Πως να ξεχάσετε ότι σας στεναχωρεί

• Βασικά είναι πολύ εύκολο. Ένα σωρό ουσίες κάνουν το μυαλό να χάνει τον ειρμό του, από το κρασάκι του θεού και τη νικοτίνη μέχρι τα ναρκωτικά και τα ψυχοφάρμακα κάθε είδους. Ακόμα και η ζάχαρη ή η σοκολάτα, ο καφές και το τσάι είναι οι τελετουργίες τους τέτοιες που να σε στέλνουν αλλού, να ξεχνάς.
• Επίσης είναι και κάποιες μορφές αφαίρεσης, πολύ αποτελεσματικές και δημοφιλείς, που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχνάει την ύπαρξή του και τις ξέρουμε όλοι. Είναι το θέατρο, ο χορός, η τηλεόραση, το κουτσομπολιό. Σε παλιότερους πολιτισμούς είχαν χορούς που σε έστελναν σε έκσταση όπως η ταραντέλα (αν και αρχικά επινοήθηκε για να αντιμετωπισθεί το τσίμπημα της αράχνης, όποιος το έχει τολμήσει ξέρει ότι για να χορέψεις ταραντέλα πρέπει να ξεχάσεις όλες τις βασικές έννοιες της αυτοσυντήρησης) ή όπως οι στροβιλιστοί χοροί των δερβίσηδων, οι δικοί μας αναστενάρηδες που περπατάνε στα κάρβουνα. Η γιόγκα. Αν μπορούσε κανείς να βρεί ένα και μόνο κοινό στοιχείο ανάμεσα στους πολιτισμούς του κόσμου και των αιώνων, τότε σίγουρα αυτό θα ήταν ότι σε κάθε ένα υπάρχει κάτι που να φέρνει την πολυπόθητη λήθη στους ανθρώπους.
• Παντού υπάρχει το αλκοόλ.
• Αλλά τί είναι αυτό από το οποίο ο μόνος τρόπος να γλυτώσουμε είναι να μην έχουμε συναίσθηση του εαυτού μας, εκτός από τον ίδιο τον εαυτό μας? Τί μας φταίει ο έρμος?
• Είναι ο φόβος του κατατρεγμού ή το βάρος της ευθύνης που μας γονατίζει, ή μήπως θέλουμε να γίνουμε πάλι άννοα ζώα, ευτυχή στην άγνοια του θανάτου μας? Μήπως δεν είναι τα ξεχασμένα ένστικτα που επιθυμούμε να ξαναζήσουμε αλλά η έλλειψη ευθύνης, η αθώα γύμνια μπροστά στο θεό, η απουσία καλού ή κακού, χωρίς το δίλημμα της επιλογής?
• Είναι τυχαίο που μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις είναι αυτή του να έχεις δίκιο μπροστά σε όλους? Είναι τυχαίο που όσο περισσότερο ασχολείται κανείς με τον εαυτό του τόσο πιο ανικανοποίητος αισθάνεται και ότι μόνο ο ύπνος ενός μωρού μπορεί να συγκριθεί με τον ύπνο του δικαίου? Είναι το ανθρώπινο είδος το μόνο που δεν ενηλικιώνεται ποτέ, ποτέ δεν μαθαίνει στα αλήθεια να υπάρχει μαζί με άλλους ούτε να δέχεται τον κόσμο παρά μόνο σαν κακομαθημένο νήπιο κλαίει χτυπώντας το πόδι επειδή δεν έχει αυτό που θέλει?
• Αφού τόσο έχουμε ανάγκη την ονειροπόληση και το πέταγμα του νού ώστε να αρρωσταίνουμε και να καταθλιβόμαστε χωρίς αυτά, τότε γιατί τα περιφρονούμε τόσο? Γιατί εκτιμούμε περισσότερο εκείνους που καταπνίγουν αυτές τις ανάγκες καταλήγοντας ψυχαναγκαστικά τέρατα εθισμένα στο λεξοτανίλ και βάλιουμ? Μήπως νιώθουμε ότι αδικούμαστε, αυτό που εμείς πληρώνουμε πανάκριβα με δυστυχία και θυσία κάποιοι άλλοι το έχουν χωρίς να πληρώσουν τίποτα? Μήπως νιώθουμε ότι θυσιάσαμε τα πάντα για μία καλή ζωή αλλά ξεχάσαμε ότι η καλή ζωή είναι στο να κάνεις αυτό που θέλεις?