Ένα για τον Βαντ

• Ο βαντ ζει για μεγάλο διάστημα στην αφρική.
• Διδάσκει σε ελληνικό σχολείο, σαν αυτό που φοίτησε η μαμά μου όταν ζούσε στην αίγυπτο και οι περιγραφές του μου θυμίζουν τις δικές της.
• Μου θυμίζουν επίσης τη γιαγιά μου και τη θετή μου θεία, που μιλούσαν αιγυπτιακά μέσα στο σπίτι και ετοίμαζαν κάτι απίθανα φαγητά, μυρωδάτα και καυτερά με υλικά που ιδέα δεν έχω πως έβρισκαν στην αθήνα του τότε.
• Χουρμάδες, μάγκο και ταμίες, μουλουχία με κοτόπουλο και ρύζι, και κάτι περίεργες πίτες με γέμιση τυρί και πιπέρι για το πάσχα που ίσως όμως είχαν προέλευση από την κάσο, το νησί του παππού μου που ήταν ναυτικός. Ακόμα και ολόκληρα κομμάτια ζαχαροκάλαμο μας είχαν φέρει κάποτε. Και το άλλο, κάτι ζυμαρικά σα βαρκούλες γεμιστές με κιμά που τα ξεροψήναμε στο ταψί και μετά τα περιχύναμε με σάλτσα ντομάτας και γιαούρτι ή τζατζίκι, τα οποία ο θείος μου κάποτε τα κράτησε στην ξεροψημένη μορφή τους, για μεζέ στο γουίσκι με τον αμερικάνο συνέταιρό του.
• Το τσάι και ο καφές πάντα σε γυάλινο ποτηράκι.
• Θυμάμαι και τις κουβέντες. Ίτλαα μπάρρα, βγές έξω. Τααμπάν, το φίδι, καληνυκτούκουμ, άει γ..., ουάχεντ ιτνέν, ταλάτα, ένα δύο τρία...
• Κάποτε διαπίστωσα πως μιλούσαν τα αιγυπτιακά όταν δεν ήθελαν να καταλαβαίνω, όμως εγώ καταλάβαινα, και μάλιστα λέξεις όπως η πουτάνα ή άλλες βρισιές καθώς επίσης και τον τόνο της φωνής πως ανεβοκατέβαινε ανάλογα με τη λέξη, παρόλο που ποτέ δεν κατάφερα να τη μιλήσω. Μία θαυμαστή γλώσσα.
• Επειδή εκείνοι είχαν ζήσει και μεγαλώσει στην αίγυπτο, μιλούσαν για αυτή όπως ο βαντ μιλάει για την ελλάδα: με καημό, νοσταλγία και πίκρα λίγο.
• Την ξέρω αυτή την πίκρα με ολίγη ζάχαρη, αλλά όχι αρκετή.
• Μου θύμισε το τέλος της μέρας, μετά από πολλές σκοτούρες που όλες ήταν σοβαρές, και καθόμασταν γύρω από το τραπέζι της κουζίνας και λέγαμε χαζομάρες, ο μπαμπάς έπινε μπύρα, και όλο γελούσαμε.
• Πιάνανε τις σκοτούρες και τις έκαναν ανέκδοτο και καλαμπούρι.
• Και επειδή ο βαντ μου μίλησε με πίκρα για την ελλάδα, είπα να του αφιερώσω ένα τραγουδάκι.