Μη-αποφάσεις

• Παρατηρώντας τους ανθρώπους, βλέπει κανείς ότι πολλές φορές αποφεύγουν τη λήψη αποφάσεων, όχι γιατί η απόφαση είναι δύσκολη, αλλά γιατί φοβούνται την ευθύνη. Η πραγματικότητα αλλά και οι ίδιες μας οι αντοχές, ωστόσο, καθιστούν αναπόφευκτες και αναγκαίες κάποιες αλλαγές, μέχρι που κάποια στιγμή αυτό που δεν αποφασίζαμε τόσο καιρό έρχεται και μας βρίσκει σε ανύποπτο χρόνο, και τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο να υποκύψουμε στις εξελίξεις.
• Σε προσωπικό επίπεδο, για πολύ καιρό έβαζα τις ανάγκες άλλων πάνω από τις επιθυμίες μου. Δεν ευθύνονταν οι άλλοι, αλλά αυτό γινόταν. Δεν το μετανιώνω, βλέπω όμως ότι θα ήταν καλύτερα για όλους αν έδινα στον εαυτό μου λίγο ύπνο και λίγη ηρεμία περισσότερο, αντί υστερικά να απαιτώ να γίνουν όλα τέλεια. Το περίεργο είναι ότι ενώ έβλεπα αυτό που συνέβαινε και ήξερα ότι όλα έχουν συνέπειες και πως όλα εδώ πληρώνονται, όλο έλεγα στον εαυτό μου "αύριο, τώρα πρέπει να κάνω αυτό" μέχρι που τελικά πριν από δύο χρονάκια περίπου ο εαυτός μου απαίτησε άδεια και την πήρε δια της βίας. Όπως έλεγα και στη Δήμητρα, από εκείνο το σημείο και μετά, κοιμόμουν. Όταν δεν κοιμόμουν, τσακωνόμουν σα γνήσια bitch, όπως έλεγα και στον Μάκη όταν με επισκέφθηκε. Ξαφνικά τίποτα δεν άντεχα άλλο πια.
• Ενώ παλιά περήφανα αποκαλούσα τον εαυτό μου "σκυλί του πολέμου" γιατί μπορούσα να αντέξω οποιαδήποτε δυσκολία και κούραση, τώρα με την παραμικρή κίνηση έπεφτα κατάκοπη και δεν έπαιρνα τα πόδια μου χωρίς τρείς καφέδες και τρείς ύπνους. Το χειρότερο ήταν ότι δεν ήθελα τίποτα. Δεν ήθελα να διαβάζω βιβλία, που μέχρι τότε ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση για εμένα, ούτε να βγαίνω έξω, ούτε μουσική, ούτε να παίζω με τα παιδιά, μία εξαιρετικά διασκεδαστική δραστηριότητα για μένα. Δεν ήθελα τηλεόραση, δεν ήθελα φίλους, δεν ήθελα βοήθεια, δεν ήθελα να μιλήσω, δεν ήθελα κατανόηση, δεν ήθελα να ακούω, δεν ήθελα να βλέπω. Έβλεπα τα παιχνίδια στο πάτωμα και σκεφτόμουν κάτι όπως "Αυτό τώρα, θέλω να το μαζέψω? Άσε, κι αύριο εκεί θα είναι." και σωριαζόμουν σε όποια καρέκλα έβρισκα μπροστά μου.
• Το πρόβλημα ήταν, από ότι φάνηκε αργότερα, καθαρά σωματικό. Ήταν η συσσωρευμένη κούραση τόση, που απλά δεν πήγαινε άλλο.
• Η απόφαση, είχε ληφθεί μόνη της: τώρα, το πρόγραμμα έχει ξεκούραση.
• Αυτό βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο, ιδιαίτερα όταν έχεις δουλειά και παιδιά. Ευτυχώς οι δικοί μου, αυτοί με τους οποίους ζώ, είχαν πολλή υπομονή μαζί μου. Ευτυχώς, είχα την αυτοσυγκράτηση να ξεσπάω όσο το λιγότερο γινόταν πάνω τους και να συμβιβάσω μόνο στα άψυχα δηλαδή σε αυτά που ούτε πονάνε ούτε τους πέφτει ο εγωισμός αν τα κακομεταχειριστείς: έκοψα το σίδερο και την απαστράπτουσα καθαριότητα. Όσες φορές, από ενοχή, επιχείρησα να κάνω ότι και παλιά, το αποτέλεσμα ήταν είτε να μένω σε πλήρη ακινησία για τις επόμενες τρείς ημέρες είτε να εξοργίζομαι απλά και μόνο επειδή έπεσε ένα ψιχουλάκι στο πάτωμα.
• Συνέπεσε τότε, και είδα στην τιβή ένα ντοκιμαντέρ για τη φόρμουλα ένα και πως κατασκευάζονται αυτά τα οχήματα. Με έκπληξη έμαθα ότι τα αμαξώματα είναι ειδικά σχεδιασμένα ώστε σε περίπτωση σύγκρουσης να υποχωρούν, σπάζοντας, πριν υποχωρήσει και σπάσει τίποτα άλλο πιο πολύτιμο, όπως ο άνθρωπος εντός. Όπως συχνά κάνουμε οι γυναίκες, έδωσα υπερφυσικό νόημα σε αυτό το γεγονός και είπα: κάτι θα υποχωρήσει, αλλά δεν θα είναι το πιο πολύτιμο.
• Ευτυχώς, είχα πολύ κοντινά παραδείγματα από άλλες γυναίκες που είχαν καταρρεύσει τραγικά στον περίγυρό μου, και ήξερα ότι αυτό θα ήταν καταστροφικό τόσο για εμένα όσο και για τους αγαπημένους μου αν άφηνα να μου συμβεί.
• Έτσι, έδωσα στον εαυτό μου την πολυτέλεια της ξεκούρασης. Στο ρελαντί, και μόνο με τις βασικές λειτουργίες, τόσο νοητικά όσο και σωματικά, πέρασε ο χρόνος. Κατανάλωσα αρκετό αλκοόλ και φαγητό, ξενύχτησα σα χαμένο μπροστά στην τηλεόραση, αυξήθηκαν οι παραγγελίες φαγητού (προς μεγάλη ευχαρίστηση των αντρών της οικογενείας που μέχρι τότε σα σκύλα τους φώναζα όποτε το ζητούσαν) και επανεγκατάσταση κάθε λειτουργικού προγράμματος του εγκέφαλου.
• Μέχρι που μία μέρα, έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει πλένοντας πιάτα, όπως παλιά. "Ωπ!" σκέφτηκα, "Τι έχουμε εδώ κυρία Αθηνά μας? Ξεθαρεψάμαν?" . Για να πλύνω την κουρτίνα, να δω τι θα γίνει! Έπλυνα την κουρτίνα, και δεν κατέρρευσα, ένα γεγονός ενθαρρυντικό όσο ο πρώτος βλαστός του χωραφιού. Ας καθαρίσω και τις ντουλάπες των παιδιών, που από πέρυσι ως τώρα έχουν γίνει οι πυριτιδαποθήκες του νοικοκυριού μου. Τις καθάρισα, και τότε έπεσα πάλι στη γνωστή πλέον υποτονική συμπεριφορά. "Εντάξει, λοιπόν, σιγά-σιγά και με ρέγουλα" είπα στον εαυτό μου, ωστόσο ήξερα ότι σύντομα θα μπορούσα και πάλι να γίνω σκυλί του πολέμου.
• Πριν από λίγους μήνες, ξανάρχισα και το σιδέρωμα.
• Δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να υπερηφανεύομαι, αν μη τι άλλο γιατί δεν είμαι η μοναδική που περνάει κάτι τέτοιο. Τα γράφω όμως γιατί πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι μιλάνε, τότε όλα πάνε καλύτερα. Ίσως κάποια άλλη γυναίκα να αναγνωρίσει τον εαυτό της μέσα σε αυτή την ιστορία (σίγουρα θα πω εγώ) και να μπορέσει να δεί ότι δεν είναι ούτε τρελή ούτε μόνη, και ότι η ενοχή είναι κι αυτή ανθρώπινη, μέρος του προγράμματος. Ή ίσως κάποιος άντρας ή γιος να αναγνωρίσει τη γυναίκα ή μάνα του και να κάνει λίγη υπομονή όταν αυτή θα λέει τα δικά της.