Σπούκι, φρήκι!

• Εψές πήγα με τα παιδιά σε μία παράσταση του Σκρούτζ από κάποιον θίασο που έδινε παραστάσεις στην πόλη μας. Στο ανακαινισμένο, ξαναγεννημένο θα έλεγα εγώ, κινηματοθέατρο 'Όασις".
• Μόλις μπήκα από την είσοδο, έμεινα κόκκαλο για ένα δευτερόλεπτο. Το είχα δει σε κάποιο όνειρο, ακριβώς έτσι όπως ήταν τώρα μπροστά μου. Ντε ζα βού, κατά κάποιον τρόπο. Φυσικά, μάλλον επρόκειτο για την ανάμνηση τόσων ταινιών της Κινηματογραφικής Λέσχης, μία νιότη ολόκληρη είχα περάσει σε αυτή την αίθουσα... Και μετά έκλεισε, μετά έγινε νυχτερινό κέντρο, μετά έκλεισε πάλι, και τώρα νά το, με κόκκινα βελούδινα καθίσματα και γυαλιστερή πρόσοψη.
• Στο επόμενο δευτερόλεπτο, ακούω τον γαλανό μου να λέει τα εξής λεγόμενα:
• "Μαμά, το έχω δει θτο όνειρό μου αυτό το μέροθ!"
• Τον κοιτάζω έκπληκτη. Του δίνω ένα φιλάκι και μπαίνουμε βιαστικά στην αίθουσα γιατί ξεκινά η παράσταση.
• Άντε τώρα.... πως να το εξηγήσει κανείς αυτό, και πως να μην πιστεύεις στα υπερφυσικά.....
• ....
• ....
• Τέλος πάντων, για τελευταία ανάρτηση της χρονιάς, αποφάσισα να σας αποχαιρετήσω με ένα βρώμικο ανέκδοτο, συμβολικό της νέας χρονιάς αν θέλετε ή προτιμάτε:
• Ήτανε μία φορά στον Έβρο, δύο ψαράδες. Ο έλληνας από τη μία και ο τούρκος από την άλλη όχθη... κάποια στιγμή τσιμπάει το ψάρι, αλλά οι πετονιές μπλέχτηκαν και στάθηκε αδύνατο να τις ξεμπλέξουν για να δουν τίνος ήταν ο ιχθύς. Μετά από πολύωρη διαφωνία αποφάσισαν να κάνουν το εξής. Θα *@#$$%ωνε ο ένας τον άλλον και όποιος πονούσε περισσότερο θα έδινε το ψάρι στον άλλον. "Πρώτος εγώ, που ήταν δική μου ιδέα" λέει ο έλλην και, όντως έτσι έγινε. Έσφιγγε ο τούρκος τα δόντια, μέχρι που τελείωσε το μαρτύριό του και λέει "Σειρά μου τώρα" και απαντά ο έλληνας:
• "Καλά, κράτα το ψάρι"