Λεφτά

• Το ερώτημα που παραμένει, είναι που θα βρούμε τα λεφτά.
• Οι αυτονόητες λύσεις που έχει στο τσεπάκι κάθε κυβέρνηση είναι η φορολογία και ο δανεισμός.
• Το θέμα όμως είναι ότι δεν έχουν αποτέλεσμα, απλά επιδεινώνουν την κατασταση αφού ειδικά ο δανεισμός είναι ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του.
• Όλοι μας υποθέτω ξέρουμε αυτή την απλή αλήθεια ότι όταν κάποιος δεν έχει λεφτά, δεν αγοράζει πράγματα. Σε επίπεδο επικράτειας αυτό σημαίνει πολλά πράγματα, όλα τους δυσάρεστα.
• Κανένα δημόσιο έργο να μην ξεκινήσει. Ούτε κι αν ανατεθεί σε ιδιώτες ούτε σε ξένες εταιρείες, ούτε νοσοκομείο, ούτε γέφυρα, ούτε τίποτα, παρά μόνο να περατωθούν όσα ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, ή όσα σχετίζονται με επισκευές ήδη υπαρχόντων υποδομών. Μπορεί αυτό να κοστίσει σε απώλεια εισοδήματος σε πολλούς εργαζόμενους, αλλά αυτό όπως πάντα είναι δικό τους πρόβλημα. Αστειεύομαι φυσικά. Το πρόβλημα της ανεργίας που θα προξενήσει μία τέτοια τακτική μπορεί να τακτοποιηθεί εν μέρει, αν το ελληνικό προσωπικό διοχετευθεί σε άλλες υπηρεσίες, μιάς και πολλές δημόσιες υπηρεσίες (όπως η αστυνομία, τα νοσοκομεία, το λιμενικό, ...) πάσχουν από την ασθένεια της υποστελέχωσης. Εννοείται ότι δεν πρόκεται να αναγκάσουμε έναν μηχανικό να ρίχνει ενέσεις σε γέρους, αλλά ίσως να μπορεί να βοηθήσει στην επισκευή μίας πτέρυγας νοσοκομείου, ενός παλαιού σχολικού κτιρίου, κτλ. Όσοι ξένοι εργάζονται σε έργα, απλά να απολύονται και να πάνε να επιβαρύνουν τη δική τους χώρα. Άλλωστε για να επισκευάσεις ένα παλιό σχολείο δε χρειάζεται να είσαι και κανένας Καλατράβα!
• Ένα added bonus από αυτή την τακτική είναι ότι όχι μόνο δεν δίνουμε ένα σωρό λεφτά σε υλικά ή ημερομίσθια αλλοδαπών εργατών, αλλά γλυτώνουμε και τη ρεμούλα που στήνεται συνήθως από όλους αυτούς τους περί ων ο λόγος εις βάρος του δημόσιου τορβά.
• Ένα άλλο κολπάκι που έχει ψωμί και μάλιστα φρεσκοψημμένο και ευωδιαστό, είναι οι παραγραφή χρεών που γινότανε ως τώρα, με το πρόσχημα ότι αν μία μεγάλη εταιρεία κλείσει, πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους. Αυτό, σαν ιδέα, είναι μέσες-άκρες σωστό, αλλά δεν μας εξηγεί γιατί οι εταιρείες των οποίων τα χρέη έχουν παραγραφεί εξακολουθούν να δημιουργούν νέα χρέη, τα οποία από όσο ξέρω παραγράφονται και αυτά. Κατάσχεση, λοιπόν, και εκποίηση. Αντι να ξεπουλιέται ο εθνικός πλούτος (βλ. Ο.Λ.Π) ας πουληθεί η ENDEAVOUR, που έχει και κάποια προοπτική αξιοποίησης που να δελεάσει κάποιον ξένο επενδυτή. Με αυτόν τον τρόπο, διατηρούνται κάποιες από τις θέσεις εργασίας, μπαίνει ζεστό χρήμα στον κουμπαρά ΚΑΙ ανεβαίνει το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών, αφού τα ντόπια λαμόγια μάλλον θα πάρουν πόδι.
• Ένα άλλο, ανώδυνο και πολύ εύκολο, είναι το εξής: για έναν μήνα να μην καταβληθούν οι μισθοί όλων των δικαστικών και δημοσίων υπάλληλων (συμπεριλαμβανομένων και των 300 βουλευτών) των οποίων οι αμοιβές υπερβαίνουν τις 2.500€. Ούτως ή άλλως λαμβάνουν ένα σωρό φακελάκια, δωροδοκίες, γρηγορόσημα και λαδώματα από παντού, οπότε ένας απλός ψωρομισθός όχι μόνο δεν θα τους λείψει αλλά ούτε καν που θα τον προσέξουν. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι σε περιπτώσεις εθνικής ανάγκης, όλοι οι μεγάλοι πατριώτες πάντα συνέβαλλαν με δωρεές οι οποίες προέρχονταν από τις ίδιες τους τις περιουσίες...
• Τέλος, να μειωθεί ο ΦΠΑ στο 14% αλλά να αυξηθεί στο 22% σε είδη πολυτελείας, όπως πισίνες, κήποι πάνω από ορισμένα τετραγωνικά, δεύτερο αυτοκίνητο σε κάθε οικογένεια, τρίτη και τέταρτη κατοικία, ηχοσυστήματα άνω των 500€, ......και πάει λέγοντας. Δε νομίζω να υπάρχει καλύτερος τρόπος από αυτόν να ξετρυπώσουμε το μαύρο χρήμα.
• Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να την πληρώνει πάντα ο μεσαίος ή ο ελεύθερος επαγγελματίας την κάθε καλοπέραση του κάθε καταχραστή ή του κάθε υπουργού...