Anal-lysis (το σύνδρομο του Έβερεστ)

• Συγχωρείστε μου την παρεκτροπή του τίτλου αλλά δεν είμαι στα καλά μου.
• Μας λένε ότι είμαστε υπερχρεωμένοι. Όλοι είναι.
• Μας λένε ότι παραποιήσαμε στοιχεία. Όλοι το έκαναν.
• Μας λένε ότι θα χρεωκοπήσουμε. Όλοι θα το πάθουν.
• Μας λένε ότι ο δημόσιος τομέας μας πάσχει. Παντού συμβαίνει.
• Μας λένε ότι είμαστε γουρούνια. Όλοι είναι. Εν δυνάμει.
• Μας λένε ότι πρέπει να θυσιαστούμε άμεσα.
• Το κακό με τα συστήματα είναι ότι μπορεί αρχικά να φαίνονται καλά και ωραία, όμως προϋποθέτουν να σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και αυτό δεν γίνεται, ειδικά όταν οι "όλοι" είναι πληθυσμοί χωρών. Πάντα θα προκύψει το απροσδόκητο από τα μυαλά των ανθρώπων.
• Λες, ας πούμε, ότι θέλεις μία ευρώπη δύο ή τριών ταχυτήτων, όμως από τα μυαλά των ανθρώπων ξεπετάγεται η ιδέα της παραποίησης, της διαφθοράς και του αυτοσχεδιασμού. Λες ότι το τραπεζικό σύστημα θα αντιμετωπίσει με αυτό τον τρόπο εκείνη ή την άλλη κατάσταση, όμως τελικά έχεις στα χέρια σου μία άλλη, τρίτη κατάσταση που δεν είχες προβλέψει και , μετά από αυτήν τσούπ! να και μία τέταρτη.
• Επίσης, το άλλο κακό με τα συστήματα είναι ότι χρειάζονται βάθος χρόνου για να εξελιχθούν από την πρωτόγονη μορφή τους σε κάτι πιο εξελιγμένο και πιο αποτελεσματικό, μέσα από τη διαδικασία της δοκιμής και του αποτελέσματος, μέσα από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στα "μέτρα" και την επινοητικότητα των ατόμων. Κι εμείς χρόνο δεν έχουμε.
• Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό σύστημα αποτελεί κάτι το πολυσύνθετο, ακριβώς για αυτό τον λόγο, γιατί είχε τον καιρό να "τελειοποιηθεί" δηλαδή να αναπτυχθεί έτσι ώστε να προβλέπονται τα πάντα, από την επιχειρηματικότητα και τη νομοθεσία μέχρι τις διαπροσωπικές σχέσεις.
• Και η ευρώπη είναι πολύ μικρή και άμαθη για να τα βάλει μαζί του.
• Ενώ ακόμα και εμείς οι έλληνες επιθυμούμε την αλλαγή, όχι τόσο στα οικονομικά αλλά στα ουσιαστικά ζητήματα νοοτροπίας και καθημερινών πρακτικών, η αδράνεια του συστήματος και η ορμή της συνήθειας απλά καταπίνει τις προθέσεις όπως ο ωκεανός μία κουταλιά ζάχαρη.
• Οι πραγματικές αλλαγές είναι αργές.
• Στο μεταξύ, οι επιπτώσεις συσσωρεύονται με αυξανόμενο ρυθμό.
• Η δυσπραγία ανατοκίζεται.
• Κι εμείς βαρεθήκαμε να περιμένουμε.
• Βαρεθήκαμε τα λόγια.
• Ανυπομονούμε, δεν κρατιόμαστε άλλο, θέλουμε να πάψει αυτό το ρεμπεσκέλεμα.
• Όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένο το σύστημα, όπως η ρίζα της ελιάς, που είτε με μπουρλότο ξεριζώνεται είτε με χρόνια σκάψιμο.
• Ο κάθε ένας από εμάς τους έλληνες, ανασαίνει το σύστημα και πίνει το σύστημα με το νερό της βρύσης. Πως να σταματήσουμε να ανασαίνουμε? Με ποιό κόστος?
• Αυτό που συμβαίνει αναλογεί με αυτό που συμβαίνει στο Έβερεστ.
• Η τεκτονική πλάκα πίσω του το σπρώχνει όλο και ψηλότερα, γιατί πίσω από αυτή κάποια άλλη τη σπρώχνει εκείνη και πίσω από αυτό μία άλλη κι άλλη μέχρι που φτάνουμε στο ίδιο το έβερεστ που σπρώχνει την προτελευταία πλάκα, σε μία αλυσίδα.
• Μέχρι τώρα, το Έβερεστ ήταν ικανοποιημένο γιατί έτσι έγινε το ψηλότερο βουνό.
• Τώρα όμως, συνθλίβεται κάτω από το ίδιο του το βάρος.
• Μόλις πάει να ψηλώσει, κομμάτια του καταρρέουν και πέφτουν.
• Ένα-ένα.
• Αντί για βράχους και χώμα, βάλε θεσμούς και οργανισμούς. Αντί για το έβερεστ βάλε το τραπεζικό σύστημα.
• Ίσως, ένας και μοναδικός τρόπος να προωθήσει κανείς τις αλλαγές στους έλληνες, είναι να συνδυαστούν με προνόμια, αλλά να τεθούν εμπόδια και απαγορεύσεις που να τις καθιστούν δυσπρόσιτες.
• Όπως ο Καποδίστριας με τις πατάτες.
• Η αλήθεια είναι ότι βλέπω πολλή κούραση γύρω μου, οι άνθρωποι δεν μπορούν άλλη επανάσταση, δεν αντέχουν άλλη εθνική συστράτευση, δε σηκώνουν άλλες "κορώνες" τα αυτιά τους.
• Σσσσσ!
• Σιγά!
• Ήηηηρεμα...
• Ο μπαμπάς ξεκουράζεται...