Χύμα

Είναι που έχουν συνηθίσει να ακούνε μόνο τον εαυτό τους και έχουν επίσης συνηθίσει να ανακυκλώνουν τέως πρωτοποριακές ιδέες λες και οι ίδιοι δεν έχουν μάτια να βλέπουν. Λες και ακόμα και τα ίδια αυτά που ανακυκλώνουν δεν είναι γεμάτα σημάδια και οιωνούς, λές και τα σημάδια δεν είναι πιο ορατά κι από ελέφαντα στη μπανιέρα.
Τι να πείς...

Ειδήμονες σου λέει μετά, και πληρώνονται και ένα σκασμό λεφτά για να αναμασάνε όλο τα γίδια και τα γίδια...

Πρωτοπορία με τυφλοσούρτες γίνεται;
Δεν γίνεται, ρε φίλε, πως να το κάνουμε!

Άνοιξε τα μάτια σου και δες τι γίνεται.

Λες να μην ξέρει ο καταναλωτής τί είναι η σαμπάνια και το κρουασάν; Λες να μην θέλει να αγοράσει ένα σωρό όμορφα πραματάκια που του πουλάς;
Λες να μην έχει επιθυμίες και ανάγκες;
Λες να μη θέλει διακοπές στα ζαγόρια και στην αμοργό;
Αυτό που δεν έχει, σε ετούτη την εποχή που ζούμε, δεν είναι η πληροφόρηση αλλά η δυνατότητα, η οικονομική άνεση, άρα όσο καρα-σούπερ-υπερ-ντούπερ-γαμάτη και αν είναι η διαφήμιση, η απλή αλήθεια είναι ότι δεν έχει λεφτά, οπότε όσο θεός και αν είναι ο ντιζάηνερ, όσο ευφάνταστη και αν είναι η καμπάνια , όσα λεφτά και να ρίξεις στην διαφήμιση, πλέον, είναι ΧΑΜΕΝΑ λεφτά.

Βέβαια, είναι σημαντικό να μείνεις ζωντανός στο συλλογικό υποσυνείδητο, κάτι που χωρίς τη διαφήμιση δεν γίνεται, αλλά εφόσον αυτή ανεβάζει το κόστος και το κόστος είναι αυτό που πρέπει να μειώσεις για να είσαι ανταγωνιστικός, να μην χάσεις τους πελάτες σου λόγω ασιτίας, ε τότε κάτι κάνεις λάθος και θα το πληρώσεις με το αναπόφευκτο τίμημα της χρεωκοπίας, τελεία.

Γιατί, ας μην ξεχνάμε τον απαράβατο νόμο της πιάτσας, μόλις αρχίσεις τις προσφορές, τις ευκαιρίες και τις εκπτώσεις, είναι ζήτημα χρόνου και η κατάληξη, η γνωστή και θλιβερότατη αδυναμία πληρωμών προς πάσα κατεύθυνση, η γνωστή σε όλους μας χρεωκοπία, και αυτό είναι κάτι που το ξέρουν και οι πελάτες που θα εκμεταλλευτούν την προσφορά, όπερ σημαίνει ότι είναι στην ουσία δυσφήμιση, διότι μένει το εξής υποσυνείδητο θλιβερό μήνυμα:  "πάει κι αυτός..." Γιατί ακόμα και αν είσαι η κοκακώλα που έχει βάθος και εύρος  να απορροφήσεις του κραδασμούς της κρίσης, κάποτε πρέπει και να πουλήσεις κάτι, δεν μπορείς να δίνεις δώρα εσαεί!

Άρα, πρέπει να ελαττώσεις το κόστος αντί να κάνεις προσφορές, όχι μόνο λόγω αυτού του υποσυνείδητου μηνύματος αλλά και επειδή πόσο πια να ρίξεις τις τιμές χωρίς να "μπείς μέσα"; Πρέπει και να πληρώσεις και τους λογαριασμούς στο τέλος του μηνός, κι αυτό δεν θα γίνει αν χαρίζεις υπεραξία στον έναν και στον άλλον κακομοίρη!

Πρόβλημα. Αν ρίξεις την ποιότητα, χάνεις πελάτες. Αν ρίξεις την διαφήμιση χάνεσαι στη λήθη. Αν ρίξεις προσφορές είναι η παγίδα του θανάτου.

Οι λύσεις σε αυτό τον γρίφο είναι διαφορετικές, ανάλογα με την κάθε επιχείρηση και κατά περίσταση. Αν είσαι πωλητής αυτοκινήτων, ας πούμε, την έχεις κάνει από σβέρκο και δες τί θα κάνεις διότι δεν είναι πλέον δικό σου το πρόβλημα, ούτε μπορείς ο ίδιος να κάνεις τίποτα, αλλά πρέπει να περιμένεις να έρθει καμμία καλή ιδέα στην βιομηχανία που τα παράγει, στον πολιτικό που θα ορίσει τους δασμούς και τους φόρους και στον μεταλλωρύχο που θα του καπνίσει μίαν ωραίαν πρωίαν να ρίξει μία βόμβα και ανεβάσει τις τιμές των υλών στα ύψη, οπότε, όπως κατανοείς από μόνος σου, είσαι χαμένος από χέρι. Πάνε σκάψε κανά χωράφι, χωρίς επιδότηση πλέον, αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις: επιδοτήσεις παίρνουν τώρα μόνο οι τραπεζίτες.

Όπως το βλέπω εγώ, το μόνο που μπορεί ο καθένας να "τεντώσει" λίγο, είναι η συσκευασία και η προώθηση.

Οι πελάτες, πλέον, είναι δύσπιστοι δηλαδή, ενώ παλιότερα θα έλεγαν "ας το δοκιμάσουμε κι αυτό",  τώρα που μετράνε και τη δεκάρα θέλουν να πιάσει τόπο ακόμα και αυτή η δεκάρα, δεν τη χαλαλίζουν. Θέλουν κάτι που να είναι και φτηνό και καλό, οπότε αν είσαι σίγουρος για το προϊόν σου, τότε δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Αν επενδύσεις σε χρωματιστή συσκευασία αλλά κακό προϊόν  τότε θα σε αγοράσει μία, δύο, την τρίτη θα πεί άει σιχτίρ και θα στραφεί αλλού. Αν το προϊόν σου είναι άπαιχτο, τότε ο άλλος θα κάνει οικονομίες στερούμενος ακόμα και το ψωμί για να το αγοράσει.

Δυστυχώς, όταν λέμε κόστος, πλέον, δεν εννοούμε μόνο πριν την πώληση αλλά και μετά την πώληση, το κόστος το κοινωνικό, δηλαδή τις ευρύτερες συνέπειες που μπορεί να έχει κάποια δράση. Παλιότερα την αγνοούσαν αυτή την παράμετρο αλλά σε ένα ουσιαστικά ενιαίο περιβάλλον, οι αρνητικές συνέπειες γίνονται μπούμεραγκ. Ας πούμε ότι σκασίλα σου η περιβαλλοντική καταστροφή της παραγωγής πλαστικού για την σουπερ συσκευασία που σχεδίασε κάποιος που ξέρει όσα και η γάτα μου. Ωστόσο, καταλήγεις να πληρώνεις ολοένα και ακριβότερα την πρώτη ύλη τη στιγμή που οι άδειες συσκευασίες πλέουν καταμεσής στο πέλαγος σκοτώνοντας βιότοπους και για να τις συλλέξεις/ανακυκλώσεις/ επαναχρησιμοποιήσεις χρειάζεσαι δύο περιουσίες.

Πόσοι μηχανισμοί σπρέη και πόσα ντισπένσερ από υγρά σαπούνια κείτονται στις χωματερές, τη στιγμή που ένα σωρό πόροι (υλικά λεφτά τεχνογνωσία) απαιτούνται για να φτιαχτούν καινούρια, για να μη μιλήσουμε για απλά μπουκάλια ή κουτιά... Σπατάλη τρομερή.

Η ιδέα μου ήρθε μία μέρα, όταν είχα αγοράσει μία μεγάλη, οικονομική συσκευασία απορρυπαντικού για να ξανα-γεμίσω μία μικρότερη που είναι βολικότερη για καθημερινή χρήση. Η μεγάλη συσκευασία ήταν από κάποια συγκεκριμένη μάρκα, ενώ η μικρή από άλλη. Επίσης, ενώ η μεγάλη συσκευασία ήταν κάποιο υγρό γενικής καθαριότητας, εγώ το έβαλα σε συσκευασία σπρέη, διότι είναι και πιο εύκολο να πάει παντού και είναι μεγάλη εξοικονόμηση, η ίδια ποσότητα φτουράει περισσότερο.

Βαρέλια. όπως τον παλιό καλό (τι καλό...καλάθια, αλλά κουβέντα να γίνεται...)
Αντί να κατασκευάζεις εκατομμύρια μικρές συσκευασίες που η κάθε μία τους πρέπει να φέρει λογότυπο, συστατικά, σήριαλ νάμπερ, να είναι εργονομικά σχεδιασμένη, να έχει αυτοκόλλητα, κοκ, πράγματα που κοστίζουν όλα τους ένα σωρό λεφτά, δίνεις στο σούπερμάρκετ ένα μόνο βαρέλι (απορρυπαντικού, γάλακτος, χυμού, σαμπουάν, τουρσί, μακαρόνια, παγωτού, κρασιού, κοκ) το οποίο θα έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, προφανώς ευδιάκριτα, και θα αφήσεις το ζήτημα της ποσότητας και της συσκευασίας στον καταναλωτή, δηλαδή να φέρνει ο καθένας το μπιτονάκι, το σακουλάκι, το ταπεράκι ή το μπουκάλι του να βάζει όσο θέλει.

Η εταιρεία γλιτώνει ένα σωρό κόστη, από πρώτες ύλες και όλα τα προαναφερθέντα, μέχρι ημερομίσθια και μεταφορικά. Επίσης, μπορεί να λέει ότι έχει την οικολογία ως παντιέρα και να το διαλαλεί ως επιπλέον διαφήμιση. Επίσης μπορεί να πουλήσει, ναι να πουλήσει, ξεχωριστά μπουκαλάκια, κουτάκια ή άλλες συσκευασίες, ως πρώτη προώθηση αυτής της πρακτικής, δηλαδή να έχεις στο σπίτι σου ένα μπουκάλι που να λέει χλωρίνη κλινέξ το οποίο θα αγοράσεις μία φορά για να γεμίζεις σε κάθε επίσκεψη στο σούπερμάρκετ, άρα στην ουσία πληρώνει η εταιρεία μόνο ένα μπουκάλι ανά καταναλωτή αντί για εκατοντάδες, και μάλιστα βγάζει ακόμα κι από αυτό το μπουκάλι κέρδος, αφού θα το πουλήσει.

Η κοινωνία: α)λιγότερα σκουπίδια. Όχι μόνο θα παράγονται λιγότερες συσκευασίες, αλλά και εκείνες που παράγονται δεν θα πετιούνται αλλά θα έχει κίνητρο ο καταναλωτής να τις κρατήσει σπίτι του με σκοπό την επανα-χρησιμοποίησή τους.  β) φθηνότερα προϊόντα  γ) Θέσεις εργασίας. Όλα αυτά τα βαρέλια σίγουρα θα πρέπει να πληρούν κάποιες προδιαγραφές ασφάλειας και υγιεινής, οπότε σίγουρα ένας τουλάχιστον πιστοποιημένος ελεγκτής/συντηρητής ανά δήμο πρέπει να υπάρχει.

Το μειονέκτημα, διότι χωρίς μειονεκτήματα δε γίνεται τίποτα, είναι ότι οι προδιαγραφές ποιότητας, υγιεινής και ασφάλειας είναι το πρώτο που συμβιβάζει κανείς διότι δεν είναι άμεσα ορατό, δηλαδή το αν έχει ο άλλος τρία χρόνια να καθαρίσει το βαρέλι με το γάλα, τότε αυτό θα το καταλάβει ο καταναλωτής μόνο όταν αρρωστήσει από αυτό. Και πάλι, αυτό λύνεται αν τα άδεια βαρέλια συλλέγονται, δηλαδή το φορτηγό που κάνει την παράδοση να παίρνει πίσω άδεια βαρέλια για επιστροφή και ξαναγέμισμα στο εργοαστάσιο, όπως γίνεται με τα νερά στους καταψύκτες, ας πούμε.

Σκεφτείτε μόνο αυτό: τα πλαστικά μπουκαλάκια νερού...
Όλα αυτά αντί για ένα παγούρι.
Που θα γεμίζεις από ψύκτη σε περίπτερο.

ΥΓ --> Αν δεν ψηφίσει και κάποιος όχι, τότε το αποτέλεσμα θα είναι 100% υπέρ διεξαγωγής εκλογών τώρα, και αυτό δεν το θέλουμε, ε; Βέβαια εγώ ψήφισα ναι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας...