια, αποκρύπτει δε το γεγονός ότι αν δεν ήταν οι πολιτικοί πρόθυμοι να μας "ταΐσουν" τότε κανείς δεν θα είχε την ευκαιρία να το κάνει, αλλά υπό την έννοια ότι εκτός από ιδανικούς ηγέτες, για να έχουμε μια ιδανική δημοκρατία χρειάζονται και ιδανικοί πολίτες.
  • Η ανάγκη αυτή εκτείνεται σε πολλά επίπεδα.
  • Κατ' αρχάς, η δεξαμενή ισχύος, βαθμηδόν, οδηγεί τον χαμηλότερο από εμάς μέχρι τον υψηλότερο, είναι σα να  λέμε κάθε μάνα η μάνα του πρωθυπουργού, του υπουργού και του αρχι-τραπεζίτη, ακόμα και αν δεν ήταν η ίδια που κοιλοπόνεσε ακριβώς για αυτό το άτομο. Κάποια μάνα κάπου, μεγάλωσε αυτό το άτομο που κάποτε ήταν μπέμπης με πάνα και τώρα μας κουνά το δάχτυλο. Η κοινωνία είμαστε εμείς και εμείς είμαστε που γεννάμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αναπαράγουμε σα να λέμ,ε την εικόνα μας και τις ιδέες μας, η κοινωνία είμαστε εμείς.
  • Δεύτερον η κριτική σκέψη που ωφείλει να επιδείξει ο κάθε ένας από εμάς, δεν ασκείται μόνο κατά τις εκλογικές αναμετρήσεις. Θα έλεγα μάλιστα ότι τότε είναι μάλλον αργά, αφού από τις χιλιάδες επιλογές που είναι στην πραγματικότητα δυνατές, η επιλογή περιορίζεται σε αυτό που καταλήγει σαν δίλημμα, και τότε μόνο ανάμεσα από άκρα μπορεί κανείς να διαλέξει.
  • Όταν καταφέρομαι εναντίον του καπιταλισμού ή της ευρώπης ή του τραπεζικού συστήματος, αλλά δεν με πειράζει να πάρω με δόσεις το πλέον εξελιγμένο κινητό, τότε αυτό δεν συνάδει με την άποψη που κατά λάθος υποστηρίζω, αφού χωρίς τράπεζες δεν θα ήταν δυνατόν να βάλεις δόσεις για το οτιδήποτε, πόσο μάλλον για κάτι τόσο ματαιόδοξο όσο το ίδιο κινητό αλλά με ένα κουμπάκι παραπάνω, στην ουσία.
  • Όταν στρέφω την οργή μου στην αδικία και στην υποδούλωση, τότε ξεχνώ ότι παίρνω και επίδομα ανεργίας αλλά δουλεύω και παράνομα σε πιτσαρία ή καφετέρια ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο για τρείς κι εξήντα για να συμπληρώσω το επίδομα. Ή, ακόμα χειρότερα, μπορεί να βγαίνω ντυμένος στα ερυθρά προασπιζόμενος το δίκιο του εργάτη, αλλά στο σπίτι να έχω αλλοδαπή να μου ξύνει τα ανείπωτα για τρείς κι εξήντα και ανασφάλιστη, εν γνώσει μου ότι αυτή η αλλοδαπή ζεί σε τρώγλη μαζί με άλλους εικοσιτρείς.
  • Πόσο ταιριάζει αυτό που λέω, με αυτό που ψηφίζω και με αυτό που πράττω τελικά;
  • Φαίνεται λοιπόν ότι οι αδυναμίες στο χαρακτήρα του πολίτη, η ελλιπής πληροφόρησή του, η μονομερής θεώρηση του συμφέροντός του από το ατομικό και όχι σε συλλογικό επίπεδο, είναι κάτι που πρέπει να συνυπολογίσουμε.
  • Το οργουελικό ποιηματάκι "παπανδρέου κακός-καμμένος καλός" είναι μία σαφής ένδειξη ότι οι άνθρωποι της ελλάδας δεν σκέφτονται όλοι κριτικά. Φυσικά και δεν πρόκειται να υποστηρίξω τον γαπ, θεωρώ όμως ότι και μόνο το να απαγγέλει κανείς τέτοιου είδους ποιηματάκια ετούτη τ η στιγμή αποτελεί υποτίμηση της νοημοσύνης του, ειδικά εφόσον ο καμμένος συμμετείχε σε όλες τις δράσεις της νδ, όπως την αποχώρηση από τη βουλή που έφερε την παραγραφή των σκανδάλων, ψήφισε ό,τι ψήφισε και υπόλοιπη νδ πριν αποχωρήσει για να παραστήσει τον επαναστάτη και ενώ απειλεί με αποκαλύψεις, έναν χρόνο μετά, ακόμα δεν μάθαμε επιτέλους ποιά ήταν τα ονόματα της ομερτά που περιείχε εκείνη η Α4 που έσειε στα πρωινάδικα.
  • Τέτοια ποιηματάκια κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές με ποικιλία στους συνδυασμούς ονομάτων και κρύβουν το υπόλοιπο οικοδόμημα που λέγεται σαθρό κράτος και θα υπερισχύσει ανεξάρτητα από την έκβαση των εκλογών. Οι διευθυντές, οι γραμματείς, αρμόδιοι και οι ιθύνοντες που κινούν τα γρανάζια αυτού ακριβώς που υποτίθεται ότι σιχαινόμαστε, υπάρχουν ακόμα, είναι στη θέση τους και από ότι φαίνεται, θα συνεχίσουν έτσι.
  • Αυτή είναι η αλλαγή που θέλω να δω και όχι άλλο πρόσωπο στην καρέκλα. Το πρόσωπο στην καρέκλα, φυσικά και έχει σημασία, αλλά μόνο εφόσον το πρόσωπο αυτό είναι προσωπικότητα και όχι περσόνα.
  • Δύο και σήμερα!

2 σχόλια:

  1. Ε κοίτα, όταν καταφέρεσαι εναντίων του τραπεζικού συστήματος, δεν πιστεύω ότι εννοείς την πλήρη κατάργηση των τραπεζών, αλλά την αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας τους.
    Πέραν τούτου, υπάρχουν και άνθρωποι που πρώτα δουλεύουν και μετά αγοράζουν!
    Η κατάργηση του παρόντος χρηματοπιστωτικού ή/και η κατάργηση του καπιταλισμού δεν σημαίνει επιστροφή στα σπήλαια, ούτε καν στον καιρό των εμπόρων της βενετίας!
    Σημαίνει προφανώς κάτι καλύτερο από το σημερινό!

    Επιπλέον, όντως, ο καθένας μας φέρει ένα ποσοστό ευθύνης, αλλά μη ζητάς από το Γιάννη Αιγιάννη να μην κλέψει όταν πεινάει. Ο χαρακτήρας φαίνεται όταν εξασφαλιστεί ο βιοπορισμός – πριν υπάρχει μόνο ζούγκλα.

    Εκτός και αν κάποιος με το χαρτζιλίκι της πιτσαρίας και το επίδομα ανεργίας στηρίζει τον καπιταλισμό, πράγμα που δεν το κόβω ρεαλιστικό…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βασικά, περισσότερο αναρωτιέμαι αν είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να λειτουργήσουμε ανεξάρτητα από τις "γνωριμίες" ή τα "κονέ" κοκ, κάτι σαν συνέχεια της δικής σου απορίας σε προηγούμενο ποστ, αν δλδ επιθυμούν οι πολίτες την πραγματική δημοκρατία.

    κατά τα άλλα, εννοείται (και το αναφέρω και στο κείμενο) πως οι Αρχές είναι που κατευθύνουν τους πολίτες στην διαφθορά όχι μόνο εξαθλιώνοντάς τους αλλά και δείνοντας το "καλό" παράδειγμα.

    Εννοείται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!