Το θέμα είναι

• Είναι πολυδιάστατη η πραγματικότητα και, σε όλες αυτές τις διαστάσεις της, το ζητούμενο είναι η συνέπεια, η αλληλουχία αίτιου και αποτελέσματος και το πως η ανθρώπινη διάνοια τα αντιλαμβάνεται, για να τα χρησιμοποιήσει κατόπιν, πως κατά μία Brown-ική κίνηση, ο άνθρωπος και το μυαλό του δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε καν ο ένας τον άλλον, ο άνθρωπος τον νου, δηλαδή, και τα αντίστροφο, πόσο μάλλον μέσα στην ασυνενοησία των δύο αυτών να θέλουν να ελέγξουν το απίθανο δίχτυ των μύριων αιτίων με τα εκατομμύρια αποτελέσματα το καθένα.
• Και είναι όλες οι εκφάνσεις της ζωής μας έτσι, ώστε ακόμα και η πιο προσωπική μας στιγμή να επηρρεάζει τον κόσμο, και η πιο συμπαντική αλήθεια να ορίζει την τελευταία λεπτομέρεια της ασήμαντης ρουτίνας μας.
  
• Ο τρόπος που επιλέγουμε να επιβιώσουμε, το πως επιλέγουμε να επενδύσουμε το χρόνο μας και την ενέργειά μας, το που επενδύουμε τη σκέψη μας ή την βοήθεια μας, σε ποιόν απευθυνόμαστε κατά περίσταση και, σε τελευταία ανάλυση όλα όσα κάνουμε, έχουν σημασία τόσο προσωπική όσο και καθολική, είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση μίας απλής αλήθειας: αυτό που κάνουμε είναι η πραγματικότητα.
• Αν αυτό που κάνουμε είναι καλό τότε η πραγματικότητα είναι καλή.
• Αν αυτό που κάνουμε είναι συμφέρον και επικερδές, αν είναι αποτελεσματικό και γόνιμο, μακροπρόθεσμα σταθερό και παραγωγικό, τότε έτσι θα είναι και η πραγματικότητα, καλή, συμφέρουσα, επικερδής, αποτελεσματική, γόνιμη, μακροπρόθεσμη και παραγωγική.
• Ακόμα και μέσα στο Brown-ικό χαοτικό περιβάλλον, αν θέλουμε όλα τα προαναφερθέντα, τότε προς τα εκεί πρέπει να διοχετεύσουμε την ενέργεια και νόησή μας, ειδάλλως απλά είμαστε χαμένοι ο ένας μέσα στις συνέπειες των πράξεων του άλλου, όπως οι κόκκοι της γύρης στο νερό.
• Και ενώ οι κόκκοι γύρης έχουν λίγες και ταπεινές προσδοκίες (να πέσουν κάπου βολικά κάποια στιγμή) και άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους, μίας και  είναι από κατασκευής τους ανθεκτικοί, εμείς οι άνθρωποι έχουμε μεγάλες προσδοκίες, τον χρόνο μας τον μετράμε σαν το χρυσάφι και είμαστε πιο ευάλωτοι στις συνθήκες που εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε, άθελά μας, είμαστε το ίδιο μας το πείραμα που βγήκε εκτός ελέγχου και τώρα τρέχουμε να μας συμμαζέψουμε.
• Μέχρι πρότινος, πριν το ονομάσουμε "καπιταλισμό", ένα ωραίο και εύηχο όνομα που ικανοποιεί την ματαιοδοξία μας, αυτό που γίνονταν ήταν το εξής. Ο άρχοντας συγκέντρωνε όλο τον πλούτο, όλους τους πόρους της περιοχής με αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, αυτοί να εξαντλούνται.
• Το πρώτο σημάδι αυτής της εξάντλησης ήταν, είναι, η φτώχεια των κατώτερων τάξεων. Μερικές φορές μεσολαβεί επανάσταση, αλλά πάντα ο άρχοντας πρέπει να επεκταθεί, ώστε αυξάνοντας τους πόρους του να διατηρήσει την κυριαρχία του.
• Έτσι έκανε και ο μεγαλέξανδρος και ο ρωμαίος, έτσι έκανε και ο αττίλας ή ο ευρωπαίος πολλα-βαρύς ισπανός, άγγλος και γάλλο-ολλανδός. Για να μην τον σφάξουν οι εξεγερμένοι φτωχοί στο γόνατο, έπρεπε να τους ταΐσει αφενός, να εξασφαλίσει και ο ίδιος χρυσάφια και μπαχάρια για την καλοζωία του αφ' ετέρου, ο άρχων.
• Μέχρι τώρα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, γιατί απλά μπορούσαμε.
• Τώρα να επεκταθείς, που;
• Η επέκταση είναι αδύνατη πλέον, πράγμα που σημαίνει ότι οι πόροι είναι αυτοί,ως εδώ και μη παρέκει, δείτε τί θα κάνετε.
• Ακόμα και αν περάσει από το μυαλό κάποιου να επεκταθεί, αυτό δεν θα αυξήσει τους πόρους, αντίθετα θα τους εξαντλήσει διότι είναι έτσι κατανεμημένοι ανάμεσα στους έξυπνους, που ο ένας να μπαίνει στη μύτη του άλλου, εμποδίζοντας την ροή του χρόνου. Ναι, τη ροή του χρόνου. Η παγκόσμια οικονομία έχει σταματήσει στο πέντε χρόνια πριν, περίπου.
• Η ανθρωπότης κρατά την ανάσα της, σαν το παιδί που έσπασε το παράθυρο και περιμένει να δεί τί θα γίνει μετά.
• Και σα να μην έφτανε αυτό, έχει ξεφύγει από τον έλεγχο, όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου ο υπολογιστής αναπτύσσει δική του νοημοσύνη, η οικονομική διαδικασία έχει γίνει τόσο πολύπλοκη, που απλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τους συσχετισμούς του επόμενου δευτερόλεπτου, το που θα προκύψει ο επόμενος πονοκέφαλος.
• Ποιός θα πεταρίσει πρώτος τα βλέφαρα.
• Η δικαιοσύνη δεν είναι κανενός έγνοια αυτή τη στιγμή.
• Κι όμως, αν είναι να υπάρχει αύριο, πρέπει οι πλούσιοι να κοιτάξουν να ταΐσουν τους φτωχούς τους, γιατί οι φτωχοί είναι περισσότεροι και η συλλογική τους δυναμική είναι που θα κρίνει την ανατροπή ή την ισορροπία, το προς τα που θα τραβήξουν οι μάζες, το πόπολο, οι πληβείοι, οι είλωτες και οι παρίες. Οι χειρωνάκτες.
• Η συστεμική δικαιοσύνη, όχι σαν ιδανικός παράδεισος αλλά περισσότερο σαν οργάνωση και κατανομή αξιών, είναι αυτή που θα εξασφαλίσει την διαιώνιση, γιατί τότε απλά το οικονομικό βάρος δεν θα γείρει μονόμπαντα, αλλά ομοιόμορφα μοιρασμένο, θα κάνει τις γύρες του, από τσέπη σε τσέπη και από ήπειρο σε ήπειρο.
• Ίσως οι ειδήμονες, προσαρμοζόμενοι σε νέες, παγκόσμιες πλέον συνθήκες, να μαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι.
• Ωστόσο, ακόμα και έτσι αν είναι, χωρίς τη δυνατότητα επέκτασης, η διαιώνιση εξασφαλίζεται μόνο με τη δικαιοσύνη, πράγμα που σημαίνει ότι οι σοφοί μας πρέπει, αντί να φερθούν σαν κόκκοι γύρης στο νερό, να επιστρατεύσουν κάθε γνώση και κάθε δεδομένο, κάθε πληροφορία και κάθε στοιχείο, κάθε συλλογική και ατομική ικανότητα ώστε το τελικό αποτέλεσμα να αφορά όλους διότι ο νούς χωρίς χέρια μένει νηστικός.
• Δες, για παράδειγμα τους έλληνες. Μέσα στην εξυπνάδα τους, κράτησαν τα λεφτά για τους πλούσιους και άφησαν τους φτωχούς στη μοίρα τους. Και οι έλληνες φτωχοί, για να επιβιώσουν σε μία πραγματικότητα στυγνή, αυτοσχεδίασαν, προσαρμόστηκαν και ακολούθησαν το κόλπο των πανέξυπνων αρχόντων τους: κομπίνα-της κομπίνας-ώ κομπίνα. Και τώρα μία ψήφο ζητάνε και ούτε καν αυτή δεν έχουμε τα λεφτά να τους δώσουμε, πόσο μάλλον να μας στηρίξουν ενάντια στις ξένες δυνάμεις...
• Ακόμα μία απλή αλήθεια, που τείνει να ξεχαστεί..
• Δεν έχουμε πέντε γαίες, μία οικονομική, μία κοινωνική, περιβαλλοντική, μία κρατική και μία παραγωγική, αλλά μία.
• Αν αυτό που κάνουμε είναι συμφέρον και επικερδές, αν είναι αποτελεσματικό και γόνιμο, μακροπρόθεσμα σταθερό και παραγωγικό, τότε έτσι θα είναι και η πραγματικότητα, καλή συμφέρουσα, επικερδής, αποτελεσματική, γόνιμη, μακροπρόθεσμη και παραγωγική.