Αγωνία

1. Πολλή ανακατωσούρα βλέπω στα μπλογκ που διαβάζω σε σχέση με τη θρησκεία. Οι λέξεις "πίστη" και "εκκλησία" αναφέρονται συχνά αλλά είναι άποψή μου ότι υπάρχει μία θεμελιώδης παρεξήγηση. Στα αγγλικά υπάρχουν οι λέξεις "belief" και"faith" που αναφέρονται στην πίστη όπως λέμε "πιστεύω" και η δεύτερη στην εμπιστοσύνη και την πίστη του ενός ανθρώπου στον άλλον(πχ πιστός φίλος, συζυγική πίστη κτλ). Η εκκλησία είναι η δομή, η οργάνωση, η γραφειοκρατεία της όλης υπόθεσης και έχει να κάνει με καταγραφή γεγονότων και τήρηση κανόνων και σε καμμία περίπτωση δεν αναφέρεται στην ουσία της όλης ιστορίας, δηλαδή αν υπάρχει θεός ή όχι.
2. Υποθέτω ότι αρχικά η βίβλος, το κοράνι και τα άλλα ιερά κείμενα αποτελούσαν πρακτικές οδηγίες για την καθημερινή διαβίωση των ανθρώπων και για την οργάνωση της κοινωνίας. Όταν μας λέει η γραφή να μην τρώμε το αίμα των ζώων τότε είναι προφανές ότι αυτό έχει σαν βάση την υγειινή και τις ασθένειες που μεταδίδονται με αυτόν τον τρόπο. Όταν μας λέει να μην επιθυμήσουμε την γυναίκα του πλησίον μας, είναι προφανές ότι έχει σαν στόχο την αποφυγή φονικών και σκοτωμών(αχ καλέ μισοφόρια, τι τραβάν για σας τ'αγόρια...)
3. Με την πάροδο των χρόνων όμως η εκκλησία απέκτησε άλλη χρησιμότητα. Έγινε ο πιο πετυχημένος τρόπος να προσαρτήσει και να διατηρήσει κανείς τις αποικίες του. Διαδίδοντας την θρησκεία του ο κάθε λαός διέδιδε και τον τρόπο ζωής του αλλά και την νοοτροπία του. Μία πλύση εγκεφάλου σα να λέμε. Έτσι οι ιερείς δεν ήταν πλέον οι σοφοί που βοηθούσαν τον κόσμο όταν δεν ήξερε τι να κάνει, αλλά όργανο επιβολής της τάξης. Κόντρα στους κατακτητές πας, κόντρα στο θεό όμως το σκέφτεσαι δυό φορές, έτσι δεν είναι?
4. Μετά ήρθε η επιστήμη και τάραξε τα νερά. Προερχόμαστε από τον πίθηκο, όλα ξεκίνησαν από το BigBang. Δεν ξέρω τι μας δημιούργησε,λένε οι επιστήμονες, αλλά ο θεός δεν ήτανε. Κλόνισε την μία πίστη(στον θεό) χωρίς να προσφέρει εναλλακτική λύση, Η αγωνία του ανθρώπινου νου μπροστά στο χάσμα της πίστης μεταμορφώνεται σε κραυγή. Τί είναι αλήθεια? Υπάρχει το μποζόνιο χίγκς και ,αν ναι, τί γαλήνη μπορεί να μας φέρει? Τί είναι σωστό πια και που θα στραφώ την ώρα της αμφιβολίας μου όταν λυγίζουν τα πόδια μου από την κούραση και όλοι με πιέζουν να αγοράσω κάτι?
5. Παράλληλα, οι παπάδες αποθρασύνθηκαν εντελώς. Ζούν από το τίποτα για το τίποτα, αδιαφορούν για το ποίμνιο και την μάχη που δίνουν οι πιστοί τους ενάντια στην επιστήμη. Με λιγδωμένες λέξεις χιλιοειπωμένες και ανούσιες από τη βαρεμάρα τους, με μισόλογα, υπεκφυγές και χωρίς να απαντούν σε τίποτα από όσα τους καταλογίζονται, πλουτίζουν και δεν τους νοιάζει τίποτα. Επαναλαμβάνουν τις πανάρχαιες σοφίες τους που είναι άχρηστες και επιζήμιες για τις σημερινές συνθήκες, και επιμένουν να ψέλνουν σε αρχαία ελληνικά, γιατί αν καταλάβει κανείς την πραγματική διδασκαλία του Χριστού θα τους πάρει με τις ντομάτες.
6. Και μένει ο άνθρωπος μόνος. Αν είναι νέος σκέφτεται ότι όλα είναι κοτσάνες και ότι εκείνος ξέρει μέσα του τί είναι σωστό και ότι πιστεύει στον θεό αλλά όχι στους παπάδες και διάφορα άλλα παρόμοια. Μερικοί πιο μοντέρνοι στρέφονται σε άλλες θρησκείες όπως ο βουδισμός που όμως εμένα μου φαίνεται σα να άλλαξε ο μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Αν κάποιος έχει φάει κανα-δυό χαστούκια από τη ζωή δεν πιστεύει σε τίποτα. Αν είναι περασμένης ηλικίας εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα από συνήθεια ή φόβο θανάτου. Αλλά και πάλι με την αμφιβολία να τον ενοχλεί στο πίσω μέρος του μυαλού.
7. Ο θεός μπορεί να υπάρχει μπορεί και όχι. δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Το ίδιο και για τη μετα-θάνατο ζωή. Μπορεί ο Χριστός να υπήρξε, ή όχι και να ήταν όντως ο γιος του θεού. Μπορεί και να έχουν δίκιο οι επιστήμονες με τα αλαμπουρνέζικά τους και τους ανταγωνισμούς τους που κάθε μέρα αναπροσαρμόζουν τις θεωρίες τους.(τυπική φράση: "μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι ..... αλλά τα τελευταία στοιχεία από την έρευνα που διεξήχθη.....φαίνεται ότι......και μάλλον......")
8. Ίσως τελικά αυτό που μένει να πιστέψουμε είναι ο Άνθρωπος. Αυτός που με μία του λέξη μπορεί να μας στείλει στον παράδεισο ή την κόλαση. Αυτόν που μας κρίνει, μας δημιουργεί με τόσους τρόπους, μας τιμωρεί και μας ωθεί να είμαστε αρεστοί. Αυτόν που υπάρχει στα σίγουρα και βρίσκεται κοντά μας. Τον φίλο μας, το παιδί μας το σύντροφό μας και τον συγγενή μας. που τόσο έχει ανάγκη την πίστη μας, με τη μία έννοια ή με την άλλη ή και με τις δύο.
9. Πως το λέγανε οι παλιοί?Ο θεός και ο γείτονας..........