Παραμυθοσουφλέ

• Εδώ και καιρό, υπάρχει το μπλογκ του Νίκου Πιλάβιου, του περίφημου Παραμυθά. Το ανακάλυψα τυχαία, αναζητώντας παιδικά για τα παιδάκια μου στο διαδίκτυο. Επειδή η εκπομπή του Παραμυθά ήταν η αγαπημένη μου, συγκινήθηκα πολύ όταν τον συνάντησα. Διαβάζοντας τις σκέψεις του, είδα ότι εκτός από σπουδαίος παραμυθάς, είναι επίσης άνθρωπος με μεγάλη ευαισθησία και καλλιέργεια. Είδα ότι πρόκειται για σκεπτόμενο άνθρωπο με ανησυχίες και ενδιαφέροντα, ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει πολλά. Λατρεύει τον κρισναμούρτι.
• Παρατήρησα όμως ότι δεν υπήρχαν διαφωνίες. Αυτό, περιέργως, με έκανε να θυμώνω πάρα πολύ. Κατα λάθος, προξένησα δύο καυγάδες, οι οποίοι δεν είχαν αντικείμενο άλλο πέραν του "εσύ είπες αυτό" "εγώ εννοούσα εκείνο", θεωρητικο-φιλολογικές σαχλαμάρες δηλαδή.
• Και αναρωτήθηκα γιατί να συμβαίνει αυτό, αφού τον Παραμυθά όχι μόνο τον αγαπάω σαν παιδική ανάμνηση, αλλά και τον εκτιμώ σαν ενήλικη, σαν σκέψη και έκφραση. Η διαφωνία δεν είναι από μόνη της αρκετή για να εξηγήσει αυτό το θυμό, σίγουρα, ειδικά εφόσον δεν έχουμε να χωρίσουμε και τίποτα.
• Το δικό μου μέρισμα της ευθύνης θα το περιγράψουν άλλοι, αν και μάλλον ξέρω ποιο είναι γιατί μου το έχουν πει κι άλλοι. Όταν νευριάζω, μουλαρώνω και είναι αδύνατον να συνεννοηθεί άνθρωπος μαζί μου.
• Το δικό του ποιό είναι?
• Δε νομίζω ότι έχει κάποιο ουσιαστικό σφάλμα, ωστόσο θεωρώ ότι είναι εξ ορισμού προβληματικό να απευθύνεται κανείς σε παιδιά και ενήλικες ταυτόχρονα, ειδικά όταν το παιδί και ο ενήλικος είναι το ίδιο άτομο, με διαφορά φάσης μερικών δεκαετιών. Η σύγχυση είναι αναπόφευκτη και αυτό φαίνεται στα σχόλια, ιδίως των παλαιότερων και φρεσκότερων από άποψη περιεχομένου, αναρτήσεων, όπου πράγματι γίνονται συχνές αναφορές στην παιδικότητα και την αγνότητα, τη στιγμή που στα κύρια κείμενα αναπτύσσονται σκέψεις ενηλίκων. Βλέπεις, λοιπόν, ένα καταπληκτικό κείμενο βασισμένο σε κάποια ρήση κάποιου σοφού, μα στα σχόλια να γίνεται τσίρκο.
• Δεν ξέρω αν θα ήταν καλή ιδέα να τιτλοφορούνταν το ιστολόγιο "Νίκος Πιλάβιος" αντί για "Παραμυθάς" και η αμφιβολία μου έγκειται στο γεγονός ότι τα αισθήματα όλων μας για αυτόν τον άνθρωπο των παιδικών μας χρόνων θα παρέμεναν ίδια ανεξαρτήτως τίτλου. Δεν ξέρω αν ήταν καθαρά παιδικό το μπλογκ του, τότε ίσως το να ξυπνάει το παιδί μέσα μας να μην αποτελούσε πρόβλημα, γιατί το παιδί είναι ένα συναισθηματικά εκρηκτικό πλάσμα, όπου κυριαρχούν απόλυτα χρώματα, το κόκκινο της οργής και της αγάπης, το πράσινο της ζήλιας και της ελπίδας, το μπλέ της λύπης και του ορίζοντα, χωρίς ενδιάμεσες αποχρώσεις και χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες της συμπεριφοράς, που αναπτύσσουμε αργότερα σαν ενήλικοι προς αποφυγή συγκρούσεων.
• Ειλικρινά δεν ξέρω.