Παράνομος ο Πόλεμος.

• Ένα από τα σενάρια για την έξοδο από την περίφημη κρίση, είναι αυτό του πολέμου: να καταστραφούν οι δομές, να λιγοστέψουν οι άνθρωποι και μέσα στην αναμπουμπούλα οι μπαγαμπόντηδες να κάνουν τη μοιρασιά τους από την αρχή.
• Όμως ο πόλεμος χρειάζεται κάτι, χρειάζεται άνθρωπους. Και οι άνθρωποι είναι λίγοι στη δύση. Οι υπόλοιποι βρίσκονται ήδη σε πόλεμο.
• Εκτός αυτού, χρειάζεται κάποιο ηθικό έρεισμα, κάτι που να ωθήσει τον απλό άνθρωπο να ορμήσει πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο και τα λεφτά, παρόλο που όλοι τα επιθυμούμε, δεν αποτελούν ιδανικό για κανέναν ιδεολόγο πατριώτη ενώ όσοι έχουν το χρήμα για ιδανικό ποτέ δεν πολεμούν οι ίδιοι.
• Πάλι, οι δυτικοί που είναι πολυτισμένοι και υπεράνω, καθόλου δεν θα πειστούν να πολεμήσουν για μία θρησκεία στην οποία δεν πιστεύουν ή για μία χώρα που για αυτούς πλέον δεν αποτελεί πατρίδα αλλά κράτος.
• Αυτό που με τρομάζει είναι το γεγονός ότι οι ισχυροί προτιμούν να καταδικάσουν ολόκληρους πληθυσμούς σε ανέχεια και ολόκληρο τον πλανήτη σε ερημοποίηση, παρά να συνενοηθούν μεταξύ τους να γίνει μία απλή δουλειά. Και μου κάνει εντύπωση ότι κανένας ηγέτης αυτή τη στιγμή δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση να κάνει ότι κάνει, με εκπλήσσει το γεγονός ότι τελικά γνωρίζουν ότι γνωρίζουμε ότι υπάρχει λύση και παρόλα αυτά συνεχίζουν να βασίζονται στα ίδια κόλπα και στις ίδιες ατάκες, παρόλο που είναι προφανές ότι όχι μόνο κανέναν δεν πείθουν αλλά ούτε το σκοπό τους πετυχαίνουν: δεν μαζεύονται τα χρήματα, η σούμα βγαίνει μείον όπως κι αν το εξετάσουν.
• Πολύ φοβάμαι πως όταν στριμωχτούν οι μεγιστάνες σπόνσορες των εθνών, δεν θα διστάσουν να ρίξουν κάποιον σε πόλεμο και αυτό που ενισχύει αυτή την εντύπωση/διαίσθηση είναι η ολοένα συχνότερη χρήση της λέξεως "ειρήνη", "ειρηνική επίλυση" και "ειρηνική έξοδος ή διέξοδος".
• Αυτό, λοιπόν, που θα πρότεινα αν δεν ήξερα ότι οι πολιτικοί είναι ατζέντηδες των εταιρειών, είναι να κυρηχθεί παράνομος κάθε πόλεμος από εδώ και στο εξής, με πρόστιμα και κυρώσεις για τις χώρες που κυρήσσούν πόλεμο ή εισβάλλουν σε άλλη ή με άλλο τρόπο θα προξενούν μαζικές συγκρούσεις μεταξύ πληθυσμιακών ομάδων, είτε εμφύλιους, είτε θρησκευτικούς είτε για οποιονδήποτε λόγο. Η χώρα που κάνει πρώτη πολεμική κίνηση, άσχετα από την αφορμή που θα έχει δοθεί από άλλες, θα πληρώνει υπέρογκο πρόστιμο (ας πούμε στο ΝΑΤΟ, στα Ηνωμένα Έθνη ή σε εμένα) και θα ακολουθεί διεθνές δικαστήριο ώστε αν υπήρξε πρόκληση από άλλη χώρα τότε και αυτή να πληρώσει ανάλογο οικονομικό πρόστιμο. Κυρώσεις όπως εμπάργκο ή διακοπή σχέσεων με τις υπόλοιπες χώρες μέλη ή αποπομπή των χωρών που παραβιάζουν αυτή τη συνθήκη από τον οργανισμό, θαρρώ πως είναι αρκετά χειρότερες από τα πολεμικά αντίποινα όσον αφορά τις συνέπειες σε ηγέτες και πληθυσμούς.
• Τι θα γινόταν άραγες?
• Τι θα γινόταν αν το Ισραήλ, πχ, δύο ημέρες μετά την εισβολή έχανε την υποστήριξη όλων των συμμάχων του? Τι θα γινόταν αν οι ΗΠΑ έχαναν κάθε οικονομική σχέση όχι με μία αλλά με όλες τις χώρες μετά την εισβολή στο βιετνάμ?
• Το σενάριο δεν είναι και τόσο φανταστικό, ούτε ανέφικτο, ειδικά αν θυμηθεί κανείς την τακτική τύπου "βρεγμένη γάτα" , κατά την οποία οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να αναλάβουν την ευθύνη (κόστος) της επίθεσης στη λιβύη, αλλά αντίθετα κρύβονται πίσω από τους επίσης χρεωκοπημένους ευρωσυμμορίτες.