Εγώ και το Πάχος

• Θα μιλήσω λοιπόν για το πάχος, όπως το έζησα προσωπικά.
• Όσοι με ξέρετε προσωπικά, σίγουρα θα γελάσετε γιατί από παιδί ήμουν λεπτή και παρά τις γέννες και το γεγονός ότι ποτέ δεν περιορίστηκα στο φαγητό ούτε έκανα ποτέ γυμναστική, είμαι πάντα στα ίδια (πάνω κάτω) κιλά. Το πάχος το γνώρισα μέσα από τις εμπειρίες των παχύσαρκων ανθρώπων στο περιβάλλον μου, συγγενικό και φιλικό.
• Ενώ εγώ έτρεχα και σκαρφάλωνα κατά βούληση, με εμπιστοσύνη ότι το σώμα μου θα τα καταφέρει, το παχύσαρκο φιλαράκι μου έμενε πίσω ή έφτανε μόνο ως τα χαμηλότερα κλαριά και τότε όλοι του φωνάζαμε "Τρέχα χοντρέ!" και γελούσαμε. Λάθος, αλλά άντε να πεις στα παιδιά που παίζουν στην αλάνα... Όταν στις γιορτές και στα γεννέθλια έτρωγα ότι μου έκανε όρεξη, δεν έλεγε κανείς τίποτα. Μόλις όμως το χοντρό παιδάκι έβαζε μια μπουκιά στο στόμα του, κάποια παιδιά τον πειράζανε "Φάε χοντρέ!" και διάφορα άλλα που δεν ήτανε καθόλου πολίτικαλι κορέκτ. Το παιδάκι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα: ούτε να ρίξει ξύλο, ούτε να αποδείξει ότι παρά το πάχος του είναι ισάξιο των άλλων γιατί στα παιδιά η αξία μετριέται με κατορθώματα. Ανέπτυξε ευγλωτία και χιούμορ, έμαθε να απαντά με αφοπλιστικό πνεύμα στα πειράγματα, για πάντα όμως ήταν "ο χοντρός", ακόμα και όταν μεγαλώσαμε και πλέον μάθαμε την ευγένεια : "Είχα ένα φίλο που ήτανε...."
• Στο σχολείο, το ίδιο. Αποκλεισμός από τις παρελάσεις για τα φιλαράκια μου (2-3) που ήταν πολύ μακριά από το κανονικό βάρος, περίγελως και καζούρα. Στο πίσω θρανίο για να βλέπουν τα άλλα παιδιά.
• Στο γυμνάσιο και λύκειο, που μπαίνουν κι άλλα σεκλέτια στη ζωή μας, η φίλη μου περνούσε τον καιρό της στα γυμναστήρια και στις δίαιτες, στενοχωριότανε που δεν μπορούσε να φοράει ρούχα που φορούσαν άλλες, που έπρεπε να κρύβει την κοιλιά και που για να γίνει αποδεκτή έπρεπε να αλλάξει την πεμπτουσία του εαυτού της: το σώμα της, που μέρος του είναι και το μυαλό. Είναι πολύ σκληρό να σε απορρίπτουν για κάτι που δεν είναι δικό σου σφάλμα και που δεν μπορείς να ελέγξεις. Έκλαιγε μόνη της και έβριζε τις κοπέλες που ήτανε κομψές. Μου έλεγε ξανά και ξανά ότι είμαι πολύ τυχερή που μπορώ να τρώω ότι θέλω κι εγώ απορούσα γιατί κάνει τόσες δίαιτες αφού και πάλι χοντρή ήταν. Δεν της το είπα, της συνέστησα με όσο πιο ευγενικό τρόπο μπορούσα να αλλάξει δίαιτα ή να πάει σε γιατρό. Έτρωγα κοψίδια και σοροπιαστά στις εκδρομές κι εκείνη αρνιότανε με σοβαρό ύφος. "Φάε εσύ" μου έλεγε, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν άλλαξε τίποτα. Στις παρέες ήταν πάντα γελαστή και χαρούμενη, με πνεύμα, με άποψη, με ενέργεια. Είναι παντρεμένη με παιδάκια και δείχνει να περνάει καλά (όπως είπε και η cool platanos) όμως εγώ ξέρω τι στεναχώριες έχει περάσει. Όλοι ξέρουν τι στεναχώριες έχει η διαφορετικότητα και ειδικά η παχυσαρκία. Όλοι το ξέρουμε.
• Μία άλλη κοπελιά με παχυσαρκία ακραία, ούτε καν μπήκε στον κόπο να προσπαθήσει: δέχθηκε τον εαυτό της όπως είναι και παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια, ούτε χτένισμα δεν έχει αλλάξει εδώ και 20 χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο.
• Άλλο παχύσαρκο άτομο από το συγγενικό μου περιβάλλον, κάθε χρόνο περνάει καναδυό μήνες σε ιατρεία, διαιτολόγους και έχει ήδη στα τριανταπέντε του χρόνια υποστεί καμμιά δεκαριά εγχειρήσεις με αίτία το πάχος. Είναι πολλά τα πράγματα που είναι αδιανόητα για αυτόν και αυτονόητα για εμάς, όπως το να βρεί ρούχα να φορέσει και έχει σπάσει καναδυό κρεβάτια ως φιλοξενούμενος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος για να καταλάβει ότι μάλλον δεν ένιωσε ευχάριστα μετά από τέτοιο περιστατικό.
• Επίσης, μελέτες και στατιστικές σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά έχουν δείξει ότι τα ευπαρουσίαστα άτομα έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν καλή αντιμετώπιση από τον περίγυρό τους, από το να βρούν θέση στο λεωφορείο μέχρι την εξυπηρέτηση σε δημόσιες υπηρεσίες, ενώ άτομα με έντονη διαφορετικότητα βρίσκονται πολύ συχνά αντιμέτωπα με την προκατάληψη και την έλλειψη συνεργασίας, δηλαδή πρέπει να κοπιάσουν περισσότερο για να πετύχουν κάποιο σκοπό ή να αποδείξουν την αξία τους. Λάθος και άδικο για άλλη μια φορά, αλλά δυστυχώς αληθεύει.
• Μέχρι να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων, κάνουμε ότι μπορούμε για να επιβιώσουμε όλοι μας μέσα σε αυτή, την παρούσα μορφή της κοινωνίας.
• Σαν γονιός, είναι προσωπική μου πεποίθηση, ότι πρέπει να δώσω στο παιδί μου όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια και να του προξενήσω όσο το δυνατόν λιγότερες δυσκολίες για τη μελλοντική ζωή του. Με τον ίδιο τρόπο που φροντίζω να καλύπτω (όσο μου κόβει το ξερό μου το κεφάλι) τις ανάγκες του σε συναισθήματα, επικοινωνία και τρυφερότητα, που προσπαθώ να του μεταβιβάσω τις γνώσεις μου, που προσπαθώ να το βοηθήσω να καταλάβει τον κόσμο που το περιβάλλει, με τον ίδιο τρόπο θα φροντίσω και τη σωματική του κατάσταση, να είναι τέτοια που να μην τον εμποδίσει στη ζωή του ούτε να είναι αφορμή για δυσκολίες και στεναχώριες.
• Και κάτι άλλο: ο χαρακτήρας (μαζί με την εγκράτεια, τηνε ευγένεια και άλλα) αλλά και ο μεταβολισμός του ατόμου διαμορφώνονται στα πρώτα 2-5 χρόνια της ζωής του, τότε που οι περισσότεροι γονείς νομίζουν ότι "δεν καταλαβαίνει" ή ότι χρειάζεται "ενέργεια για να μεγαλώσει", χωρίς να μπούν στον κόπο να ρωτήσουν κανέναν που να ξέρει περισσότερα, όπως πχ έναν δάσκαλο ή γιατρό. Άλλωστε ουδείς μωρότερος...

• Βλέποντας λοιπόν την λουσάτη κυρία με το παχύσαρκο παιδί στην παιδική χαρά, ναι αγανάκτησα, γιατί θεωρώ ότι το παραμέλησε, ενώ δεν λυπήθηκε τον κόπο ούτε τα έξοδα για να φροντίσει τον εαυτούλη της. Μπορεί και να είναι εσφαλμένη η εντύπωση που αποκόμισα, όμως ξέρω καλά ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες "κυρίες". Γιατί από τη "δική μου" εμπειρία ξέρω ότι τα παδιά τους θα συναντήσουν δυσκολίες, που όλες τους θα είναι άδικες.

• Ξέροντας λοιπόν όλα αυτά, πως μπορώ να μη δώσω σημασία στη σωματική υγεία? Θα φροντίσω να είναι υγιείς χωρίς να τους προκαταβάλλω απέναντι στα υπέρβαρα άτομα. Θα κάνω ότι μπορώ ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να νιώσουν μειονεκτικά αλλά ότι είναι ικανά να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις της ζωής. Θα κάνω ότι μου κόβει ώστε να μη χρειαστεί να απολογηθούν σε κανέναν για το σώμα τους ή τον εαυτό τους. Θα κάνω τα πάντα, ώστε να έχουν τις καλύτερες προϋποθέσεις, από κάθε άποψη.