Πανομοιότυπα Διαφορετικός

• Οι άνθρωποι συντάσσονται σε ομάδες, ενστικτωδώς.
• Οι ομάδες αυτές αποτελούνται από ομοίους, βάσει ορισμένων κριτηρίων.
• Τα κριτήρια αυτά μπορεί να είναι φυλετικά, οικονομικά, επαγγελματικά ή ταξικά, κάστες, φυλές, έθνη, τάξεις και φατρίες. Είναι το μόνο φυσιολογικό, το βλέπεις παντού και ο λόγος είναι ότι αυτό που έχουμε συνηθίσει είναι ασφαλέστερο και ήδη δοκιμασμένα αποτελεσματικό. Εξοικονομείς χρόνο και ενέργεια αντί να είσαι στην τσίτα όλην ώρα να αντιμετωπίζεις άγνωστες καταστάσεις. Άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού πρακτικά, τα άτομα που βρίσκονται κοντά μας είναι μάλλον αυτά που μοιράζονται ίδιες με εμάς καταβολές, βιώματα και εμπειρίες. Ένας γιατρός μέσα στο νοσοκομείο, δεν πιο πιθανό να συναντήσει γιατρούς για αρκετό διάστημα ώστε να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης? Δε συμβαίνει το ίδιο ανάμεσα σε οικοδόμους, δάσκαλους, μουσικούς, λόγιους, νέους, γέρους. κτλ?
• Όταν κάποιο διαφορετικό άτομο εμφανίζεται σε κάποιον χώρο, τότε χρειάζεται κάποιος χρόνος για να γίνει αποδεκτός από τους υπόλοιπους, όχι επειδή οι άλλοι είναι κακοί ή στενόμυαλοι αλλά γιατί δεν είναι ρομπότ να πατήσεις ένα κουμπί και να περάσουν από το ξένο κι άγνωστο στο φιλικό και ασφαλές. Είναι η φύση του ανθρώπου αυτή.
• Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι μόνο οι άνθρωποι έτσι. Ακόμα και η πιο στοιχειώδης μορφή ζωής αντιμετωπίζει με επιφύλαξη το διαφορετικό για έναν απλούστατο λόγο και αυτός είναι ότι μπορεί να κρύβεται κάποιος κίνδυνος.
• Στην ανθρώπινη κοινωνία, τι κίνδυνος μπορεί να κρύβεται πίσω από έναν διαφορετικό άνθρωπο, όμως?
• Ένας γκέη, ένας διανοητικά ανάπηρος, ένας αλλόθρησκος, ένας ξένος, τι έχει να μοιράσει μαζί μας και γιατί νιώθουμε άβολα στην παρουσία τους?
• Στην ουσία δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε ή να κερδίσουμε από τη συναναστροφή μαζί τους, κι όμως τους αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερο τρόπο, ακόμα και όταν νομίζουμε ότι είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Και εκείνοι το αντιλαμβάνονται και πικραίνονται.
• Δεν είναι ότι ένας άγνωστος μπορεί να σε εξαπατήσει, ούτε ότι δεν ξέρεις από που κρατάει η σκούφια του, ούτε οι πολιτισμικές διαφορές: η εμπειρία έχει δείξει ότι όλα αυτά ξεπερνιούνται όταν οι άνθρωποι το θέλουν.
• Ο λόγος που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με διστακτικότητα τους διαφορετικούς, είναι διπλός, ένας πρακτικός και ένας ψυχολογικός.
• Ο πρακτικός λόγος είναι ότι η παρουσία ενός διαφορετικού ατόμου φέρνει επιπλοκές σε μία ως τώρα απλή και κανονική καθημερινότητα. Εκεί που ήσουν σίγουρος ότι έτσι είναι οι άνθρωποι και έτσι μιλάμε στους ανώτερους και έτσι γίνονται οι σχέσεις, ξαφνικά έρχεται ένας "άλλος" και ξαφνικά πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου. Μεγάλο ξεβόλεμα. Μέχρι να καταταχθεί ο νεοφερμένος σε μία από τις ήδη υπάρχουσες κατηγορίες του μυαλού μας, μέχρι να τον αποκρυπτογραφήσουμε ώστε να πάψει να αποτελεί μυστήριο και ενδεχόμενη απειλή κακών εκπλήξεων, χρειάζεται χρόνος. Είναι ανθρώπινο. Μπορείς να λες ότι είναι κακό και μισαλλόδοξο, αλλά δεν μπορείς να το σταματήσεις. Την ημέρα που οι άνθρωποι θα δέχονται τα πάντα είναι η ημέρα που θα έχει χαθεί κάθε ελπίδα.
• Ο δεύτερος λόγος, ο ψυχολογικός, είναι η κωδικοποίηση της επικοινωνίας. Αυτό, είναι ένα πραγματικό μυστήριο και κανείς δεν το έχει λύσει ως τώρα, ένα θαύμα. Είναι ο λόγος που τα μυαλά των ανθρώπων είναι το πιο γοητευτικό πράγμα στον κόσμο.
• Μπορεί ένας συνεσταλμένος και σεμνός άνθρωπος να κάνει παρέα με έναν αλητάμπουρα ή καραγκιόζη χωρίς να αλλάξει το είναι του αλλά με μία αίσθηση αποδοχής και ασφάλειας που κανένας όμοιός του δεν θα μπορούσε να του δώσει. Μπορεί ένας διανοούμενος να νιώθει όμορφα με έναν απλοϊκό άνθρωπο του μόχθου, μία πόρνη με μία αγία, ένας νέος με έναν γέρο, ένας σκύλος με έναν άνθρωπο. Αυτό που είναι κοινό δεν είναι οι κοινές νοοτροπίες, εμπειρίες ή καταστάσεις, αλλά οι κώδικες επικοινωνίας, δηλαδή τα κόμματα στις προτάσεις, οι ματιές, τα κενά ανάμεσα στις λέξεις, οι αντιστοιχίες νοημάτων με έννοιες και η αναλογία του πόνου στα αισθήματα.
• Για αυτό, πολύ συχνά τυχαίνει να συμπαθούμε κάποιον, να κατανοούμε τι θέλει να πει αλλά στο τέλος οι δρόμοι μας να χωρίζουν, και μετά να διανύουμε χιλιάδες χιλιόμετρα για να συναντήσουμε κάποιον που μας είναι φαινομενικά άσχετος.
• Για αυτό οι γκέη δεν είναι απλά διαφορετικοί αλλά παντελώς ξένοι: οι κώδικές τους είναι ξένοι για όλους εκτός από τους ίδιους.
• Η ανάρτηση προέκυψε όταν εντελώς τυχαία ξαναβρήκα μία φίλη που είχα χάσει πριν καιρό και έτυχε να μοιραστεί τον ίδιο προβληματισμό με εμένα. Πάνω σε κάποιον πειραματισμό με τα πρότυπα για το μπλογκ έχασα όλους τους συνδέσμους μου. Την ξαναβρήκα διαβάζοντας ακατάσχετα σχόλια εδώ κι εκεί. Χαιρετίζω την Αόρατη Μελάνη, λοιπόν.
• Και ένα τραγουδάκι για όλους: