Δεν είναι πράγματα αυτά

Όσον αφορά τη μουσική, άσχετα με το είδος (ακούω σχεδόν τα πάντα) οι απαιτήσεις μου είναι δύο: πρώτον, να είναι σωστά εκτελεσμένο το μουσικό κομμάτι που θα ακούσω και δεύτερον, να είναι αυθεντικό, δηλαδή να μην είναι απλά ένα προϊόν αλλά να εκφράζει κάτι.

Μαντέψτε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν  δίχως κανένα προηγούμενο, έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται από ένα κομμάτι που δεν έχει ούτε αυτά τα δύο στοιχεία, αλλά του λείπουν και άλλα σημαντικά, όπως συνοχή, μελωδία και στίχο.

Πράγματι, ακούγοντας το κομμάτι αυτό έστω και χωρίς προσοχή, θα διαπιστώσετε ότι είναι εξ αρχής κακογραμμένο, με προχειρότητα και ανοησία στο στίχο, παιδιάστικη απλότητα, άτσαλες αλλαγές και μάλλον παιγμένο χωρίς να έχει δουλευτεί με πρόβες, μιας και αν δώσει κανείς προσοχή θα δεί ότι δεν ηχούν καλά τα όργανα, αν και είναι κατά μεγάλο μέρος ηλεκτροσυνθεσάηζερ, ή κι εγώ δεν ξέρω πως ακριβώς λέγεται, όπως όταν παίζουν στο τέλος του γάμου οι βιολιτζήδες όπως να'ναι κι όπως τους βγεί.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το στύλ του είναι τρομερά παλιομοδίτικο, προσπαθεί να μιμηθεί ίσως πουλόπουλο (τον οποίο επίσης δεν συμπαθώ) και στην προσπάθεια αυτή έχει στερήσει από το κομμάτι το ένα στοιχείο που ίσως θα το έσωζε, αυτό της αυθεντικότητας που άλλα λαϊκά κομμάτια έχουν.

Απλά μου θυμίζει κάποιον.

Τί να κάνω εγώ τώρα;

Με αισχύνη και ντροπή, το παραδέχομαι, ότι όχι μόνο μου αρέσει, αλλά συγκινούμαι κιόλας στο σημείο να αποτελεί το ένα κομμάτι που έχω χρησιμοποιήσει τις περισσότερες φορές για να συνοδεύσω τις αναρτήσεις μου.
Κρίμα τα πιάνα και οι χορωδίες, κρίμα η ροκ και η τζάζ, κρίμα και οι πινκ φλόηντ και οι τα μπλούζ.

Κρίμα, πολύ κρίμα...