Γεμιστά

• Προσπαθούμε πάντα  όχι απλά για το καλό, αλλά για το καλύτερο. Όχι για το μετά, αλλά ακόμα παραπέρα, για το ύστερα, χωρίς ποτέ να τελειώνει αυτή η αναζήτηση, ως το άπειρο.
• Αν και μόνο εμείς οι ίδιοι είμαστε που έχουμε πέρας, τελικά.
• Και έτσι είναι το σωστό, όχι να αναπαυόμαστε σε ότι βλέπουμε μπροστά μας αλλά να αναζητούμε αυτό που είναι αόρατο, αλλά μόνο προς το παρόν, γιατί αυτό, το αόρατο, κάποια στιγμή θα κάνουμε αλήθεια, θα το πραγματοποήσουμε μέχρι, να γίνει και αυτό με τη σειρά του ορατό.
• Γιατί τί είναι ο άνθρωπος που δεν επιδιώκει το παραπέρα εκτός από άλογο ζώο, να τρώει και να πίνει από μέρα σε μέρα, ένα όρθιο στομάχι δίχως μνήμη ή φιλοδοξία;
• Τί είναι ένα πλάσμα χωρίς ευθύνη, εκτός από θηρίο;
• Και αν αυτάρεσκα προσδίδουμε στους εαυτούς μας αυτό το χαρακτηριστικό ως το καλύτερο από τα άλλα, τότε δεν είναι μαζί με αυτή την ευθύνη και τη γνώση δεμένος ένας σταυρός, αυτός της ποτέ ειρήνης, ποτέ ανάπαυσης του μυαλού, να αναρωτιόμαστε για πάντα, για πάντα να μην αρκούμαστε και πάντα να περνάμε τις νύχτες ξάγρυπνοι με σκέψη;
• Και αυτό μετά να το επιστρέφουμε σα δώρο στα παιδιά μας;