Πως ήταν εχτές στην ομιλία?

• Καλά ήταν, είχε και κόσμο, ωραία περάσαμε.
• Μέσα στο εκρηκτικό κοκτέηλ των δημοτικών εκλογών όπου ο ένας περιμένει τους υποψηφίους του αλλουνού και στον επικείμενο χειμώνα, είναι να απορεί κανείς πως βρίσκουν το θράσος μερικοί μερικοί να εκφέρουν και γνώμες, αφού τα έκαναν σαν τα μούτρα τους.
• Δυστυχώς, αυτό που προκύπτει μετά από ενδελεχείς και εμπεριστατωμένες έρευνες σε όλα τα κανάλια και σε όλα τα ειδησεογραφικά σάιτ και σε όλα τα έντυπα ή και άτυπα, είναι ότι αυτό που θα πάθουμε τούτο το χειμώνα είναι κάτι παραπάνω από αναπόφευκτο, είναι αναγκαίο, διότι αποτελεί ταυτόχρονα επιθανάτιο ρόγχο και ωδίνες τοκετού.
• Δεν ξέρω πως να το τονίσω αρκετά ώστε να το καταλάβουν όλοι, όμως είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να αλλάξει τρόπο ο έλληνας, τώρα, όχι αργότερα. Έτυχε να είναι ο γιώργος αυτός που θα το κάνει και τελικά αυτός θα περάσει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έσωσε την ελλάδα, αλλά μη νομίσει κανείς ότι αν ήταν άλλος θα γινόταν διαφορετικά. Αν έκανε διαφορετικά τώρα θα ήμασταν στην ίδια μοίρα με το αφγανιστάν, και για αυτό διαβάστε και μάθετε. Δε σας δίνω λινκ αλλά και δάχτυλα έχετε, και μάτια, δε χρειάζεστε μασημένη τροφή...
• Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν θα είναι εύκολο, ότι θα την πληρώσει και πάλι ο ιδιώτης, αυτός που σε άλλες χώρες αποτελεί την πρώτη γραμμή της ανταγωνιστικότητας αλλά εδώ είναι ο καρπαζοεισπράκτορας όοοολης της υπόθεσης. Είναι προφανές ότι θα την πληρώσει αυτός που δουλεύει για να μπαλώσει τις κοτσάνες των τεμπέληδων και των μαφιόζων, ότι το μεγαλύτερο απόθεμα το έχουν όσοι έκλεβαν πιο αναίσχυντα τοις προηγούμενες δεκαετίες, άρα εκείνοι έχουν και τις περισσότερες ελπίδες να επιβιώσουν επιχειρηματικά. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει ο γιώργος να το κάνει αυτό ούτε αν εξαρχής αυτή είναι η πρόθεσή του, όμως είναι απαραίτητο, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να δουλέψουν οι επιχειρηματίες όχι παρέχοντας τζάμπα υπηρεσίες αλλά παράγοντας έργο, πρώτες ύλες, μεταποίηση, ενέργεια και αγροτικά προϊόντα, γιατί χωρίς αυτά όλα τα άλλα είναι αέρας του αέρα.
• Είναι απαραίτητο η συλλογική μας δράση να βγεί από τη συνδικαλιστικόπληκτη νοοτροπία του παζαρέματος δικαιωμάτων και να μπεί στη νέα φάση της προσφοράς, δηλαδή να επιχειρούμε δημιουργικά, να προσφέρουν οι επιχειρήσεις μας κάτι που να χρειάζεται ο τόπος και η κοινωνία όχι να ανοίγουν μαγαζιά που εμπορεύονται δημόσιες σχέσεις. Γιατί κοιτάζοντας τη μικρομεσαία επιχείρηση, θα δει κανείς ότι το 90% αποτελείται από ψιλικατζίδικα και μπουτίκ. Αυτό δεν είναι επιχειρηματικότητα, είναι λούφα από τον εαυτό μας, είναι ξέπλυμα συνείδησης.
• Πριν από δύο χρόνια μπήκε στο γραφείο μας για να ενοικιάσει αυτοκίνητο ένα ζευγάρι, αυτός έλληνας αυτή αμερικάνα. Είχαν στα χέρια τους μία τεχνολογία για τη διαχείριση σκουπιδιών. Δεν θυμάμαι πως ονομάζονταν αυτή η μέθοδος, αλλά μία σακούλα μεγάλη σκουπιδιών μετατρέπονταν σε ένα κρυσταλλάκι όσο το νύχι του δάχτυλου ενός ανθρώπου, το οποίο ήταν ασφαλές για το περιβάλλον. Είχαν σκεφτεί ότι αφού στην ελλάδα η διαχείριση απορριμμάτων είναι στα σπάργανα και αφού εκκρεμούσε το ευρωπαικό πρόστιμο, τότε η δική τους μέθοδος θα ήταν μάνα εξ ουρανού για τους έλληνες. Επένδυσαν πολλά χρήματα για να στήσουν ένα εστιατόριο του οποίου τα κέρδη θα τροφοδοτούσαν την έρευνα και περαιτέρω επενδύσεις στην μέθοδό τους. Πέρασαν πολύ καιρό τριγυρνώντας από δήμο σε νομαρχία, από πόλεις σε χωριά από κοινότητες σε ιθύνοντες και όλο συναντούσαν εμπόδια και τρικλοποδιές από τους μαφιόζους των αυτοδιοικήσεων. Όταν μπήκαν στο γραφείο, ο σύζυξ μαζί με τον κύριο πήγαν σε συνεργείο όπου θα παραλάμβαναν το ενοικιασθέν αυτοκίνητο και έμεινα με την κοπέλα.
• Μου διηγήθηκε την ιστορία της, και σε κάθε "αλλά" που έλεγε κουνούσα το κεφάλι γιατί ήξερα τι εστί δημόσιο και τι δημόσιος φορέας, αλλά καλύτερα από όλα ήξερα τι εστί συναλλαγή με το δημόσιο. Η κοπέλα μου είπε ότι από καθυστέρηση σε καθυστέρηση, από αναβολή σε αναβολή και από ασάφεια του νόμου σε ανικανότητα κάποιου υπάλληλου, τα είχαν χάσει όλα. Έκλαιγε, κατέρρευσε εκεί μπροστά μου μέσα στο γραφείο και έβλεπα το μέλλον μου, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα.
• Αυτό το κράτος πρέπει να πεθάνει, όσο κι αν το έχουμε συνηθίσει, όσο κι αν για να συμβεί αυτό πρέπει να την πληρώσουν αθώοι. Αυτό το κράτος πρέπει να πεθάνει, όσο ακόμα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος με όρεξη να δουλέψει να επιχειρήσει, να κάνει κάτι καλό, όσο υπάρχει έστω και ένας έλληνας που μένει εδώ και που μπορεί ακόμα να κατεβάσει μία καλή ιδέα, και αυτό σας λέω ότι δεν θα είναι για πολύ.
• Αυτό εννοούσα δήμητρα ότι εκείνο που συζητούσαμε είναι καλό. Δεν είμαι τρελή ούτε μαζοχίστρια να θέλω να πληρώνω από το υστέρημά μου, αλλά δυστυχώς υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει ότι πρέπει να γίνει, και δυστυχώς επίσης, είναι ο γιώργος αυτός που θα το κάνει.
• Αν δεν το κάνει αυτός τώρα, τη βάψαμε.