Η λεπτή διαφορά μεταξύ φάσεως και αφασίας

Από τότε που σε γνώρισα, σε ακούω να λες ότι περνάς φάση.

Την πρώτη φορά είπα, εντάξει, φάση είναι θα περάσει. Τη δεύτερη και την τρίτη έδωσες κάποιες λογικοφανείς και όχι εντελώς παράλογες προφάσεις, όπως ο στρατός, η δουλειά το ένα το άλλο.

Αλλά ξέρεις τι, ρε φίλε;

Όλο φάσεις περνάς και δε σε θυμάμαι να μην περνάς φάση ποτέ, μία περίοδο που να μην έχεις υπαρξιακά, που να μην έχεις φορεμένο προσωπείο οσιομάρτυρα και να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου με βλοσυρό βλέμμα.

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεν ήταν φάση, αλλά οι δικαιολογίες που λες στον εαυτό σου για να μην παραδεχτείς το αδιαμφισβήτητα αυταπόδεικτο γεγονός ότι είσαι ένας πουθενάς, ένας ανθυπομηδένας, που η μόνη του αρετή είναι η επιφανειακή σοβαρότης, που καλύπτει την εσωτερική έλλειψη στόχων και επιτευγμάτων.

Απόδειξέ μου το αντίθετο. Μη μου πείς ότι είσαι καλό παιδί και φιλοσοφημένο. Όλοι καλά παιδιά είναι και από φιλόσοφους γέμισε ο τόπος. Τί έχεις πετύχει, ποιά είναι τα έργα σου και οι ημέρες σου ως τώρα. Τί κέρδισε η γη έχοντας επενδύσει στη γέννησή σου, αυτό θέλω να ξέρω. Τί έχεις συνεισφέρει στον "κουμπαρά" του κόσμου;

Ή μήπως μόνο τη μιζέρια σου και την ακατάπαυστη γκρίνια σου, την υπεροπτική σου ειρωνεία έχεις αφήσει παρακαταθήκη σε όσους ατυχείς, παρερμηνεύοντας την βλοσυρότητά σου ως βάθος χαρακτήρα, μένουν κοντά σου; Γιατί δεν είναι και λίγοι εκείνοι που ξεγελιούνται από την αλαζονεία σου και νομίζουν ότι επειδή κάνεις σαν χαζογκόμενα (δε μου αρέσει αυτός, εκείνο μου βρωμάει, το άλλο μου μυρίζει,) ότι είσαι υπεράνω.

Ξέρε, φίλε που όλο φάσεις περνάς, ότι γνώμες έχουν όλοι. Η αξία δεν προφέρεται, κερδίζεται μέρα με τη μέρα όχι μόνο στην εργασία που έχει ο καθένας αλλά και στο πόσους ανθρώπους βοηθά, κάνει ευτυχισμένους, πόσοι άνθρωποι έχουν κάτι καλό να σου προσάψουν ή να παραδεχτούν για εσένα. Όχι με ψευτο-υπαρξιακά θεατρινίστικα ναζάκια, παριστάνω ότι σκέφτομαι άρα υπάρχω κοινωνικά και πουλάω μούρη για ποιοτικός... Στο βάθρο της αξίας δεν βάζεις εσύ τον εαυτό σου επειδή χωρίς να κάνεις τίποτα αυτο-χρίστηκες άξιος, αλλά σε ανεβάζουν οι άλλοι ως αναγνώριση μετά από μία ζωή γεμάτη προσπάθεια και σκληρή δουλειά.

Κι αν νομίζεις ότι είσαι κάτι άλλο επειδή περνάς φάση (τα τελευταία είκοσι χρόνια), τότε μάθε και τούτο: όλοι φάσεις περνάμε, αλλά δεν το κάνουμε και θέμα. Όλοι έχουμε πρόβλημα με τις δουλειές μας, με την οικογένειά μας, με το ταίρι μας ή με την υγεία μας, όλοι περνάμε κατάθλιψη, όλοι κάποια στιγμή δεν έχουμε όρεξη ούτε για τον εαυτό μας μερικές φορές, αλλά λέμε καλημέρα και καλησπέρα, όλοι ανεχόμαστε τον συνάνθρωπο όχι λόγω έλλειψης δυναμισμού ή χαρακτήρος, αλλά μέσα από την συνειδητοποίηση ότι όλοι τα ίδια σκεφτόμαστε και, μέσες-άκρες, όλοι τα ίδια περνάμε.

Γιατί αν περιμένεις να είναι όλα ιδανικά για να πείς καλημέρα ή καλησπέρα, αν περιμένεις να είναι σωστή η μουσική, σωστή η διακόσμηση, σωστό το φαγητό, σωστοί οι άνθρωποι σωστά τα πάντα για να συμμετέχεις στην κοινή ζωή, τότε θα περιμένεις πολύ.

Και με τη δουλειά που κάνεις, αυτό δεν είναι και το καλύτερο.

Δεν θα ξανα-ασχοληθώ μαζί σου γιατί με κούρασες. Βαρέθηκα να περιμένω πότε θα σου περάσει η φάση για να μας κάνεις την τιμή να πιείς ένα καφέ μαζί μας ή να δικαιολογώ τις χοντράδες σου και την αγένειά σου λόγω "φάσης".

Κατανοώ ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το ποιός είσαι. Επίσης κατανοώ ότι οι δυσλειτουργείες αποτελούν τραυματικά κατάλοιπα. Ξέρω όμως ότι όταν κάποιος έχει καλή θέληση, και είναι ενήλικος, τότε τουλάχιστον κάνει μία προσπάθεια όχι να είναι αρεστός αλλά να μην προσβάλει τους γύρω του με την γαϊδουριά του και να μην φέρνει τους φίλους του στη δύσκολη θέση να δικαιολογούν την σκατένια του συμπεριφορά σε τρίτους ή ακόμα και να ντρέπονται για αυτόν.

Και κάτι τελευταίο. Κύριος δεν είσαι ανάλογα με τις συνθήκες αλλά, τις περισσότερες φορές, κόντρα στις συνθήκες. Κύριος λέγεσαι όταν ξέρεις τι να κάνεις και πως να φερθείς, από μόνος σου και ανεξάρτητα από το ποιόν του συνάνθρωπου, διότι το να είναι κανείς κύριος αποτελεί στοιχείο του καθενός, όπως το να είσαι ψηλός ή να σου αρέσουν οι τηγανητές πατάτες: δεν το κάνεις μόνο όταν βολεύουν οι περιστάσεις αλλά πάντα είσαι έτσι ανεξάρτητα από το περιβάλλον.

Έτσι είναι οι κύριοι, φέρονται όπως πρέπει, ακόμα και όταν είναι λίγο ανόρεχτοι ή όταν κάτι τους την έχει "σπάσει", όχι να κυκλοφορούν με μονίμως ξυνισμένη μούρη νομίζοντας ότι το να είσαι αγενής είναι σημάδι ανωτερότητος. Αν είχες νοιαστεί λιγάκι για κάποιον πέραν του εαυτού σου, θα ήξερες ότι ο πραγματικά ανώτερος άνθρωπος βλέπει με συμπάθεια και κατανόηση αυτούς που έχουν μικρότερη μόρφωση ή καλλιέργεια γιατί γνωρίζει ότι ο κάθε ένας από εμάς παίζει κάποιο ρόλο στον κόσμο και ότι κάτι έχει να προσφέρει, πάντα. Ο πραγματικά ανώτερος άνθρωπος, δεν είναι ούτε αλαζόνας, ούτε υπερόπτης, ούτε κακομαθημένος.


Αν δε σου αρέσει το περιβάλλον σου και το θεωρείς τόσο απαίσιο πια, τότε κάνε μας τη χάρη και άλλαξέ το.
Οι φάσεις είναι για τα δεκαπεντάχρονα.
Είσαι ενήλικος, πράξε αναλόγως.