Το ανθρώπινο πλάσμα έχει προσαρμοστεί σε πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της πορείας του στο χρόνο και στους τόπους, αλλά το ένα που δεν κατάφερε να συνηθίσει ίσως να είναι όχι ο κίνδυνος, ούτε η ευθύνη ή η συνειδητοποίηση του θανάτου αλλά η αμφιβολία.
Και ίσως, αυτή μόνιμη κατάσταση αμφιβολίας ανάμεσα στις αποφάσεις, να είναι αυτό που μας σπρώχνει μπροστά, όπως η πείνα μας ωθεί να αναζητήσουμε τροφή.
Σκεφτόμουν πριν από λίγες ημέρες τους ανθρώπους που άλλαξαν τον κόσμο, με αφορμή το ξεδιάλεγμα βιβλίων που έκανα στη βιβλιοθήκη του άρη, ο οποίος μάλλον θα κάνει καιρό να ξαναδιαβάσει βιβλίο, λόγω που βρήκε δουλειές με φούντες, σχεδόν κυριολεκτικά και οπωσδήποτε μεταφορικά.
Κοιτούσα ποιά βιβλία θα κρατούσα, μιας και ο Άρης δεν τα θέλει πια, και είδα διάφορα πολιτικά, κάποιες βιογραφίες και αρκετά περί αρχαίων ελλήνων σοφών.
Μερικά τα ήξερα, άλλα όχι και για πολλά ακόμα είχα μία γενική ιδέα, ενώ δεν ήταν και λίγα αυτά που είχα διαβάσει πριν από κάτι
αιώνες και τα θυμήθηκα εκεί, επί τόπου.
Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει, όταν σκοντάφτεις πάνω σε βιβλία παλιά και τα βλέπεις από άλλη οπτική γωνία, όχι αυτή του περίεργου νέου αλλά του έμπειρου ενήλικα. Και βλέποντας αυτή την αλλαγή πάνω μου, αν και δεν είμαι και τόσο έμπειρη από τη ζωή όσο θα φαντάζεται κανείς ακούγοντάς με, είπα μέσα μου ότι, να που αυτό δεν το ήξερα και να που το έμαθα.
Διαβάζοντας αυτές τις βιογραφίες, λοιπόν, σε νεαρή ηλικία, είχε γεννηθεί μέσα μου η επιθυμία να αλλάξω τον κόσμο κι εγώ, όπως όλες αυτές οι προσωπικότητες, να αφήσω το χνάρι μου να μην είναι το πέρασμά μου από τη γή μάταιο ή αδιάφορο αλλά σημαντικό και σπουδαίο.
Πολλές βιογραφίες παρεμβλήθηκαν, πολλές όχι μόνο γραπτές αλλά και δια ζώσης ορισμένες τις είδα να εκτυλίσσονται, άλλες μυθικές και άλλες κοινότοπες και άλλες χαμένες στα βάθη του χρόνου. Μετά από όλες αυτές τις βιογραφίες, είδα ότι οι μεγάλες ψυχές που άλλαξαν τον κόσμο δεν το έκαναν για να αλλάξουν τον κόσμο αλλά για να ικανοποιήσουν κάτι που υπήρχε μέσα τους, ένα άσβεστο ταλέντο, μία ακατανίκητη περιέργεια, έναν πόθο ή αρκετές φορές μία τρελή, τρελή ιδέα.
Δεν σκέφτονταν κάτι όπως "εγώ τώρα θα αλλάξω τον κόσμο" αλλά περισσότερο κάτι όπως "κι αν κάνω αυτό τί θα γίνει;" ή ίσως "αν δεν το κάνω θα σκάσω!", πολύ συχνά κόντρα στην κοινή αποδοχή και όχι για χάριν αυτής όπως νομίζουμε ότι είναι δυνατόν να αλλάξει ο κόσμος.
Και τελικά κάνοντας αυτό στο οποίο ήταν καλοί και τους άρεσε, παρά τις προτροπές των δικών τους και συχνά εις βάρος της προσωπικής τους ζωής, άλλαξαν τον κόσμο κατά λάθος στην ουσία και έτσι, παρά τα ελαττώματα τους και παρά τις υπόλοιπες ανθρώπινες αδυναμίες τους, δεν έμειναν στην ιστορία ώς εγωιστές, ανασφαλείς ή ματαιόδοξοι, όπως μάλλον θα ήταν όπως κι εμείς οι μη-αλλάξαντες τον κόσμο, αλλά έμειναν στην ιστορία ως νεύτωνες, πυθαγόρες, φλέμινγκ, ένα σωρό άλλος κόσμος.
Κάπου εκεί αναρωτήθηκα επίσης που πήγε αυτός ο ενθουσιασμός που είχα κάποτε για διάβασμα.
Δεν είναι μόνον ότι δεν "τρώω" τα βιβλία όπως παλιά, αλλά ούτε καν στο διαδίκτυο, ούτε στις εφημερίδες, ούτε το τουήτερ και το φέσημπουκ, ούτε τα άρθρα ούτε τα δοκίμια, ούτε τίποτα, όλα τα βρίσκω ίδια και επαναλαμβανόμενα, όλα τα βρίσκω χιλιοειπωμένα, ειδικά τις νεο-ελληνικές άναρθρες κραυγές και όπως έλεγα σε μία συζήτηση με άτομο εκ της βλογόσφαιρας, όλα μου φαίνονται θλιβερά, σαν να είναι η πραγματικότης υπό την επήρρεια μίας λουντεμίασης, από την τέχνη, τα μμε, τη πολιτική και τις σειρές, μέχρι ακόμα και τις απλές καθημερινές επικοινωνίες, μία ανόητη μιζέρια του στύλ που έλεγα ότι επιτέλους θα ξεφορτωνόμουν αλλά με πρόλαβε η κρίση και γέμισε ο τόπος χαμηλοβλεπούσες και χαμηλοβλεπούσους, από τη μία, και μαϊντανούς της επανάστασης, γεμάτους κλισέ από το "ένα παιδί μετράει τ'άστρα" σα να μην πέρασε ένας αιώνας από τότε.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, ένιωσα.
Διαβάσματα σημαντικά, περί θρησκείας και πολιτικής, περί ιδεολογίας και ιστορίας, απλά δεν με ενδιαφέρουν άλλο.
Απόρησα με τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό, με είχε απασχολήσει το εξής ερώτημα, το κατά πόσο είμαστε προϊόντα ή παραγωγοί των αναγνωσμάτων μας. Επιλέγουμε τα αναγνώσματά μας βάσει της φύσης μας, της προσωπικότητας και των γούστων μας, αλλά πιο σημαντικό από όλα βάσει των ήδη σχηματισμένων ιδεών μας, πράγμα που σημαίνει ότι διαβάζοντας δεν μαθαίνουμε κάτι νέο ούτε αλλάζουμε το ποιοί είμαστε, αλλά περισσότερο επιβεβαιώνουμε όσα ήδη ξέρουμε και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως τα εμπλουτίσουμε λιγάκι, αλλά στην ουσία διαβάζουμε όσα μας κάνουν να νιώθουμε ωραία.
Και αναρωτήθηκα, πόση πνευματική ώθηση χρειαζόμαστε για να κάνουμε το αυτονόητο; Πόση πνευματική ώθηση χρειαζόμαστε για να κάνουμε σωστά και καλά τη δουλειά μας, για να ζήσουμε τη ζωή μας ή για να βοηθήσουμε τον διπλανό μας; Ποιά ποσότητα τέτοιου πνευματικού "καύσιμου" χρειάζεται ο κάθε ένας από εμάς απλά και μόνο για να μπορεί να ζήσει στην κοινωνία των ανθρώπων ως απλός άνθρωπος, πόσο μάλλον για να αλλάξει τον κόσμο;
Μία μητέρα, πόσα διηγήματα της λένας μαντά χρειάζεται για βρεί το σθένος να πλύνει τα πιάτα σήμερα;
Η απάντηση είναι : κανένα.
Τα βιβλία δεν είναι για να αλλάξουν τον οποιονδήποτε. Είναι απλά για να μας αρέσουν και ένα σωρό άνθρωποι που δεν διάβασαν τίποτα είχαν καλές ζωές, από όσο μπορεί κανείς να κρίνει τη ζωή του άλλου. Αυτοί που διαβάζουν τα βιβλία φυσικής δεν είναι αυτοί που χρειάζονται να τη μάθουν αλλά αυτοί που ήδη την ξέρουν και την εκτιμούν, αυτοί που ήδη είναι φυσικοί, ένα παράδειγμα εκ του προχείρου.
Άρα, αν δεν διαβάσαμε ένα εκπληκτικό άρθρο ή ίσως ένα συνταρακτικό βιβλίο, αυτό που χάσαμε ίσως ισοδυναμεί με την κουβέντα με έναν φίλο που δεν κάναμε ή με ένα ποτήρι κρασί που δεν ήπιαμε, μιας και το ποιός είμαστε δεν αλλάζει αλλά μόνο παλιώνει και είναι πολλοί οι τρόποι να γίνει αυτή η "ζύμωση" για τον κάθε έναν μας ξεχωριστά, και το διάβασμα είναι μόνο ένας από αυτούς.
Άλλοι πρέπει σαν τραγικοί ήρωες να βουτηχτούν στα κρίματα, άλλοι στην βιοπάλη, άλλοι στις ιδέες και στις δράσεις. Άλλοι δεν ωριμάζουν ποτέ, όσο κι αν διαβάσουν, όσο και αν παλαίψουν ή αν δράσουν και όλοι οι μορφωμένοι σφαγείς της ιστορίας αποτελούν παράδειγμα για αυτό, για να μην αναφέρω τους νεο-μαϊντανούς που διαβάζουν τίτλους για να λένε ότι τους διάβασαν και μετά κάνουν σόπινγκ θέραπι για να συνέρθουν από το σοκ πρωτού πάνε στο κλαμπ να επιδείξουν την θαυμαστή τους νεο-αποκτηθείσα ευκαιρία για προβολή με συνοδεία μοντέρνου ποτού και επίσης μοντέρνου γκόμενου σε στύλ αρτιστίκ.
Για να μην αναφέρω και τους ψωνισμένους δήθεν ιδεολόγους που επειδή διαβάσαν κούντερα ή νίτσε σνομπάρουν τους λοιπούς και νομίζουν ότι όποιος διαβάσει είναι μπήχτης και πολύς ενώ όποιος δουλεύει και παράγει έργο στην κοινωνία είναι χειρωνάκτης και του μιλούν λες και η ντομάτα που τρώει με περισσό στύλ δε βγαίνει από το χώμα και την κοπριά αλλά έπεσε από τον ουρανό γυαλιστερή με παρθενογέννεση για να μην λερώσει τα χέρια του ο ψωνισμένος. Καλός και ο κούντερα, αν και εγώ δεν τον αντέχω, αλλά η καλλιέργεια είναι στο ήθος και το ήθος δεν διαβάζεται.
Αλλά είναι μέσα στην ειρωνία της ζωής, να πρέπει πρώτα να έχεις ζήσει για να καταλάβεις τί σήμαινε η αρχή και να έχεις διαβάσει ένα σωρό βιβλία για να δείς ότι τελικά δεν ήταν και τόσο σπουδαίο να διαβάζεις, μιας και η ζεστασιά που σου προσφέρουν δεν είναι επειδή γίνεσαι καλύτερος αλλά επειδή σου αρέσει η ιστορία που διαβάζεις.
Όσον αφορά τη μουσική, άσχετα με το είδος (ακούω σχεδόν τα πάντα) οι απαιτήσεις μου είναι δύο: πρώτον, να είναι σωστά εκτελεσμένο το μουσικό κομμάτι που θα ακούσω και δεύτερον, να είναι αυθεντικό, δηλαδή να μην είναι απλά ένα προϊόν αλλά να εκφράζει κάτι.
Μαντέψτε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν δίχως κανένα προηγούμενο, έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται από ένα κομμάτι που δεν έχει ούτε αυτά τα δύο στοιχεία, αλλά του λείπουν και άλλα σημαντικά, όπως συνοχή, μελωδία και στίχο.
Πράγματι, ακούγοντας το κομμάτι αυτό έστω και χωρίς προσοχή, θα διαπιστώσετε ότι είναι εξ αρχής κακογραμμένο, με προχειρότητα και ανοησία στο στίχο, παιδιάστικη απλότητα, άτσαλες αλλαγές και μάλλον παιγμένο χωρίς να έχει δουλευτεί με πρόβες, μιας και αν δώσει κανείς προσοχή θα δεί ότι δεν ηχούν καλά τα όργανα, αν και είναι κατά μεγάλο μέρος ηλεκτροσυνθεσάηζερ, ή κι εγώ δεν ξέρω πως ακριβώς λέγεται, όπως όταν παίζουν στο τέλος του γάμου οι βιολιτζήδες όπως να'ναι κι όπως τους βγεί.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το στύλ του είναι τρομερά παλιομοδίτικο, προσπαθεί να μιμηθεί ίσως πουλόπουλο (τον οποίο επίσης δεν συμπαθώ) και στην προσπάθεια αυτή έχει στερήσει από το κομμάτι το ένα στοιχείο που ίσως θα το έσωζε, αυτό της αυθεντικότητας που άλλα λαϊκά κομμάτια έχουν.
Απλά μου θυμίζει κάποιον.
Τί να κάνω εγώ τώρα;
Με αισχύνη και ντροπή, το παραδέχομαι, ότι όχι μόνο μου αρέσει, αλλά συγκινούμαι κιόλας στο σημείο να αποτελεί το ένα κομμάτι που έχω χρησιμοποιήσει τις περισσότερες φορές για να συνοδεύσω τις αναρτήσεις μου.
Κρίμα τα πιάνα και οι χορωδίες, κρίμα η ροκ και η τζάζ, κρίμα και οι πινκ φλόηντ και οι τα μπλούζ.
Η παρούσα ανάρτηση δεν έχει σκοπό την υπεράσπιση των μνημονιακών τακτικών στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο ούτε πουθενά αλλού. Παρόλο που όλοι όσοι με διαβάζετε ξέρετε ότι είμαι μνημονιακιά και γαπικιά μέχρις αηδίας, δεν θα προβώ σε υπεράσπιση αυτών των τακτικών, διότι δεν μπορώ να υποχρεώσω τον καθένα να βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπω εγώ. Άλλωστε, αυτή την κουβέντα την έχουμε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς αποτέλεσμα κανένα: συνεχίζουμε να διαφωνούμε.
Αυτό που ήθελα να επισημάνω μετά τα τεκταινόμενα περί κύπρου, είναι η εξής αντίφαση, όχι ως προς τις συμπεριφορές των κυβερνήσεων, αλλά ως προς τις συμπεριφορές ημών των ιδίων, που ενώ είμεθα αριστερισταί και δήθεν αποσκοπούμε σε μία πιο δίκαιη κοινωνία, όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι, και άλλα κουραφέξαλα, μόλις πάνε να μας πραγματοποιήσουν αυτό που λέγαμε τόσον καιρό, φωνάζουμε περισσότερο από αυτούς που θίγει η νομοθεσία αυτή.
Διότι, ποιοί εξ ημών και υμών έχουσι καταθέσεις εις την γενέτειραν την Αφροδίτης και μάλιστα υπερβαίνουσες τις 100.000;
Μα, η φορολόγηση των τραπεζικών συναλλαγών δεν υποτίθεται ότι είναι ένας τρόπος να αρθούν κάποιες από τις πιο κατάφωρες αδικίες στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε;
Ειδικά εφόσον μετά σειρά έχουν άλλα έθνη, πλησιέστερα στον πυρήνα (το κουκούτσι) της Ευρώπης;
Και να που οι αριστεροί φωνασκούν δυνατότερα από τους δεξιούς.
Πολύ χαίρομαι. Μα την αλήθεια, ήξερα ότι κάπως έτσι θα γίνει, οι δήθεν αριστεροί που μόνο στον ρουχισμό ξέρουν να εφαρμόζουν αριστερές ιδεολογίες (χαϊμαλιά και σουξουμούξου) αλλά όσον αφορά τις πρακτικές είναι ως τα μπούνια χωμένοι στο βούρκο του συστήματος, θα τους έπνιγε το "άδικο", θα "αγανακτούσαν", όπως κάτι πρεβεζιάνοι με εισοδήματα άνω του μέσου όρου έσειαν τα καλόγουστα μπιζού τους στην πλατεία παρά θιν αλλός τε και παρά καφετερίας μοδάτης.
Ναι, είμαι χαιρέκακη, το έχουμε εμπεδώσει.
Γουστάρω.
Και κάθε μέρα που περνάει, αυτή τη μέρκελ τη συμπαθώ ακόμα περισσότερο.
Και γουστάρω και τον ερντογάν που δεν βγήκε ο ίδιος να κάνει δηλώσεις αλλά το άφησε στον υπεξ. Τρελό γατόνι, ο Έρντι, και μακάρι να είχαμε έναν τέτοιον στην ελλάδα, αντί για το γιουσουφάκι τον σαμαρά που κάνει διαπραγματεύσεις πεσμένος στα τέσσερα.
Γιατί ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημα;
Έχοντας όσα έχουμε, βλέπουμε τον εαυτό μας σαν κανονικό ή, ακόμα χειρότερα, ως καημένο που του αξίζει να "φάει" κι αυτός κάτι, ξεχνώντας ότι "τρώμε" από το μέλλον μας και από τη σάρκα μας, για να χτίσουμε πισίνα παίρνουμε πέτρες από τα θεμέλια του σπιτιού, κλέψαμε από τα ταμεία, κλέψαμε από τις συντάξεις, κλέψαμε από τα υπουργεία και από τις ασφαλίσεις και από παντού, κι ό,τι δεν κλέψαμε οι ίδιοι ψηφίσαμε κλέφτες και προδότες για να μη χάσουμε την ευκαιρία να κλέψουμε κι άλλο.
Φυσικά και δεν έχω ψευδαισθήσεις για τα κίνητρα της Ευρω-μέρκελ. Αλλά αυτή τίποτα δεν θα μπορούσε να κάνει, αν οι δήθεν αριστεροί δεν ήταν οι ίδιοι χωμένοι μέσα στη διαπλοκή, αν οι δεξιοί δεν ήταν τόσο αλαζόνες ώστε να θεωρούν εαυτούς άτρωτους και αν οι ίδιοι εμείς δεν είχαμε εξευτελίσει την ίδια μας την πατρίδα με τις ίδιες μας τις μικρο- ή μεγαλο-κομπινούλες, και τώρα απορούμε γιατί κανείς δε θέλει να περάσει τις διακοπές του σε αυθαίρετο, πάνω σε μπαζωμένο ρέμα που ζέχνει από βιολογικούς που δεν λειτουργούν και κοστίζει ο καφές όσο πέντε στη γαλλία, γιατί εμείς δε γουστάρουμε να στεναχωρήσουμε ορισμένους.
Γιατί εσύ προτιμάς να χρυσοπληρώνεις τα λαμόγια για να σου διορίσουν το παιδί, παρά να ανοίξουν τα επαγγέλματα και να πέσουν οι τιμές, τόσο για εσένα που πληρώνεις τριπλά τα μεταφορικά, όσο και για τον τουρίστα πελάτη που την ιταλική, τουρκική και ευρωπαϊκή υπηρεσία την βρίσκει στο ένα τέταρτο του κόστους της ελληνικής, και μετά βρίζεις το σύστημα το οποίο ο ίδιος συντηρείς.
Όσο μένουν κλειστά τα επαγγέλματα και δεν αίρεται η μονιμότητα των δυ, φως δεν θα δείς και θα πληρώνεις χαράτσια. Και ενώ ο βουλευτής που είναι δικηγόρος, αρχιτέκτονας ή λογιστής-οικονομολόγος έχει κάθε συμφέρον να μην θέλει την απελευθέρωση εσύ το μόνο που έχεις να ωφεληθείς μέσε έλληνα, είναι η διατήρηση μίας ελίτ που σε έχει γραμμένο, όπως βλέπεις, στα παλαιότερα των υποδημάτων της.
Κατάλαβες;
Περίμενε εσύ τον τουρισμό να κάνεις το γκαρσόνι, όπως περιμένει η γεροντοκόρη τον ιππότη.
Σε πάω στοίχημα: ο τουρισμός δεν θα έρθει.
υ.γ. --> Και, ναι, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!
Υπάρχει κι άλλος τρελός! ΩΣΑΝΝΑ!
