ΚΡΑΤΟΣ Α.Ε.

• Είμαι εγώ τώρα, και έχω μία επιχείρηση. Φυσικά έχω κάποιο προσωπικό με διάφορες ειδικότητες και συνεργάτες επί των θεμάτων που δεν μπορώ να χειριστώ μόνος μου. Τους πληρώνω και δουλεύουν.
• Κάποια στιγμή έρχεται ένας φίλος μου και μου ζητάει να προσλάβω το γιό του που δεν μπορεί να βρεί δουλειά αλλού. Ξέροντας ότι ο γιός του είναι ολίγον στόκος, τον προσλαμβάνω γιατί χρωστάω κάποια χάρη. Ο στόκος, όντας στόκος, δεν παράγει έργο με αποτέλεσμα να μην αξίζει τα λεφτά που παίρνει, να είναι δηλαδή μια ζωντανή ζημιά. Όμως, λόγω της υποχρέωσης στον πατέρα του, όχι μόνο τον κρατάω, αλλά του κάνω και συμβόλαιο εφ'όρου ζωής και του δίνω και προνόμια που οι άλλοι εργαζόμενοι δεν έχουν.
• Δυστυχώς για μένα έχω κι άλλους φίλους κι άλλες υποχρεώσεις. Τις βολεύω με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που γεμίζει η επιχείρησή μου τέτοιους στόκους. Μαζεύονται πολλοί. Η επιχείρηση πάει άσχημα γιατί κανένας δεν δουλεύει και επειδή κάθονται όλη μέρα βαριούνται και ζητάνε τριήμερα και αργίες και απεργίες. Μέσα στην αναστάτωση μερικοί "βουτάνε" και ότι βρούν. Φωνάζουν ότι έχουν δικαιώματα (αυτά που τους έδωσα) και ότι δεν θα κάνουν τίποτα μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Υποκύπτω γιατί μόνο αυτούς έχω.
• Από κάπου όμως, πρέπει να βγάλω κέρδος. Περνάω λοιπόν το κόστος παραγωγής στον πελάτη. Αυτός στην αρχή το χάφτει το ρεβύθι. Και μετά κοιτάει τριγύρω και βλέπει ότι στα άλλα μαγαζιά είναι καλύτερα και φτηνότερα. "Παιδιά, πού πάτε? Εγώ είμαι ο πατριώτης σας! ", φωνάζω. Μάταια όμως.
• Μην έχοντας τί άλλο να κάνω, κοιτάω να δώ τι κάνουν οι άλλοι. Αντιγράφω τα κόλπα τους και βάζω στους στόκους μου καινούριες φορεσιές. Βάζω και καινούρια επιγραφή. Οι στόκοι όμως πού να κουνήσουν πόδι.......Αναγκάζομαι να δανειστώ για να τους συντηρήσω γιατί έχω κάνει συμβόλαιο μαζί τους. Μόλις τους πω "Δεν βγαίνω, δουλέψτε" αυτοί ξαναρχίζουν τα ίδια. Και ξαναδανείζομαι. Και ξαναδανείζομαι, και κλέβω και κάνω κομπίνες.
• Η καθαρίστρια της επιχείρησής μου είναι η μόνη που δουλεύει. Δεν ξέρει και πολλά αλλά είναι φιλότιμη. Βοήθεια της λέω κι εκείνη βγάζει από το κομπόδεμά της και μου δίνει. Την επόμενη φορά παραπονιέται αλλά επικαλούμαι το γενικό καλό και την πείθω. Την επόμενη φορά την απειλώ ότι θα την απολύσω και την μεθεπόμενη ότι θα την βάλω φυλακή. Ότι θα της πάρω ότι έχει και δεν έχει και ότι θα είναι χρεωμένη μέχρι που να πεθάνει κι ακόμα παραπάνω.
• Εκείνη τότε αγανακτεί και βάζει τις φωνές. Σε εμένα και στους στόκους. "τι γραφική" λέμε εμείς. "Η απόλυτη έλλειψη ανατροφής". Εκείνη τότε σταματά να δουλεύει και εγώ έντρομος της δίνω λίγα ψιλά και την καθυσηχάζω ότι θα ικανοποιήσω τα αιτήματά της. Όταν το καταλάβει κι αυτό το κόλπο, της θέτω το εξής δίλημμα "λίγα ή τίποτα" κι εκείνη φυσικά διαλέγει λίγα. Φεύγει σιωπηλή με σκυμμένο το κεφάλι κι εγώ σκέφτομαι τι ωραία τα κατάφερα.
• Η καθαρίστρια όμως, πάει και βρίσκει τους στόκους. "παιδιά, είμαι μαζί σας " τους λέει. Αρχίζει κι αυτή τις κομπίνες και τη λούφα. Μάλλον θα αναγκαστώ να της κάνω κι αυτηνής συμβόλαιο.
• Μα δεν είμαι και πολύ.......?