Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Εισαγωγή στην Ατέλεια

  • Ο μελαχροινός μου πηγαίνει στην πρώτη Δημοτικού. Παρόλο που δεν είναι απαραίτητο, μου ζήτησε να μένει μαζί με τον φίλο του στο ολοήμερο, ίσως λόγω μίας τάσης για ανεξαρτησία, ίσως όμως και επειδή κάνουν κι άλλα πραγματάκια εκεί.
  • Δεχθήκαμε το αίτημά του.
  • Ο δάσκαλος του ολοήμερου έχει μία ιδιαίτερη μέθοδο και η προσέγγισή του είναι λίγο πιο πριμιτίφ, όμως έκρινα ότι εφόσον ο ίδιος ο μελαχρινός το επέλεξε, ίσως είναι καιρός να αρχίσει έρχεται σε επαφή με λιγότερο ιδανικά πρότυπα, να μάθει ότι μπορεί για κάποιον να μην αποτελεί το κέντρο του κόσμου αλλά και πως να διαχειρίζεται τις εκ των άνω ανεπάρκειες, προς το συμφέρον του.
  • Την προηγούμενη εβδομάδα, για κάποιον λόγο που ακόμα δεν έχω κατανοήσει πλήρως, ο μελαχροινός είπε ψέματα στο δάσκαλο του ολοήμερου ότι τον περιμένω εγώ στο σπίτι. Ο δάσκαλος τον πίστεψε και τον άφησε να φύγει, μία ώρα νωρίτερα από το προκαθορισμένο, δηλαδή στις 14:00 αντί για τις 15:00.
  • Τώρα, ειδικά εκείνη την ημέρα, είχα τόσα πολλά να κάνω που παρά λίγο να μην πάω καν στο σπίτι για φαγητό, ευτυχώς όμως για το παιδάκι πήγα, γιατί είχαν λερωθεί τα ρούχα μου και έπρεπε να αλλάξω. Εντελώς κατά τύχη λοιπόν, έτυχε να βρίσκομαι στο σπίτι, όταν απρόσμενα χτύπησε το θυροτηλέφωνο, και με μεγάλη έκπληξη είδα τον μελαχροινό μου.
  • Μετά από ήπια ανάκριση, ο μελαχροινός είπε ότι ο δάσκαλος τον έδιωξε, μετά είπε ότι τελείωσε το μάθημα και τέλος ομολόγησε ότι ο δάσκαλος δεν τον έδιωξε αλλά τον άφησε να φύγει. Τον πήρα μαζί μου και βουρ για το σχολείο, πάλι, με το μελαχροινό να προσπαθεί να ξεφύγει, να λέει ότι δεν έχει όρεξη και διάφορες άλλες δικαιολογίες, όμως ήθελα να είναι παρών για εκπαιδευτικούς λόγους, αλλά και για να μη λέει ο καθένας ότι του κατέβει. Για να του φύγει το άγχος, του εξήγησα πως ότι και αν κάνει ένα παιδί, την ευθύνη την έχει πάντα ο δάσκαλος, και πως ο δάσκαλος δεν μπορεί να επιτρέπει οτιδήποτε ζητήσει ένα παιδί.
  • Στο σχολείο, ο δάσκαλος ήταν απαράδεκτος. Μου είπε ότι το παιδί τον έπεισε(σαράντα χρονών μαντράχαλος!), και ότι δεν με πήρε τηλέφωνο γιατί το τηλέφωνο του σχολείου είναι στον πάνω όροφο. Για να μην αφήσει το τμήμα μόνο του, άφησε τον μελαχροινό να φύγει μόνος του, μία ώρα πριν το κανονικό. Τελείωσε την κατάπτυστη μαρτυρία του με τη δήλωση-προφητεία-νουθεσία ότι θα πρέπει να προσέχω πάρα πολύ γιατί το παιδί παραείναι έξυπνο για το καλό του και ότι θα έχω πρόβλημα στο μέλλον. Για ένα οποιονδήποτε δάσκαλο που έχει διαβάσει τα βιβλία και τα συγγράμματα της σχολής που έβγαλε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη κοτσάνα που έχει βγεί, γιατί, παρόλο που μόνο ένας θεός ξέρει τι μπορεί να σκαρφιστεί ένα παιδί για να κάνει κοπάνα, ο δάσκαλος έχει την ευθύνη να επιβάλει την τάξη και να επιβλέπει το τί γίνεται, να είναι άγρυπνος και προστατευτικός, όχι να νίπτει τας χείρας του ούτε να βρίσκει δικαιολογίες, ούτε να πιστεύει τί λένε τα παιδιά.
  • Με μεγάλο εκνευρισμό, του ζήτησα από δω και στο εξής να με ειδοποιεί τηλεφωνικά για το παραμικρό, ενώ όταν πήγαμε σπίτι είπα στον μελαχροινό να με παίρνει τηλέφωνο ο ίδιος όταν τυχαίνει κάτι, από το τηλέφωνο του σχολείου του.
  • Δεν κατάφερα να εκμαιεύσω από τον μελαχροινό την αιτία για το ψέμα, όμως πιθανολογώ ότι είτε που θα του έβαλε ο δάσκαλος τις φωνές (συνηθίζει να σιχτιρίζει βροντερά και να βρίζει τα παιδιά) είτε που θα βαρέθηκε επειδή εκείνη την ημέρα έλειπε ο φίλος του, χωρίς αυτό να αλλάζει τίποτα σε ότι αφορά την ανευθυνότητα του δασκάλου, φυσικά.
  • Τώρα, δεν ξέρω αν κάνω λάθος, όμως ενώ θέλω τα παιδιά να είναι υποψιασμένα και να μην τα χάφτουν όλα, δεν νομίζω ότι είναι καλό να καταστρέψω την αθώα χαρά τους. Θέλω να είναι κοινωνικά και να ξέρουν να προφυλάσσονται, χωρίς όμως να τα κάνω καχύποπτα και φοβισμένα, γιατί ο φόβος καταστρέφει ζωές και σχέσεις. Έτσι, τους έχω μιλήσει για την ερωτική επαφή από νωρίς, τους έχω πει ποιά πράγματα δε γίνονται δημοσίως, τους έχω μάθει να μη δέχονται από ξένους, να ρίχνουν και καμμία ξυλιά άμα η δασκάλα δεν είναι αρμόδια, να μου τα λένε όλα. Τους λέω παραμύθια για τον Χοροπηδηχτούλη το λαγουδάκι που ο Λύκος το περίμενε έξω από το σχολείο με πονηριά, τους εξηγώ ποιά είναι τα καθήκοντα των άλλων και ποιά τα δικά τους, τι να κάνουν όταν θεωρούν ότι αδικούνται και πως να διεκδικούν το δίκιο τους πρώτα με ευγένεια, μετά με επιμονή και τέλος με καμμία μπούφλα, πως μιλάμε στους μεγάλους και πως με τους φίλους μας, όλα αυτά...
  • Χρειάστηκε όμως να εκπαιδεύσω και τον εαυτό μου, πολύ δύσκολο όντως. Χρειάστηκε να μην τρομάζω όταν κάνουν όλα αυτά τα ανδραγαθήματα, να μην βάζω τις φωνές με υπερπροστατευτική υστερία, να τα αφήνω να παίρνουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους όταν διαφωνούν μεταξύ τους και με τους φίλους τους, παρόλο που μερικές φορές είχα εντελώς διαφορετική άποψη. Όταν έρχονται από το σχολείο και μου λένε διάφορα, καταπίνω αντιδράσεις τύπου "Τί έκανες!!!! ΑΑΑΑΑαα!" και να τις υποκαθιστώ με πιο πολιτισμένες όπως "Πιστεύεις ότι ήταν καλή ιδέα να βάψεις το πρόσωπό σου και τα ρούχα σου σαν ινδιάνος?" και μετά ,"Τώρα πήγαινε πλύσου και βάλε τη μπλούζα μέσα σε μία λεκάνη με νερό".
  • Όταν πάμε βόλτες, ποτέ δεν τους απαγορεύω κάτι, εκτός αν είναι πραγματικά επικίνδυνο ή άπρεπο. Επιτρέπω το σκαρφάλωμα στα δέντρα, και τους έμαθα πως να κρατιούνται από τα κλαριά και πως να σιγουρεύονται ότι υπάρχει τρόπος να ξανακατέβουν. Επιτρέπω το παιχνίδι με τη άμμο ή το χώμα, ξέρουν όμως ότι μόλις πάμε σπίτι θα τα βάλω στον κλίβανο. Επιτρέπω το τρέξιμο, το παιχνίδι με χόρτα, ξύλα, καλάμια, πέτρες, ψάρεμα σε λακούβες μετά τη βροχή, να βουτάνε τα χέρια τους στο νερό του συντριβανιού, σκαρφάλωμα σε σωρούς αμμοχάλικου, κτλ. Οι άλλες μανάδες, με κοιτάνε με ύφος υποτιμητικό, εγώ όμως ξέρω (γιατί το βλέπω με τα μάτια μου) ότι μόλις γυρίσουν την πλάτη τα δικά τους παιδιά θα κάνουν ίδια και χειρότερα από αυτά που κάνουν τα δικά μου, που είναι και το μόνο φυσιο/λογικό, άλλωστε.
  • Για άλλη μία φορά, δεν ξέρω αν κάνω λάθος, όμως θεωρώ ότι αφού έτσι κι αλλιώς θα τα κάνουν αυτά τα πράγματα, ας έχουν τουλάχιστον την εμπιστοσύνη ότι έχουν την αποδοχή μου. Δεν θέλω να είμαι το πρόσωπο που απαγορεύει πράγματα, αλλά το πρόσωπο στο οποίο μπορούν να καταφεύγουν χωρίς φόβο για μελοδραματισμούς και υστερίες. Άλλωστε, μου φαίνεται τόσο απάνθρωπο να στερείς το τρέξιμο και το σκαρφάλωμα από ένα παιδί...
  • Τέλος, μία ιδέα που με βρίσκει κάθετα αντίθετη, είναι η ιδέα της "σκληραγώγησης" στο σπίτι, όχι στη σωματική διάστασή της, αλλά την ψυχολογική. Πολλοί γονείς φέρονται πολύ άσχημα στα παιδιά τους, με ξύλο, φωνές και υποτίμηση με το σκεπτικό ότι αργότερα στη ζωή θα τα βρεί μπροστά του και να συνηθίζει για να αντέχει και να ανταπεξέρχεται. Παρόλο που η λογική αυτή δεν είναι απόλυτα εσφαλμένη, οι γονείς αυτοί κινδυνεύουν να χάσουν την καλή σχέση με τα παιδιά τους. Αν το σπίτι είναι μία κόλαση, τότε το παιδί θα φύγει είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, με αντιδραστική συμπεριφορά και αναίτια ξεσπάσματα. Μπορεί όντως το παιδί να γίνει ανθεκτικό, αλλά να μη θέλει ούτε ζωγραφιστούς να βλέπει τους γονείς του, ή να γίνει ένα αδίστακτο κάθαρμα.
  • Αν κακομεταχειρίζεσαι έναν άνθρωπο, με οποιαδήποτε δικαιολογία, τότε αυτός ο άνθρωπος δε σε αγαπάει. Για οποιονδήποτε άνθρωπο, αυτό δεν είναι και τόσο κακό, απλά βρίσκεις άλλον να αγαπήσεις. Ένα παιδί που δεν αγαπάει τους γονείς του όμως, είναι καταδικασμένο να κουβαλάει μέσα του ένα κενό, να είναι συναισθηματικά εκτεθειμένο, να μη νιώσει ποτέ ότι ανήκει κάπου και να κουβαλάει τις τύψεις για αυτό το συναίσθημα, γιατί είναι υποχρεωτικό να αγαπάμε τους γονείς μας και κάθε παιδί που δεν τους αγαπάει είναι κακό.
  • Άλλωστε, σε έναν κόσμο που είναι σκληρός, η οικογενειακή αλληλεγγύη είναι η συχνά η μόνη παρηγοριά και ελπίδα, το μόνο καταφύγιο. Γιατί να το στερήσεις αυτό από ένα πλασματάκι?
  • Έτσι, ενώ μία ξυλιά ή μία φωνή όταν το απαιτούν οι περιστάσεις δεν είναι και τόσο καταστροφική (εννοείται ότι αυτό θα συμβαίνει σπάνια), είναι απαραίτητο από την άλλη να είναι προφανές ότι η αγάπη μας είναι αληθινή και έμπρακτη, όχι με τόνους φαγητού και αποκτημάτων αλλά με συζήτηση, καθημερινή αλληλεπίδραση, κοινές δραστηριότητες, υπομονετική καθοδήγηση και ρεαλιστικούς κανόνες, με χάδι και αγκαλιά αλλά και νουθεσία ή κριτική.
  • Στη φωτό, τα παιδόπουλα πριν από έναν χρόνο, σε κάτι κορμούς με πρόκες, αγκίδες, έντομα κρυμμένα στους φλοιούς και βρεγμένους από πρόσφατη βροχή. Τα άλλα παιδιά κοιτούσαν με ζήλεια από μακριά, γιατί οι μητέρες τους δεν ήθελαν να χαλάσουν το στυλάκι του παιδιού-φιγουρίνι που είναι πολύ της μόδας εδώ στην Πρέβεζα. Για πολύ καιρό, ήταν το λουναπάρκ μας, τώρα το προσπερνάμε και λένε "Κοίτα μαμά, εδώ παίζαμε όταν ήμασταν μικροί."

7 σχόλια:

  1. thanks for sharing!
    δυστυχώς σπανίζουν σήμερα τέτοιοι γονείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατ’ αρχάς τα παιδιά που λένε ψέματα είναι εξυπνότερα, όπως λέει μια πολύ πρόσφατη μελέτη. Όμως, ως γονείς δεν μας αρέσει να μας κοροϊδεύουν γιατί νομίζουμε ότι μεγαλώνουμε μελλοντικούς «απατεώνες». Οι προβληματισμοί σου Αθηνά είναι πάντως σωστοί και η αντίδράση σου επίσης σωστή - νομίζω πως τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι πάντα υπάρχει ο έλεγχος (επί τον υψηλό υψηλότερος επιτηρεί και επ’ αυτόν υψηλότατος, λέει κάπου ο Σολομώντας).

    Όμως και ο πολύς έλεγχος ίσως να σκοτώνει την δημιουργικότητα. Δες και τα δύο βιντεάκια του Sir Ken Robinson για την δημιουργικότητα και πως την σκοτώνει το σχολείο και την επανάσταση στην εκπαίδευση. Το θέμα λοιπόν είναι πως θα μεγαλώσεις έξυπνα παιδιά που δεν θα γίνουν Αλ Καπόνε αλλά χρήσιμοι και παραγωγικοί πολίτες. Πιστεύω πάντως ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο αφού το γεγονός σε απασχολεί. Προσωπικά πιστεύω ότι η «αργία μήτηρ πάσης κακίας» και ότι αν τα παιδιά έχουν κάτι δημιουργικό να κάνουν υπό την επίβλεψη κάποιου φωτισμένου δασκάλου (όχι απαραίτητα εκπαιδευτικού) οι πιθανότητες να γίνουν δημιουργικοί, έξυπνοι αλλά και καλοί κ’αγαθοί πολίτες αυξάνονται. Σου εύχομαι ολόψυχα να πετύχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σεβομαι κια εκτιμώ τον κόπο σου,τόχω ξαναπεί,ειναι μαγκιά να εισαι γονιός,δεν μπορούμε ποτε να ισχυριστούμε ότι τα καταφέρνουμε απόλυτα,αλλά τουλαχιστον προσπαθούμε...
    -Όσο για τις κοπάνες,αν καποτε βρεθούμε,θα του κανω μαθήματα κοπάνας από την εμπειρία των μαθητικών μου χρόνων:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θεωρώ υγιέστατη την προσέγγισή σου στο θέμα "γονιός". Το μόνο, όμως, που πραγματικά με προβληματίζει είναι τα όρια του ελέγχου που ασκεί ο κάθε γονιός. Δεν αμφισβητώ την ύπαρξη του ελέγχου (που είναι απαραίτητη σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε) ωστόσο υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις που είναι καλύτερα να μην ξέρει ο γονιός τι σκέφτεται ή τι κάνει το παιδί του - ιδίως στις μεγαλύτερες ηλικίες. Τυχερός ο μελαγχροινός σου και ο αδερφός του - είναι από τις φορές εκείνες που εύχομαι να "κολλήσουν" τους φίλους τους με κάποιες από τις συμπεριφορές ετούτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μην ανησυχείς, ο μελαχροινός σου , εκτός από πανέξυπνος ,δε σε φοβάται, οπότε κάποια στιγμη που θα είναι μπόσικος θα σου το πει γιατί παραμύθιασε το δάσκαλο.
    το πιό πιθανό είναι πως μικρό παιδί είναι , ήθελε να πάει σπίτι του.
    Αυτόν τον μαλάκα που έχετε γιά δάσκαλο να προσέχεις μόνο, γιατί είναι και πολύυυυυυυυ παπάρας ο άνθρωπας.
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κλασσικές αμφιβολίες,ανησυχίες προβληματισμοί όλων των μανάδων!
    Γιατί οι πατεράδες δεν έχουν τους ίδιους προβληματισμούς;
    Γιατί είστε αναίσθητοι απαντάει η γυναίκα μου, άλλη κλασσική μάνα που βάζει την κόρη της, κοτσαμ΄γαΙδάρα, να την παίρνει τηλέφωνο όταν γυρίζει σπίτι της από ταξίδι με αεροπλάνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. manoliscus
    κοίτα, όλοι κάνουμε τα λάθη μας αλλά δεν τα ομολογούμε δημοσίως...
    :)

    Takis Alevantis
    εξαιρετικά τα λινκ! Δεν γνώριζα τον σερ Ρόμπινσον και τη δουλειά του.
    Τώρα το να πετύχει κανείς είναι μεγάλη κουβέντα, ευχαριστώ όμως για τα καλά λόγια.

    VaD
    Αποτελείς κακή επιρροή!
    :)

    Sue
    Ο έλεγχος είναι ένα ζήτημα στο οποίο ο καθένας έχει και τη δική του θεωρία. Για παράδειγμα, όσο ήμουν δασκάλα, στο ίδιο τμήμα οι μισοί γονείς με θεωρούσαν πολύ αυστηρή και οι άλλοι μισοί υπερβολικά επιεική.
    Όπως καταλαβαίνεις, όλα είναι θέμα ερμηνείας και ισορροπιών, κυρίως.

    demetrat
    βασικά τον έκοψα από το ολοήμερο. Έτσι κι αλλιώς, δύο εβδομάδες απέμειναν πια.

    αθεόφοβε
    πριν λίγα χρόνια θα συμμεριζόμουν την άποψη της κυρίας αθεοφόβου. Τώρα όμως, ξέρω ότι οι άντρες έχουν διαφορετική αλλά εξίσου αποτελεσματική προσέγγιση στο θέμα της ανατροφής και πειθαρχίας.
    Παρατηρώντας, πχ, τον προπονητή των παιδιών, με τις αγριοφωνάρες του και την την απότομη συμπεριφορά του, έχει απήχηση και όλα τα παιδιά τον λατρεύουν, χωρίς κανένα τους να παρεξηγιέται ή να γκρινιάζει, ή να αρθρώνει κιχ περί ορθότητος και πολιτισμού.
    Άλλος ο ρόλος του πατέρα, άλλος της μητέρας.
    Πάντως σε εμάς, εγώ είμαι διαρκώς "κουρδισμένη" και φέρνω εκνευρισμο και άγχος, ενώ ο σύζυξ είναι ο "καλός μπάτσος" που ηρεμεί τα πνεύματα και μας κάνει να χαλαρώνουμε...
    Κάθε σπίτι έχει τα δικά του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!