Το σύνδρομο "Δόκτωρ Χάουζ"

• Είναι η πολιτισμένη εκδοχή του Κόναν του Βάρβαρου, είναι η επανάσταση κόντρα σε αυτό που πρέπει, γιατί σε όλη τη διάρκεια της σειράς, σε όλα τα επεισόδια, το κοινό στοιχείο, το γνώρισμα του τρελού γιατρού είναι ακριβώς αυτό που έκανε τον κόναν τον βάρβαρο να ξεχωρίζει. Κάνει ότι γουστάρει και στο τέλος δικαιώνεται.
• Βέβαια, το σκηνικό διαφέρει. Αντί για τις πεδιάδες, τα υψίπεδα και τις ζούγκλες με τα τέρατα και τους αιμοσταγείς πολεμιστές, έχουμε την αχανή θολούρα του πολίτικαλι κορέκτ με τις στρεβλώσεις του νόμου και τις αγκυλώσεις της τυπολατρείας.
• Επίσης το περίβλημα της νοητικής αυτής "γόμωσης" είναι διαφορετικό: αντί για τον ρωμαλέο και σωματικά υπερέχοντα Κόναν έχουμε τον τσιλιβίθρα Χάουζ, με το μπαστούνι και τα χάπια.
• Είναι, και οι δύο, οι ιδανικοί εμείς.
• Με μία διαφορά, ότι ο Χάουζ πάντα δικαιώνεται σαν ένας κουτσός άγγελος με ρομφαία, ενώ εμείς πολύ συχνά πέφτουμε έξω ή τρώμε τα μούτρα μας με οικτρό και ανεπανόρθωτο τρόπο.
• Και ο Χάουζ όμως δεν μένει αλώβητος από την μάχη αυτή. Η αέναη αντιπαράθεση με τον εαυτό έχει το κόστος της. Οι σκέψεις που δεν σταματούν ποτέ, η διαρκής αυτο-αμφισβήτηση είναι πράγματα που φθείρουν το σώμα, περισσότερο από τα τέρατα με τα αηδιαστικά πλοκάμια του Κόναν.
• Το κόστος του να είναι κανείς διανοητικά μόνος, συνιστάται τελικά από το να είναι κανείς και πραγματικά μόνος, συν τοις άλλοις.
• Έχουμε, το λοιπόν, μία κοινωνία που αποτελείται από πολλές μονάδες, αντί για ομάδες. Αυτό επιδρά διαφορετικά στο σύνολο.
• Μέσα σε μία κούπα ζεστό γάλα, αλλιώς κινείται το μέλι και αλλιώς η ζάχαρη.
• Η ανεξαρτησία και η ατομικότητα που στις μέρες μας εξυμνούνται σαν ιδανικά, είναι άραγε αυτό που θέλουν οι άνθρωποι? Μέσα στα διαμερίσματα, φροντίζοντας τόσο πολύ τον εαυτό μας, πόσο πλήρεις νιώθουμε? Ξεπερνώντας τις εθνικότητες, τις θρησκείες, τις ιδεολογίες και τις ηθικές, δε μένει τίποτα άλλο να συνδέει το ένα μυαλό με το άλλο. Το άτομο, χωρίς εξωτερικές διασυνδέσεις, χωρίς καμμία νοητική βοήθεια, σηκώνει μόνος του όλο το βάρος για κάθε σταγόνα της ύπαρξής του, είναι έρμαιος του εαυτού του.
• Γυμνάζουμε τον εαυτό μας, διατρέφουμε τον εαυτό μας, καλλιεργούμε τον εαυτό μας, τόσο που δεν έχουμε χρόνο ή ενέργεια να ασχοληθούμε με τους άλλους. Ο ιδανικός εαυτός δεν έχει με ποιόν να πιεί κρασί.
• Αυτός που πίνει κρασί με την παρέα είναι αυτός που έχει επιτρέψει την ατέλεια στον εαυτό του και στους άλλους. Είναι πρακτικά αδύνατον να γίνει αλλιώς, για τον εξής απλούστατο λόγο.
• Για να είναι κανείς τόσο ιδανικά αψεγάδιαστος, πρέπει να επενδύσει όλες του τις δυνάμεις, ψυχικές, σωματικές και διανοητικές για αυτόν τον σκοπό. Πρέπει, όπως ο Χάουζ, να είναι πάντα στην τσίτα, σφιγμένος σα τανάλια, τεντωμένος σα χορδή. Οι δικοί του, βλέποντάς τον έτσι, α)νιώθουν ενοχή ή μειονεξία , συγκρίνοντας τον ατελή εαυτό τους με τον θεϊκά ανώτερο εσφιγμένο και β) τους χαλάει το κέφι με την διαρκή του εμμονή. Αντί να χαλαρώσει να πεί καμμία χαζομάρα να γελάσουμε, θέλει όλο σοφίες και αλήθειες να πετάει. Μέγα σπάσιμο, όπως όλοι καταλαβαίνουμε.
• Δεν είναι κακό, είναι απλά μία τάση της εποχής, να καλλιεργούμε τους ανθρώπους σε θερμοκήπια, ώστε να επιτυγχάνονται ακραίες επιδόσεις. Μία τάση είναι, άρα σίγουρα με το χρόνο θα εξελιχθεί σε κάποια άλλη που θα είναι καλύτερη και αποτελεσματικότερη.
• Στο μεταξύ, με ρέγουλα η τελειότητα, εντάξει?