Μαθηματικώς Διακείμενος

• Ο μελαχροινός μου έχει πολλή πλάκα.
• Όταν ήταν πολύ μικρός, είχα ακούσει ότι πρέπει να μιλάς πολύ στα παιδιά αλλά δεν μπορούσα όλην ώρα να λέω ότι να'ναι. Έτσι, όποτε ξέμενα από θεματολογία, είτε που του τραγουδούσα, είτε που του μετρούσα. Μετρούσα τις κουταλιές σκόνης στην μπισκοτόκρεμα, τα τουβλάκια που μάζευα από το πάτωμα, όλα. Συνήθισε λοιπόν ο μελαχροινός να τα μετράει όλα.
• Μετρούσε τα τεράστια γράμματα στις επιγραφές των καταστημάτων και έμαθε να διαβάζει. Μετρούσε τα χαρτιά της τράπουλας από τις πασιέντσες του παππού του, μετρούσε το κάθε τι. Για ορισμένο διάστημα, μου ζητούσε αντί για παραμύθι το βράδυ να του μετράω, ήθελε ως το εκατό χιλιάδες αλλά ευτυχώς βαριόταν γύρω στο πεντακόσια. Ήθελε ως το εκατό χιλιάδες γιατί του φαινόταν ο μεγαλύτερος αριθμός στον κόσμο, όπως όταν λέμε σε αγαπάω ως το φεγγάρι, θεωρώντας ότι εκεί είναι το ανώτατο όριο, όμως όλοι ξέρουμε ότι μπορείς να αγαπάς κάποιον και περισσότερο από αυτό, αν το σκεφτείς λογικά... Όταν με ρώτησε κάποιο βράδυ αν το 100.000 είναι ο μεγαλύτερος αριθμός, του είπα ότι δεν είναι γιατί οι αριθμοί συνεχίζουν και μετά από αυτό, εκατό χιλιάδες ένα, εκατό χιλιάδες δύο, κτλ κτλ.
• Μετά με ρώτησε ποιός είναι ο μεγαλύτερος αριθμός του κόσμου. Του απάντησα ότι δεν υπάρχει γιατί όσο μεγάλο αριθμό κι αν σκεφτούμε, μπορούμε να τον κάνουμε μεγαλύτερο απλά προσθέτοντας άλλο ένα, δηλαδή το ένα εκατομμύριο να το κάνουμε ένα εκατομμύριο ένα ή το ένα δισεκατομμύριο να γίνει ένα δισεκατομμύριο ένα και πάντα να προσθέτουμε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, για πάντα. Και ότι αυτή τη δουλειά του να μετράμε για πάντα τη λέμε άπειρο.
• Χρειάστηκε να το σκεφτεί για κάποιο διάστημα αυτό, γιατί ο Μπαζ Λάιτγύαρ έλεγε "Στο άπειρο, Κι ακόμα παραπέρα!", πράγμα που τον μπέρδεψε αφάνταστα, ώσπου του εξήγησα ότι πρόκειται για αστείο της ταινίας και ηρέμησε το μυαλουδάκι του.
• Κάποτε, άκουσε κατά τύχη μία ρίμα που μας είπε προ χιλιετίας ο πατέρας μου, το περίφημο "Τρείς έντεκα, τρείς δώδεκα, τρείς δεκαπέντε κι έντεκα". Του εξήγησα ότι εννοούμε πόσο μας κάνουν τρία εντεκάρια, μαζί με τρία δωδεκάρια, τρία δεκαπεντάρια και άλλο ένα εντεκάρι στο τέλος. Το υπολογίσαμε και βρήκαμε ότι το αποτέλεσμα είναι 125. Από τότε, έχει γίνει ο αγαπημένος του γρίφος και ρωτάει όποιον βρεί το ίδιο πράγμα. Τις περισσότερες φορές οι περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται να ασχοληθούν και πετάνε ένα αφηρημένο "δεν ξέρω", οπότε εκείνος δίνει περήφανα τη σωστή απάντηση, αποδεικνύοντας το πόσο ανώτερος είναι από όοοοοοολους τους παρευρισκόμενους.
• Προχτές, τον έθεσε για εκατομμυριοστή φορά και στον παππού του, ο οποίος για εκατομμυριοστή φορά υποκρίθηκε ότι δεν ήξερε και ότι μπερδεύτηκε, προς τέρψι του υιού μου. Μετά όμως, ο μελαχροινός μου τροποποίησε τον γρίφο. Ρώτησε τον παππού του πόσο κάνει "Τέσσερις έντεκα, τρείς δώδεκα και τρείς δεκαπέντε".
• Ο παππούς μπερδεύτηκε στ' αλήθεια, έλεγε άλλα αντί άλλων, και ο μελαχροινός μου γελούσε σα μικρό παιδί...
• Τώρα, στον ανταγωνισμό με τον αδερφό του, ήταν απαραίτητο να βρεί κάτι ανώτερο από το άπειρο, γιατί δεν μπορείς να δεχτείς την ήττα έτσι απλά όταν σου λέει κάποιος ότι έχει φάει άπειρα παγωτά ή ότι έχει κάνει άπειρα μπάνια στη θάλασσα, οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε βρεί μία νέα μαθηματική έννοια, το "άπειρον πείρον", όπως όταν λέμε δισεκατομμύριο, ή άπειρες φορές το άπειρο, που για τα παιδιά είναι το ίδιο και το αυτό.
• Η φωτογραφία είναι περυσινή, από βόλτα με μπουγάτσα στο δάσος Μονολιθίου