Ενδοκρανιακές Διακοπές (¨Ενας τυφώνας, μία κατάρα και ένας νόμος)

• Διακοπές για εμάς τους τουριστικούς δεν είναι εφικτές το καλοκαίρι. Τον χειμώνα, μία το ένα-μία το άλλο (απλές γρίππες, ασθένειες υπερήλικων συγγενών και δυνατούς βορειοδυτικούς άνεμους που μπήκαν στο λιμάνι απειλώντας να ρημάξουν τα σκάφη, ένα σπάσιμο ποδιού....) πάλι δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα, οπότε να μην τα πολυλογώ, έχουμε τέσσερα χρόνια να πάμε διακοπές. Όμως, είναι μερικές φορές που οι διακοπές δεν είναι απλή επιθυμία αλλά πραγματική και αφάνταστα πιεστική ανάγκη, χωρίς όμως να υπάρχει δυνατότητα να τις έχει κανείς. Θέλεις να μη σε περιμένει κανείς, να μη χρειάζεται να περάσουν όλα από το χέρι σου. Και ωστόσο πρέπει να συνεχίσεις γιατί δε γίνεται αλλιώς.
• Ενδοκρανιακές διακοπές είναι όταν ένα διακοπτάκι μέσα στο μυαλό κάνει "κλικ" και ξαφνικά βρίσκεσαι σε διακοπές, ενώ παράλληλα συντάσσεις ναυλοσύμφωνα, καθαρίζεις το σπίτι, συνεννοείσαι για τα λιμανιάτικα στο λιμεναρχείο, κτλ, όπως πάντα, χωρίς κανείς να το καταλάβει(μάλλον).
• Η διαφορά είναι ότι κάνεις διάφορα χατήρια στον εαυτό σου. Ακούς όλα τα αγαπημένα σου τραγούδια κι ας είναι πελάτες μέσα στο γραφείο. Πηγαίνεις στην τράπεζα μέσω πεζόδρομου κοιτώντας τις βιτρίνες και καλημερίζοντας εκτενώς κάθε γνωστό που συναντάς. Βλέπεις φίλους κι ας πρέπει την επόμενη να έχεις έτοιμο το Paradoxe στις 7 γιατί οι πελάτες πρέπει να φύγουν όσο νωρίτερα γίνεται. Φοράς όλα τα αγαπημένα σου ρούχα, και ότι έκτακτο τύχει, απλά δεν πειράζει. Όλα είναι αντιμετωπίσιμα και διαχειρίσιμα. Αν έχεις σύστημα καλό, τότε το σύστημα μπορεί να συνεχίσει μόνο του (για λίγο) και χωρίς να τρέχεις νυχθημερόν.
• Μπήκα λοιπόν σε κατάσταση ενδοκρανιακής απουσίας όταν ήρθε η ria. Η μάλλον ο τυφώνας ria. Ακαταμάχητη, σαρωτική, μία κυρία που έχει πολλά να πει, αν απλά ξέρεις να ακούς. Μιλήσαμε για τις ζωές μας και θα σας πω ένα μυστικό: της αρέσουν τα βιβλία. Καλά και τα παπούτσια, αλλά της αρέσει το διάβασμα, κι ας μην το έχει δηλώσει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από τη στιγμή που ήρθε θυμήθηκα ότι είναι καλοκαίρι. Διάλεξα από τα δικά μου βιβλία (Πράτσετ φυσικά) που τα είχα διπλά (όλοι μου φέρνουν Πράτσετ γιατί ξέρουν τη λατρεία που του έχω)και της έδωσα κάτι να διαβάσει αλλά δεν ξέρω αν θα είναι του γούστου της.
• Με κέφι και χαμόγελο και με τις ζωτικές λειτουργίες στο ρελαντί, συνέχισα τις "διακοπές" μου, μπήκε ο Αύγουστος και κανόνισα να βρεθούμε με τον Άμπανο και την αγρικουλτούρα.
• Τώρα, με την αγρικουλτούρα, υπάρχει μία κατάρα: όποτε κανονίζουμε να βρεθούμε κάτι παθαίνω. Σκέφτηκα ότι ούτε αυτή τη φορά θα τα καταφέρναμε αλλά αυτή τη φορά υπήρχε ο άραβας οπότε η κατάρα δεν έπιασε. Βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, γελάσαμε, ήπιαμε τα κρασιά και τις μπύρες μας και τα μοχίτα μας...πολύ ομορφη βραδυά. Ωραίος τύπος ο Άμπαν, τρελή η αγρικουλτούρα, πρίμο σεγόντο τα λέγανε...Με βαρειά καρδιά αποχωριστήκαμε όταν, έκπληκτοι, διαπιστώσαμε ότι είχε πάει τέσσερις. Σκεφτήκαμε να συναντηθούμε την επομένη στα λημέρια του άραβα και είπαμε να τηλεφωνηθούμε.
• Είχα ξεχάσει όμως ότι την επομένη θα ήταν η επέτειος γάμου μας.
• (Παρένθεση: όποτε λέω να πάω με τον σύζυξ κάπου, αρρωσταίνει η γιαγιά. Πάντα. Τελευταία φορά στο Ναύπλιο πριν από 4 χρόνια, που τα μαζέψαμε άρον-άρον γιατί δήθεν η γιαγιά ήταν στα τελευταία της, κι αυτή ακόμα κάνει επισκέψεις για τσάι στις φίλες της, ας είναι καλά η γυναίκα)
• Ένας οιωνός καλός με ενθάρρυνε παρόλα αυτά, να κάνω σχέδια για την επέτειο. Χύθηκε ο καφές την ώρα που πληκτρολογούσα στον υπολογιστή αλλά, αντί να πάει κατευθείαν στα ζωτικά σημεία του υπολογιστή σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, απλώθηκε ΓΥΡΩ από το πληκτρολόγιο, γύρω από το ποντίκι και τον πύργο, ούτε το mousepad δεν λερώθηκε, ούτε στο πάτωμα έσταξε!!!! "Αυτό είναι!" ανεφώνησα και κανόνισα με το σύζυξ να πάμε για μπάνιο μόνοι μας (σπάνια πολυτέλεια) και μετά για φαγητό σε παραθαλάσσιο μεζεδοπωλείο (όποια μαγειρεύει στην επέτειο, για μένα, είναι κορόιδο) με τη σκέψη ότι μπορούσα να δω την αγρικουλτούρα το βράδυ, ή την επόμενη ημέρα.
• Πήγαμε για μπάνιο. Και χτύπησε το κινητό. "Αν είναι η γιαγιά, θα κάτσω εδώ που είμαι!" σκέφτηκα με κακία, αλλά ήταν το παιδί που ανέβασε πυρετό. Τελειώσαμε το γεύμα μας, πήγαμε σπίτι, και μέσα σε δύο ώρες εγώ και ο γαλανός μου είχαμε 38,9 πυρετό. Και την επόμενη μέρα. Την έστησα πάλι την αγρικουλτούρα.
• Σήμερα που είμαι καλύτερα, μου έρχεται ένα τραγουδάκι στο μυαλό: "Πολέμησα με το Νόμο και ο Νόμος νίκησε"