Κούλα

• Οι άνθρωποι μερικές φορές μας νευριάζουν. Δεν μας καταλαβαίνουν, θέλουν να μας ξεγελάσουν, να δείξουν ότι ξέρουν περισσότερα, να μας εκμεταλλευτούν. Μερικές φορές είναι εγκληματικά χαζοί ή αδιάφοροι, κολλημένοι στις εμμονές τους, αναίσθητοι, ανάλγητοι, εγωιστές, ματαιόδοξοι, ασεβείς, ή ότι άλλο μπορεί να τρελλάνει κάποιον.
• Επίσης, όλοι έχουν κουσούρια, μικρά αγκαθάκια που τους ταλαιπωρούν και τους κάνουν να συμπεριφέρονται ανεξήγητα, πολύ περίεργα για εμάς. Τραύματα, αμφιβολίες, πληγές, ορμόνες, θυμοί, κούραση και αδικοχαμένες επιθυμίες που σε μεγάλη ένταση οδηγούν τους άνθρωπους σε πραγματική αγανάκτηση και τότε δεν τους νοιάζει τίποτα, μερικές φορές χωρίς καν να ξέρουν τον πραγματικό λόγο.
• Συχνά, είναι τόσο απορροφημένοι στις εσωτερικές τους αναζητήσεις που δεν καταλαβαίνουν ή δεν μπορούν να ενδιαφερθούν για τον πόνο που προξενούν με τα λόγια ή τις πράξεις τους, παρά μόνο καταλαβαίνουν μόνο όσα παθαίνουν οι ίδιοι.
• Μερικές φορές, όταν βλέπεις να συμβαίνει αυτό, σου έρχεται να ρίξεις στο εκνευριστικό άτομο ένα ξεγυρισμένο χαστούκι, να το στείλεις από κει που'ρθε, μήπως και από το ταρακούνημα συνέρθει.
• Όμως αυτό, αν και ίσως προσφέρει στιγμιαία ευχαρίστηση και εκτόνωση, δεν αλλάζει τίποτα, για κανέναν. Ο εκνευριστικός παραμένει εκνευριστικός και εσύ εκνευρισμένος. Και ο πόνος παραμένει πόνος.
• Οι άνθρωποι πονάνε πολύ από μέσα τους. Δεν υπάρχει τρόπος να μετρήσεις αυτόν τον πόνο γιατί σε κάθε έναν εκδηλώνεται διαφορετικά. Άλλος κλείνεται στον εαυτό του, άλλος χτίζει τείχη επιθετικότητας, άλλος μετατρέπεται σε χωρατατζή της παρέας, άλλος επιδίδεται με μανία στην τελειοποίηση μίας ικανότητας, άλλος βυθίζεται στο τέλμα της απραξίας, κι άλλα πολλά ... Πονάνε για πολλούς λόγους, οι περισσότεροι από τους οποίους σχετίζονται με τους άλλους άνθρωπους, γιατί είναι γνωστό ότι πάντα πληρώνουμε τα λάθη των άλλων και οι άλλοι πληρώνουν τα δικά μας λάθη.
• Αν ο δάσκαλός μας δεν καταλάβει ότι έχουμε βαρηκοΐα στην πρώτη δημοτικού, τότε θα μείνουμε αμόρφωτοι, αν ο γιατρός κάνει λάθος διάγνωση πεθαίνουμε, αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας ζημιώνουμε και απογοητεύουμε τον συνάνθρωπό μας. Έτσι είναι.
• Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι άνθρωποι πονάνε.
• Και δεν μπορούν να το πούν γιατί οι υποχρεώσεις "τρέχουν", δεν το λένε σε κανέναν. Μερικές φορές μάλιστα δεν ξέρουν πως να το εξηγήσουν ή γιατί τους συμβαίνει αυτό. Απορούν με τον εαυτό που δεν μπορούν να ελέγξουν. Απλά δεν μπορούν να σταματήσουν να είναι αυτό που είναι.
• Υπάρχουν κάποιοι που το παλεύουν, υπάρχουν κάποιοι που ποτέ δεν θα καταλάβουν τίποτα και υπάρχουν κάποιοι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το αντιμετωπίζουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτιμούν μία ευγενική και λογική προσέγγιση, αρκεί να μην έχεις το ύφος "Έλα να σου πω εγώ τι να κάνεις". Οι περισσότεροι επίσης, ξέρουν τι είναι το σωστό και τι πρέπει να κάνουν αλλά από ανασφάλεια τελικά παραδίδονται στο πόνο αμαχητί. Πάντα, μα πάντα από ότι έχω ζήσει προσωπικά ως τώρα, όταν ζητάνε συμβουλή έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και απλά θέλουν να τις επικυρώσουν στον ίδιο τους τον εαυτό αποστομώνοντας εσένα. Όλοι τους είναι συζητήσιμοι και, αν βρείς το κουμπί, συνεργάσιμοι. Όλοι θέλουν να τους δίνεις σημασία, όλοι θέλουν να τους εκτιμάς, όλοι θέλουν να έχουν δίκιο. Όλοι θέλουν να μην τους πρήζεις με τα δικά σου. Ότι δεν κάνουν από φιλότιμο το κάνουν για τα λεφτά.
• Όλα αυτά είναι ανθρώπινα, τα έχω κι εγώ.
• Υπάρχουν κάποιοι όμως που δεν έχουν ελπίδα. Είναι εντελώς αποκλεισμένοι από την αλληλεπίδραση. Θα αποδείξουν ότι έχουν δίκιο πάσει θυσία, συχνά λένε (και εννοούν) ότι δεν τους νοιάζει τίποτα και κανείς, ξεκινούν όλες τις προτάσεις με το "Εγώ" όπως "Εγώ ποτέ δεν κάνω τέτοια πράματα, εγώ δεν τα σηκώνω κάτι τέτοια...", συχνά φωνάζουν και χάνουν τον έλεγχο του θυμού τους, είναι δύσπιστοι και καχύποπτοι με όλους, χαίρονται να βρίσκουν ελαττώματα σε όλους για να έχουν την ευκαιρία να επιβάλλουν τη γνώμη τους, είναι στυγνά ανταγωνιστικοί, είναι απόλυτοι στις διατυπώσεις τους και, το χειρότερο, δεν δέχονται βοήθεια γιατί το βλέπουν σαν προσπάθεια υπονόμευσης. Δεν εννοούν να καταλάβουν ότι είναι σαν τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσκολοι στη συναναστροφή και για αυτό, αν δεν καταλήξουν εντελώς μόνοι, μένουν με ελάχιστους φίλους τους οποίους περιφρονούν κιόλας. Είναι οι άνθρωποι "καμμένα χαρτιά". Δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τίποτα, ή τουλάχιστον δεν έχω βρεί τον τρόπο.
• Ακόμα κι αυτοί πονάνε.
• Η άνευ όρων αγάπη του γονιού ή εραστή ή φίλου είναι αυτό που απαλύνει τον πόνο. Δεν είναι όλοι γονείς, εραστές ή φίλοι μας για να τους αγαπάμε έτσι αλλά όλοι έχουν κάτι καλό και όμορφο να εκτιμήσεις και από εκεί είναι πιο ευχάριστο να ξεκινάει κανείς. Άλλος έχει χιούμορ, άλλος εφευρετικότητα, άλλος γενναιοδωρία, άλλος εργατικότητα, άλλος καλοσύνη, όλοι κάτι καλό έχουν μέσα τους και αν το βρείς ξεκινάς από εκεί την συναναστροφή με κατανόηση, όχι φιλία αλλά απλά μία ευχάριστη συμβίωση στον κόσμο.
• Γιατί αν αρχίσεις να απαριθμείς ελαττώματα, δεν θα τελειώσεις ποτέ, ειδικά αν ξεκινήσεις με τα δικά σου.