Είσπραξη και Κατάθεση

1. Η τέχνη έχει διπλή ωφέλεια για τον άνθρωπο. Μπορεί να την παράγεις ή την απολαμβάνεις, αλλά και στις δύο περιπτώσεις εκφράζεσαι με έναν τρόπο που υπερβαίνει την λεκτική επικοινωνία. Ένα τραγούδι για παράδειγμα είναι η εξωτερίκευση των συναισθημάτων του δημιουργού του αλλά και οποιουδήποτε άλλου τύχει να το ακούσει και το εκτιμήσει.
2. Άρα ακούγοντας μουσική εκφραζόμαστε. Υπάρχουν μουσικές για το καθετί. Για τη χαρά, τη μοναξιά, την αγανάκτηση, το θρήνο, την έκσταση και για ότι είναι δυνατόν να νιώσει ένας άνθρωπος. Υπάρχουν ακόμα και τραγούδια ή μελωδίες για ειδικές περιστάσεις όπως για γάμους, για χαλάρωση, για ρομαντικά δείπνα, για πανηγύρια και για επαναστάσεις. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να πει κανείς ότι μιλάμε για μουσικές-εργαλεία, δηλαδή μουσικές που εξυπηρετούν ένα συγκεκριμένο σκοπό και τίποτα άλλο. Άν λοιπόν κάποιος δημιουργός μπορεί να γράψει ή να εκτελέσει τραγούδια που εκφράζουν πάντα το ίδιο ένα συναίσθημα, τότε ανεξάρτητα από το είδος της μουσικής του, δεν θα τον περιέγραφα ως καλλιτέχνη αλλά ως τεχνίτη.
3. Ο καλλιτέχνης είναι άτομο με αυξημένη ευαισθησία. Νιώθει εντονότερα το κάθε βίωμα, τόσο που αυτό να ξεχειλίσει από το μυαλό του και να βγεί ως μουσική. Όλα τα βιώματα και όλα τα ερεθίσματα. Έτσι, όταν βλέπω έναν δημιουργό να γράφει μόνο απαισιόδοξα τραγούδια, τότε καταλαβαίνω ότι μόνο αυτό ξέρει να κάνει και ότι τελικά αναμασά κάτι που έχει μάθει εδώ και χρόνια. Δηλαδή δεν εκφράζει κάτι που πηγάζει από μέσα του αλλά απλά επαναλαμβάνει μηχανικά ένα κόλπο όπως οι ακροβάτες στο τσίρκο. Μπορεί δηλαδή ένας ερμηνευτής ή συνθέτης να περιορίζεται σε θλιμμένα τραγούδια και αυτό να τον κάνει να φαίνεται ποιοτικός αλλά αν δεν μπορεί να εκφράσει από τη μουσική του όλη τη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων τότε για μένα δεν είναι καλλιτέχνης αλλά τεχνίτης.
4. Αν καθήσει κανείς να μετρήσει πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να τραγουδήσουν τον πόνο αλλά και τη χαρά, την απογοήτευση αλλά και την ελπίδα, τον έρωτα αλλά και τον προβληματισμό, θα δει ότι είναι πολύ λίγοι.
5. Σαν άνθρωπος έχω αισιόδοξη προδιάθεση και μου αρέσει η ποπ, με αποτέλεσμα να κατηγορηθώ συχνά από το περιβάλλον μου ως "ελαφριά" και υποδεέστερη. Αγανακτώ λοιπόν και λέω το εξής: γιατί είναι ποιοτικό να είναι κανείς απαισιόδοξος? Γιατί είναι μη-ποιοτικό το χαρούμενο τραγούδι και γιατί ο κάθε καλλιτεχνίσκος που αναζητά την αναγνώριση βγάζει και ένα στενάχωρο αργόσυρτο κομμάτι και όλοι λένε ότι κάνει στροφή προς το ποιοτικό?
6. Ο Αλκίνοος γιατί δε μπορεί να εκφράσει χαρά?Οι ΑΒΒΑ γιατί δεν μπορούν να εκφράσουν κοινωνική ευαισθησία? Γιατί παρά τη διαφορετικότητά τους είναι και οι δύο τεχνίτες που μας δίνουν "εργαλεία". Ο μεν είναι τεχνίτης της κατάθλιψης ενώ οι δε είναι τεχνίτες της γιορτής. Ακούγοντας τους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει, θα δει κανείς ότι αντί για εξέλιξη στο ύφος, στη θεματολογία και στον ήχο, και στις δύο περιπτώσεις έχουμε αναμάσημα, αναμάσημα, αναμάσημα.
7. Ακούγοντας τον πρώτο δίσκο του Αλκίνοου ενθουσιάστηκα τόσο, που τον δεύτερο τον αγόρασα με κλειστά μάτια. Τον τρίτο τον δανείστηκα κανα-δυό φορές και δεν ξανα-ασχολήθηκα από τότε. Σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν πραγματικοί δημιουργοί και πραγματικοί ερμηνευτές. Αρνούμαι όμως την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων με βάση το τί ακούνε. Αν πάω σε γάμο θα χορέψω τα δημοτικά και θα το ευχαριστηθώ. Αν έχω τις μαύρες μου θα θα ακούσω τους Porcupine Tree και θα κλάψω και πάλι θα το ευχαριστηθώ γιατί κάτι θα έχει βγεί από μέσα μου. Δεν ανέχομαι όμως να γελάει ειρωνικά ο Κώστας όταν μία ηλιόλουστη μέρα ακούω Bee Gees και όχι το The Wall.
8. Αυτό που θέλω για να ευχαριστηθώ ένα οποιοδήποτε τραγούδι είναι καλή ενορχήστρωση και εκτέλεση, έτσι ώστε σε κάθε περίπτωση να έχω όμορφο άκουσμα, είτε βρίσκομαι στη ντίσκο είτε στα μπουζούκια, είτε τα πίνω κλαίγοντας πάνω από ένα τηλέφωνο. Αυτό που θα με κάνει να πω για έναν δημιουργό "ναι, είναι καλός" είναι η εξέλιξη μέσα στο χρόνο και όλα τα συναισθήματα που θα μου ξυπνάει.