Κυνήγι Φασσιστών

Δεν είναι η ελευθερία ένα τακτοποιημένο γραφείο.
Είναι μία ζούγκλα με αντιφατικά πλάσματα που μόνο η συγκυρία ορίζει πως και με ποιά σειρά θα βρεθούν μπροστά σου και μόνο εσύ ορίζεις πως θα τα αντιμετωπίσεις.
Αν ήταν η ελευθερία ένα τακτοποιημένο δωμάτιο, τότε δεν θα λεγόταν ελευθερία αλλά τέλμα.
Και μέσα στην τυχαία επίμιξη ιδεολογικών γονιδίων, όπως η φύση δημιουργεί ακραία πλάσματα σε ύψος, βάρος ή, αντιθέτως, ελαφρότητα και ομορφιά, έτσι και στην ζούγκλα της ιδεολογικής διακύμανσης, υπάρχουν και τα άκρα.

Αν προσπαθήσεις να εξοντώσεις τα τρομακτικά πλάσματα, τότε θα χαθούν και τα ωφέλιμα. Θα χαθεί και η ζούγκλα. Αν εξαφανίσεις το λιοντάρι, τότε τα μικρότερα πλάσματα θα φάνε το ένα το άλλο, σε ένα ανηλεή κανιβαλισμό του νού.

Αν κάψεις όλες τις μάγισσες, τότε θα χαθεί η πίστη που δήθεν υπερασπίστηκες καίγοντάς τες, μέσα στις στάχτες της χαμένης διαφορετικότητας, σε μία δικτατορία προσχηματικής και μόνο ομοιομορφίας.

Έτσι είναι η φύση της ελευθερίας, ποτέ να μην ησυχάζεις, πάντα να αναρωτιέσαι και να ζυγιάζεις, πάντα να υπολογίζεις και να αξιολογείς, ένα-ένα, κάθε ένα, όλα όσα έρχονται μπροστά στην κρίση σου.
Αλλά δεν μπορείς να το αποφύγεις. Πρέπει να δεχτείς να τα δείς και να τα εξετάσεις πριν η κρίση σου τελεσιδικήσει. Όσο καλύτερα μπορείς.

Η αναμέτρηση με αυτά τα άκρα είναι που προπονεί τον νού ώστε να σκαρφαλώνει παραπάνω, μόλις γείρει προς το ένα άκρο, λίγο πριν πέσει να τραβιέται αντίθετα για να ισορροπήσει. Και πάντα είναι έτσι ώστε αν δεν αμφιβάλεις διαρκώς, να μην ισορροπείς ποτέ, όπως ο τεμπέλης καπετάνιος που, αντί σε κάθε κύμα και αέρα να κάνει διορθώσεις, λίγο πιο εδώ τη μία-λίγο πιο εκεί την άλλη,  εφησυχάζοντας στον αυτόματο πιλότο πάει για ύπνο και είτε βγαίνει μίλια εκτός πορείας ή το ρίχνει στα βράχια.
Και, στην εποχή μας, όποιος δεν ήξερε, όποιος μέσα στην ευκολία της πρόσβασης σε κάθε πληροφορία δεν ρώτησε και δεν έμαθε, τότε θα υποστεί τις συνέπειες.

Και όπως στην φύση επιβιώνεις είτε με τη νοημοσύνη είτε με την δύναμη, έτσι και οι ιδεολογικές ζωικές μορφές είτε διαιωνίζονται είτε απομένουν τα κουφάρια τους, όπως τα τέρατα της φύσης, που μόλις σαπίσουν στην ακτή που ξεβράστηκαν, μόνο σαν μύθοι και παραμύθια που λένε οι γιαγιάδες εξευτελίζονται στη λήθη. Ή ίσως, μέσα στην εξέλιξη, για να επιζήσουν μικραίνουν όσο περνάει ο καιρός, έτσι που οι αλλοτινοί γίγαντες να μένουν σαμιαμίδια που πατάς με την πατούσα, αλλά δεν το κάνεις γιατί λές ότι άστο να τρώει τις μύγες...