Πρωινιάτικα...

Όπως έλεγα και νωρίτερα, σχετικά με τη θεωρία του ελατήριου, η ανθρωπότητα σαν ελατήριο που υπόκειται πίεση, συσσωρεύει ενέργεια. Μόλις η πίεση αφαιρεθεί, σαν ελατήριο πετάγεται στο άλλο άκρο. Παλινδρομεί, πέρα-δώθε, μέχρι που κάποια στιγμή μέσω τριβής και απώλειας ενέργειας και χωρίς εξωτερική πίεση, να έρθει σε κατάσταση ηρεμίας, ισορροπίας, όχι σε κανένα από τα δύο άκρα αλλά κάπου στη μέση.

Όπως η σεξουαλική απελευθέρωση, ο φεμινισμός ή ίσως η θρησκεία και η θεώρηση της ομοφυλοφιλίας, ζητήματα μεγάλης κοινωνικής πίεσης εδώ και αιώνες, με την αφαίρεση πίεσης από το ένα άκρο φτάνουμε στο άλλο, να ξεπερνάει ο καθένας ότι όρια μπορεί, έτσι, από αντίδραση.

Θα μπορούσα να πω ότι η ανθρωπότητα περνάει την εφηβεία, νιώθει τα πρώτα σημάδια της πνευματικής ανεξαρτησίας, αλλά απερίσκεπτα πέφτει σε υπερβολές, σαν νέος στο πρώτο του μεθύσι.

Όμως τα όρια είναι η αντίδραση του ανθρώπου στην χαοτική φύση του κόσμου. Τα όρια τα βάζει κανείς εκεί που ορίζει η λογική και η πρακτική ανάγκη. Αν αλλάξει η ανάγκη, αλλάζουν και τα όρια. Τα όρια τα θέτει ο νους για να κόψει σε κομμάτια το σύμπαν, κι έτσι να το έχει όλο, αν και σε κομματάκια. Όλα, αλλά σε κομματάκια. Δεν γίνεται αλλιώς.

Δεν είναι πολύ όμορφο σαν εικόνα, λεφούσια ανθρώπων, ο καθένας με ένα κομμάτι σύμπαν, όσο μπορεί ο καθένας; Για φαντάσου μετά να απλώσει ο κάθε ένας το χέρι, να ενωθούν τα κομμάτια;

Τα όρια είναι χρήσιμα, αλλιώς η αταξία θα κάνει το παζλ ασυνάρτητο, ά-λογο.

Και η αρχή είναι όπως όλοι γνωρίζουμε ο λόγος.
Λόγος είναι η ομιλία, λόγος είναι η αιτία, λόγος είναι και η κρίση μας, τρισδιάστατη φύση του νού.

Πρέπει αυτό που ξέρουμε ή φρονούμε να το λέμε και να το μιλάμε, ή αντίστροφα, αυτό που λέμε να το ξέρουμε μετά από σκέψη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.