Περιμένοντας τον Ψηλό, κόψε μια τράπεζα στα δύο.

• Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες τηρούν άκρα του τάφου σιωπή. Σιγή ιχθύος. Ούτε καν διαφήμιση στην τηλεόραση, ένα πράγμα.
• Τι θα μπορούσαν να πουν άλλωστε, όταν το αύριο δεν είναι για όλες τους το ίδιο.
• Μόνες τους δεν μπορούν να σταθούν, χρειάζονται κι αυτές κρατικά δεκανίκια. Συγχωνεύσεις, αγορές κτλ, απλή παράταση είναι μέχρι να βγεί η ψυχή τους, γιατί το φέηταλ έρορ εδώ είναι ο τρόποςλειτυργίας τους εξαρχής βασισμένος στην υπερεκτίμηση της υπερσυσσώρευσης του αέρα του πιθανού μέλλοντος. Out of the pan, into the fire, ένα πράγμα.
• Οι τράπεζες, λοιπόν, θέλουν και αυτές τα λεφτά μας, έτσι ώστε να ζήσουν και να επαναδιοχετεύσουν ρευστό στην περίφημη αγορά.
• Τώρα, ενώ ένας πολύ λογικός φίλος μου εκ Πάργης την έχει περιφρονημένη την αγορά, εγώ την αγαπάω διότι έχει κάνει δυνατό να φτάσει το φαγητό σε μέρη που πριν δεν έφτανε. Ένα ελάττωμα έχει μόνο, είναι φαγανή και καίει πολύ καύσιμο. Κατά τα άλλα, αν τηρηθεί κάποιο μέτρο, τότε η αγορά μπορεί να είναι χρήσιμη όσο η φωτιά, το μαχαίρι ή ο παγοκόφτης. Θέλει ρέγουλα, λέμε.
• Προσπαθώ δίχως επιτυχία να εκφραστώ με σοβαρότητα, όπως στις πανελλήνιες που γελούσαμε από την αγωνία μας πιο δυνατά, ένα γέλιο νευρικό.
• Οι πλούσιοι, το λοιπόν, έχουν χρέη. Και μάλιστα οι τράπεζες είναι αυτές που βρέθηκαν πιο εκτεθειμένες από ποτέ. Το αστείο είναι ότι τίποτα δεν έχει στερέψει. Τα καύσιμα, η τροφή, η εργασία είναι όλα διαθέσιμα και ωστόσο σε κανένα από αυτά δεν έχει ο απλός άνθρωπος πρόσβαση γιατί το σύστημα έχει φτάσει σε αδιέξοδο.
• Το αδιέξοδο αυτό είναι ο αέρας της πιθανότητας του αέρα, δηλαδή τα τραπεζικά προϊόντα που έχουν φτάσει σε σημείο να μην αλληλο-εξυπηρετούνται πια. Το χρήμα σταμάτησε να κάνει κύκλους εδώ και πολύ καιρό, όταν έπαψε να βγαίνει κέρδος από το παρόν και στοιχημάτισαν στο μέλλον προεξοφλώντας κέρδη που όμως ήταν αμφίβολα και μερικές φορές δεν ήρθαν. Το ρίσκο έφτασε τόσο μακριά που κατάντησε ανόητο πια. ΟΚ, τώρα φέρε πίσω τα δανεικά, είπε ο ένας, όμως ο ένας περιμένει να τον εξοφλήσει ο άλλος, ο οποίος όμως περιμένει από το μέλλον τα λεφτά να διακτινιστούν.
• Είμαστε σε μία κατάσταση όπου ο ένας κρατάει τα τα "μπόσικα" του αλλουνού και είναι θέμα αυτοκυριαρχίας ποιός θα κουραστεί πρώτος.
• Στην ελλάδα, έχουμε και τους κλέφτες.
• Ο γιωργάκης, μακάρι να ήταν εντολοδόχος της ευρώπης, γιατί τότε θα ήταν αποτελεσματικότερος.
• Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν έχει και πολλές επιλογές.
• Έχει να διαλέξει ανάμεσα από τρία θαύματα.
• Πριν καν περάσει το σουκού, να κάνει μία εκ των τριών εκπλήξεων.
• Άλφα, να κάνει μία χρεωκοπία-σουρπράηζ στους ευρωπαίους. Με αυτό τον τρόπο γλιτώνουμε την αποπληρωμή, τσεπώνει ότι έχει εισπράξει ως τώρα και προχωρά σε εκλογές αφήνοντας την ελλάδα στον επόμενο σωτήρα. Το καλό στην υπόθεση αυτή είναι ότι δεν θα πουληθεί εθνικός πλούτος και τα λαμόγια που εγκατέλειψαν την ελλάδα αφού τραγάνισαν τα αποθέματά της είναι τώρα σε άλλες γειτονιές, οπότε ίσως μπορέσουμε οι υπόλοιποι να αρχίσουμε από την αρχή. Παράλληλα οι ευρωπαίοι, ώσπου να καταλάβουν τι τους χτύπησε και να συμμαζέψουν τα συντρίμια, θα περάσουν μερικές δεκαετίες μέχρι να ξανα-ασχοληθούν μαζί μας. Αυτό, ίσως να μην είναι και τόσο καλό, τόση μοναξιά δηλαδή.
• Βήτα, μία ωραιότατη δικτατορία (πεφωτισμένη θα την επιθυμούσα αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ ως τώρα) , κατά την οποία με τα σκυλιά λυτά θα βάλει μία τάξη στους έλληνες, με το ζόρι και χωρίς να λογοδοτεί κάθε μέρα στα σπλάχνα τα δικά του και των αλλωνών.
• Γάμα, έχε υπόψιν μιλάμε για θαύματα πάντα, διαλέγει μερικούς, καμία δεκαριά από τα λαμόγια διαφόρων χώρων, και τους παίρνει τις περιουσίες. Σχολεία τα κτίρια και νοσοκομεία να τα κάνει, όπως το αρχοντικό που είναι άδειο χωρίς τους μετανάστες, τώρα. Βάζει τους υπόλοιπους, εκλεγμένους ή μη, να ρίξουν από 100.000 ευρώ στον τορβά και τα δίνει εκεί που πρέπει, σε δασκάλους, νοσοκόμες και πυροσβέστες, κτλ. Ξαναμοιράζει γη στους άπορους έλληνες, επιστρέφει τα κατασχεμένα που περιμένουν έρημα και αναξιοποίητα, χαρίζει τα χρέη κάτω από 50.000. ώστε ακόμα και η ελάχιστη ρευστότητα να μην πάει στα χρέη αλλά στην παραγωγικότητα. Άλλωστε τι να τα κάνει η τράπεζα τα κατασχεθέντα όταν κανείς δεν τα αγοράζει? Μήπως να τα έδινε στον κόσμο για να μπορέσει ο κόσμος να δουλέψει? Δεν θα πουλούσα, αλλά θα ενοικίαζα λιμάνια και δεκο, ώστε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, αποπληρώνω και μου μένει η τεχνογνωσία και η οργάνωση σε βάθος χρόνου.
• Εντάξει, το ξεφτίλισα απόψε, το ξέρω.
• Καληνύχτα βρε, και η αγανάχτηση να μας βγεί σε καλό.
• Αμάν! Το σουκού πέρασε!