Συγκινησιακή Πανούκλα

• Είναι ένα θέμα πολύ δύσκολο, ένα θέμα που τριβελίζει το μυαλό μου από τότε που πρωτο-ξεκίνησα το μπλόγκιν, από την πρώτη κιόλας ανάρτηση.
• Ο όρος αυτός είναι δανεικός από κάποιον πολύ σοφώτερο, που δυστυχώς πέθανε εδώ και καιρό, γιατί πολύ θα ήθελα να ήταν τώρα εδώ και να μας έλεγε τη γνώμη του για την κατάσταση που ζούμε, να ταλαιπωρούμαστε για λόγο άλλο κανέναν εκτός από την ανθρώπινη αφέλεια.
• Τέλος πάντων, μέσα από τα μέσα μαζικής πληροφόρησης, κατακλύζομαι και κατακλυζόμαστε από ένα πλήθος κειμένων, εικόνων και βίντεο που έχουν σα θέμα την βίαιη ή τεχνητή απόσπαση συναισθημάτων, τις περισσότερες φορές με σκοπό την απλή διαφήμιση κάποιου προϊόντος ή άλλες φορές απλά αποτελούν την έκφραση, το ξέσπασμα της αγωνίας ενός απλού ανθρώπου που κάτι αναζητεί αλλά δεν το βρίσκει στο εμπόριο.
• Ωστόσο, τα περισσότερα συγκινησιακώς μολυσμένα υλικά προέρχονται από εμπόρους: εμπόρους βιβλίων, εμπόρους χαπιών ή, λιγότερο προφανείς, εμπόρους υγείας, εμπόρους αστραφτερών δοντιών, εμπόρους λαμπερών μαλλιών, εμπόρους χαρούμενων παιδιών, εμπόρους μακροχρόνιων γάμων και ότι άλλο ποθεί η καρδιά του ανθρώπου.
• Βλέπω για παράδειγμα την επιχείρηση κατά του Καντάφι, με πόσο γοερό τρόπο προβλήθηκε ως στυγνός δικτάτορας, και πως εκμεταλλεύτηκε τους φτωχούς και πόσο οδήγησε τη χώρα του σε αδιέξοδα. Οποιοσδήποτε είδε αυτές τις προβολές σίγουρα αγανάκτησε, σίγουρα σκέφτηκε ότι καλά έπαθε ο Καντάφι και ότι πήγαινε γυρεύοντας. Ανάλογες εκστρατείες κατά άλλων εθνών σε ασία και αφρική, πραγματοποιήθηκαν με την συγκινησιακή ευχή μας, με τη δική μας συγκινησιακή συγκατάθεση που είδαμε ως δίκαιο να σφαγούν από τα δυτικά υπερόπλα άμαχοι και πληθυσμοί καθόλα αγροτικοί και χωρίς στον ήλιο μοίρα "γιατί ήταν κακοί" με διάφορους τρόπους: φοράνε μπούργκες, είναι οπισθοδρομικοί, καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
• Ο οποιοσδήποτε όμως μπεί στον κόπο να το ψάξει λίγο, όχι πολύ, βαθύτερα θα δεί ότι οι πόροι αυτών των χωρών κρίθηκε απαραίτητο από τους αμερικανο-ευρωπαίους να ελεγχθούν με διαφορετικό τρόπο, για άλλους σκοπούς.
• Και η συγκινησιακή αυτή πανούκλα χρησιμοποιείται τώρα, όπως και παλιά, για την διαχείριση πληθυσμών, για την εκμετάλλευση της δυναμικής μας, για την εκμαίευση απόψεων και για την απόσπαση γνωμών δημοσίως.
• Κάποτε το όπιο του λαού ήταν η θρησκεία.
• Τώρα το όπιο του λαού είναι τα συναισθήματα, η επικοινωνιακή καλωσύνη.
• Έτσι, ενώ είναι αλήθεια ότι οι κυβερνήσεις μας έχουν φέρει σε ένα σημείο όπου τα εργοστάσια υπάρχουν, τα σπίτια υπάρχουν, οι πόροι και τα υλικά υπάρχουν και οι άνθρωποι υπάρχουν για να τα αξιοποιήσουν, αντί να τα αξιοποιήσουμε, μένουμε εμείς άνεργοι και χωρίς σπίτι και τα εργοστάσια άδεια και τα σπίτια χωρίς ένοικους, από την άλλη με ενοχλεί η επικοινωνιακή αξιοποίηση αυτής της κατάστασης και ο τρόπος με τον οποίον αντί για τις πραγματικές λύσεις προωθούνται οι πολιτικές.
• Πρώτα φέρνεις τους ανθρώπους στο "αμήν" και μετά στρέφεις την κάμερα πάνω τους και λές "κρίμα μωρέεεεε.... δώστου ένα πενηντάλεπτο, ρέεεεεεε......"
• ΚΥΡΙΕ ΕΞΥΠΝΕ, ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΕΓΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΣΤΕΓΟΥΣ.
• Αυτό πρέπει να παλέψουμε να γίνει, όχι να μείνουν κλειστά τα επαγγέλματα, ούτε να γυρίσουμε στη δραχμή ούτε να φύγει ο παπανδρέου.
• Άλλο συγκινησιακό κόλπο αυτό: πλασαρίστηκε ο γαπ για κακός, και όλοι τον βρίζουν, ακόμα και τα παιδιά του νηπιαγωγείου, τη στιγμή ο παπαδήμος με τον σαμαρά,, τη ντόρα και τον καρατζαβλάχο συνεχίζουν ακάθεκτοι να επιβάλλουν κι άλλλα εισπρακτικά μέτρα αντί να κάνουν πραγματικές αλλαγές. ΚΙ εμείς εκεί: ¨ΓΑΠ κακός- παπαδήμος καλός.... ΓΑΠ κακός- Παπαδήμος καλός" ψέλνουμε αέναα.
• Πόσο οργουελιανά πρόβατα μπορεί να είμαστε για να μας διαχειρίζονται τόσο απροκάλυπτα, δεν μπορώ να το χωνέψω.
• Ο γαπ έφυγε.
• Για κοίτα τί συμβαίνει τριγύρω!
• Λύθηκε κανένα πρόβλημα?
• Μας έσωσε ο παπαδήμος ή μήπως ο σαμαράς?
• Όχι, βέβαια!
• Αυτό που έγινε είναι ότι με τον ίδιο τρόπο που μας πείθουν με ξανθά, κοκκινομάγουλα παιδιά να αγοράσουμε ένα μπουκάλι γάλα με γεύση φράουλα ή τσίχλες ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μας περνάνε ότι θέλουν, μας πείθουν ότι το να σκοτώνεις κάποιον στο αφγανιστάν είναι καλό γιατί εκεί ζούνε κακοί άνθρωποι.
• Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουμε να ξέρουμε τι δυστυχίες προξενούνται από τον δικό μας τρόπο ζωής, δεν θέλουμε να φέρουμε την ευθύνη για τίποτα και με τα ίδια μας τα χέρια παραδίδουμε την ευθύνη σε άλλους, με τη δικαιολογία ότι εμείς δεν ξέρουμε. Ότι οι άλλοι είναι ειδήμονες.
• ΤΙ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ!
• Πως δικαιολογείται η σφαγή αμάχων? Πως δικαιολογείται να παίρνει άλλος τις αποφάσεις για την οικογένειά σου και για τα παιδιά σου και για τη ζωή σου?
• Ποιος θα σου πεί να κάνεις κάτι κόντρα στην συνείδησή σου?
• Με τον ίδιο τρόπο που αφήνουμε το ραδιόφωνο να αποφασίζει τι μουσική θα ακούσουμε, και μας τσαμπουνάει τα ίδια και τα ίδια μέχρι το μυαλό να γίνει μαρμελάδα, με βεβιασμένη ευτυχία και με το ζόρι να μας κάνει χαρούμενους, ακριβώς έτσι αφήνουμε τους ειδήμονες να μας λένε πως νιώθουμε, τι θέλουμε να φάμε, πως να κοιμόμαστε με τον σύντροφό μας και τι να κάνουμε όταν βλέπουμε έναν πολιτικό.
• Οι πολιτικοί φταίνε.
• Όμως η εναλλακτική είναι οι πολυεθνικοί έμποροι.
• Ποιόν από τους δύο προτιμάμε?
• Όμως δεν μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος με το ζόρι, ούτε να προγραμματίσεις τη χαρά.
• Και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι είναι γιατί δεν κάνουν αυτό που στα αλήθεια θέλουν αλλά αυτό που περνιέται για χαρά από την εμπορική άποψη, νομίζοντας ότι ευτυχία είναι η επιφάνεια του προσώπου. Οι περισσότεροι κάνουν ότι λέει η διαφήμιση και περιμένουν μετά την ευτυχία να έρθει " τα έκανα όλα, άρα λογικά τώρα πρέπει να είμαι ευτυχισμένος".
• Αν ήσουν ευτυχισμένος θα το ήξερες.
• Ακολουθώντας τις ταγές των εικόνων, δίνουμε την ευθύνη στον παραγωγό των προϊόντων που αγοράσαμε, αφήνουμε την ευτυχία μας σε όποιον φωνάζει δυνατότερα.