Ότι κάνεις είναι κακό, και σε περιφρονούμε

• Η πρώτη αντίρρηση προέκυψε με το the wall και συγκεκριμένα με τον στίχο "psychopathic wives would crush them with the emptiness of their lives".
• Τότε ήμουν πολύ νέα, δεν ήμουν ούτε μαμά ούτε σύζυγος ακόμα, ούτε καν σκεφτόμουν να γίνω, ούτε που ήξερα πως είναι δυνατόν να γίνουν όλα αυτά. Ωστόσο, συνεχίζοντας να ακούω όλη αυτή τη μουσική, τη ροκ δηλαδή, έμεινα με την εντύπωση ότι τα πράγματα που είναι φυσιολογικά είναι πολύ κακά, και ο επόμενος συνειρμός ήταν "όπως με την εκκλησία".
• Ήμουν στο παρασκήνιο όταν με χτύπησε αυτή η βαριοπούλα, το στέκι των ροκάδων, και δε με έπαιρνε να εκφράσω τέτοιες βλάσφημες σκέψεις. Άσε που μου άρεσε η μουσικούλα....
• Με τη μπύρα στο χέρι, κοιτώντας τα ζωγραφιστά αγγελάκια στον πέτρινο τοίχο του ροκάδικου, άφησα την παρέα να λέει τα δικά της, και έγειρα λίγο πίσω για να πιάσω τα λόγια της εκκωφαντικής πλύσης εγκεφάλου. Όντως, η αρχική μου εντύπωση ήταν σωστή. Όλα όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στη φυσιολογική πορεία μίας ζωής, ήταν βδελυρά και τρισκατάρατα. Η ασφάλεια, είναι κακή και ακόμα χειρότερη είναι η αναζήτηση και απόλαυσή της.
• Πρέπει να είναι κανείς μόνος, να μη στηρίζεται ούτε να στηρίζει κανέναν, δεν πρέπει να του αρέσει η οικογένεια, πρέπει να είναι εραστής αλλά δεν πρέπει να μένει πολύ σε σχέσεις, οι γυναίκες είναι ή μούσες ή κυράτσες, χωρίς καμμία ενδιάμεση κατάσταση. Ειδικά ο προαναφερθείς στίχος του πασίγνωστου άσματος, ήταν ισοπεδωτικός: οι γυναίκες είναι ψυχοπαθείς και σε συνθλίβουν. Όλα τα τραγούδια, ξανά και ξανά, έδιναν αυτόν τον ορισμό της ελευθερίας: τα πράγματα που κανονικά σου παίρνει μία ζωή να επιτύχεις, στα βρίζουν και τα υποτιμάνε, τα περιφρονούν, λες και είναι αδυναμία ή προσωπική σου αποτυχία να παντρευτείς, να έχεις σταθερή δουλειά, ασφάλεια και όμορφα ρούχα.
• Διχάστηκα.
• Ή μάλλον, τριχάστηκα.
• Όπως όλοι ξέρετε, ήμουν δασκάλα αγγλικών. Επίσης, σα γυναίκα, μου άρεσαν και μου αρέσουν ορισμένα πράγματα, τα οποία είναι στη φύση μου. Αυτά συμπεριλαμβάνουν την ανάγκη για παραπανίσια συντροφικότητα, μία εστία, παιδιά. Όμορφα ρούχα, βιβλία, και ένα σπίτι για να στεγάσω όλα αυτά τα πολύτιμα υλικά της ευτυχίας μου. Δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω, είναι κάτι που εγώ χτίστηκα επάνω του, άρα δεν μπορώ να απαρνηθώ, όμως από τα ηχεία με μεγάλη ένταση ακούω ότι αυτά είναι για τους αδύναμους και τους ανασφαλείς, για τους χαζούς ή αφελείς ίσως, αλλά σε καμμία περίπτωση για τους μάγκες και τους πολλαβαρύδες.
• Hey, teacher! Leave the kids alone!
• Τι λε ρε! σκέφτηκα. Άμα τα αφήσω στην ησυχία τους, όχι αγγλικά δε θα μάθουνε, ούτε να ξύνουν τη μύτη τους δεν θα μπορούνε, παρά μόνο θα κάνουν σούζες με τα μηχανάκια στα φανάρια και θα μεθοκοπάνε μέχρι που να μην νιώθουν το καρφί στο κεφάλι τους.
• Ρωτώντας πας στην πόλη, κι έτσι, μετά από πολλές μπυροκατανύξεις στο Παρασκήνιο, πολλούς στίχους και πολλές έρευνες για το ποιόν των ανθρώπων που έγραψαν αυτά τα τραγούδια, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ότι ο λόγος που όλα αυτά τα τραγούδια είναι τόσο απαισιόδοξα και απαξιωτικά, είναι υπαρκτός, αν και διαφορετικός από αυτόν που μέχρι τότε νόμιζα.
• Καταρχάς, οι περισσότεροι από τους ροκάδες είναι σπουδαγμένοι μουσικοί. Με λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι έχουν κάνει σπουδές σε φωνητικά και κάποια όργανα, άρα μόνο μετά από πολλή δουλειά κατάφεραν να δώσουν τόσο καλοφτιαγμένη μουσική στον κόσμο. δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που προέρχονται από πλούσιες οικογένειες και άσκησαν αυτή την μορφή τέχνης για την πλάκα τους.
• Σε αντίθεση λοιπόν με τον κοινό ροκά, δεν είναι φυσιολογικοί, αλλά εξαιρετικοί, εξαιρέσεις δηλαδή. Άρα, το τι ισχύει για αυτούς δεν ισχύει απαραιτήτως για όλους.
• Όταν μάλιστα έμαθα και για τις προσωπικές ζωές ορισμένων από τους πιο επιτυχημένους μουσικούς, τότε επιβεβαιώθηκε η άποψη ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να έλεγαν αλήθεια, αλλά ήταν η αλήθεια όπως την έζησαν οι ίδιοι, μέσα από το πρίσμα των προσωπικών τους δραμάτων. Ο τύπος αυτός, μία γυναίκα παντρεύτηκε και του βγήκε τρελή. Έγραψε ένα τραγούδι με το οποίο καταριέται όλες τις γυναίκες και εν μία νυκτί κακοχαρακτηρίστηκε όλο το γυναικείο φύλο.
• Γενικά, οι περισσότεροι είναι πρεζόνια και απροσάρμοστοι, άνθρωποι που έχουν χάσει κάποια στοιχεία που οι περισσότεροι άνθρωποι διατηρούν, πράγματα όπως οικογένεια, αρχές και ήθος.
• Επίσης, στη συντριπτική τους πλειοψηφεία είναι άντρες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί σε κοινωνικό επίπεδο σημαίνει ότι οι γυναίκες δεν εκφράζονται. Αν δηλαδή έγραφε το the wall μία γυναίκα, τότε ίσως να ήταν πολύ διαφορετικό. Φυσικά οι άντρες της παρέας θα πείτε ότι αν μπορούσαν οι γυναίκες να γράψουν το the wall τότε θα το είχαν κάνει, αλλά αυτό είναι μόνο εν μέρει σωστό.
• Οι γυναίκες μόλις τότε άρχιζαν να έχουν την ελευθερία τους, οι περισσότερες δε ήταν υποταγμένες νοητικά στο αντροκεντρικό μοντέλο της οικογένειας και δεν τους επιτρέπονταν όχι τραγούδια να γράψουν, αλλά ούτε στη λαϊκή να πάνε χωρίς την συγχρηματοδότηση και έγκριση κάποιου αρσενικού, ακόμα και στις πιο προηγμένες κοινωνίες του καιρού. Όσες κατάφεραν να ξεφύγουν ήταν λίγες, αλλά αντιμετώπισαν και πολλές δυσκολίες τόσο από τον περίγυρο όσο και από τους ίδιους τους ροκάδες που περισσότερο τις ήθελαν για σεξουαλική εκτόνωση παρά για συνάδελφους.
• Δεν έφταιγαν οι ίδιοι οι ροκάδες. Όλα αυτά ήταν κατάλοιπα των προγενέστερων νοοτροπιών, που σταδιακά και με πολλή υπομονή σε βάθος δεκαετιών μόνο αλλάζουν. Το γεγονός είναι ότι τότε ήταν αδύνατο για μία γυναίκα να δράσει με τέτοιο τρόπο, ενώ τώρα είναι απλά αχρείαστο, ευτυχώς.
• Τελικά, βλέποντας την επίδραση που είχε αυτή η μουσική στους μαθητές μου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αντίδραση έχει το σκοπό της και ότι η ένταξη μερικές φορές περνάει μέσα από την αμφισβήτηση και την κρίση. Κάποια από τα παιδιά που περνούσαν οικογενειακές ή άλλες δυσκολίες, βρήκαν τον τρόπο μέσα από αυτή τη μουσική να εκφραστούν και να εκτονώσουν τα αισθήματα θυμού που έκρυβαν και που αλλιώς δεν μπορούσαν να εξωτερικεύσουν. Έτσι, το ξέσπασμα ενός αντικοινωνικού και απροσάρμοστου, εξαρτημένου από μύριες ουσίες περιθωριακού που τίποτα κοινό δεν έχει με το μέσο παιδί, γίνεται όχημα λύτρωσης για εκείνο.
• Συνεπώς, ενώ φαινομενικά οι αντιδραστικοί είναι αυτοί που χτυπιούνται περισσότερο, αν κοιτάξεις καλύτερα θα δείς ότι μετά από μερικά χρονάκια εντάσσονται μια χαρά και βρίσκουν τον εαυτό τους ενώ άλλοι, που ήταν του ποιοτικού δήθεν και καλά, τελικά βρέθηκαν σε ψυχολογικά αδιέξοδα ή προσωπικές περιπέτειες, που αν νομίζει κανείς ότι κρύβονται κάτω από τα τεχνητά λούστρα που αγοράζονται, απλά κάνει λάθος.
• Απλά θα πρέπει κανείς να ξέρει ότι οι καλλιτέχνες δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι και πολύ, ειδικά αν είναι πιωμένοι.