Στο Βιλαμπάχο, ακόμα Τρίβουνε

• Είχα έναν θείο, που πέθανε πριν από δυό χρόνια, ο οποίος ήταν περίεργος και απόμακρος.
• Όλο ιδιοτροπίες και παραξενιές, το ένα του μύριζε, το άλλο του βρώμαγε και όλοι λέγανε ότι θα μαγκουφιάσει. Δεν μας πείραζαν όλα αυτά, όμως μας πείραζε το γεγονός ότι έδειχνε να αποφεύγει την οικογένεια, όχι μόνο τη δική μας αλλά και τη δική του, τους γονείς του και τα αδέρφια του, τα ανίψια του, όλους. Ποτέ δεν ήταν παρών σε οικογενειακές εκδηλώσεις, ούτε επισκέπτονταν ποτέ κανέναν, παρά μόνο πήγαινε μόνος του διακοπές, μόνος του για δουλειές, όλα μόνος του.
• Προσωπικά, αναρωτιόμουν τι του έκανα και με αντιπαθεί τόσο.
• Ακόμα και τη μάνα του, τη γιαγιά μου δηλαδή, παρόλο που την υπεραγαπούσε, της έστελνε λεφτά, της νοίκιασε σπίτι κοντά στο υπόλοιπο σόι με όλες της ανέσεις (γιατί είχε και κάποια επιφάνεια) ικανοποιούσε κάθε επιθυμία της, αλλά από μακριά, την επισκεπτόταν μία στο τόσο για ένα γουηκέντ μόνο, και μάλιστα κοιμόταν στο ξενοδοχείο. Όταν κάποτε αναγκάστηκε να παρευρεθεί σε κάποιο γάμο με το υπόλοιπο σόι, δεν έδειχνε καθόλου χαρούμενος, μιλούσε νευρικά και τελικά σηκώθηκε νωρίς για να πάει να τα πιεί μόνος του στο ξενοδοχείο του.
• Άλλο κι αυτό, έπινε πολύ. Αν δεν ήταν ευμεγέθης θα ορκιζόμουν ότι δεν τρώει ποτέ και ότι ζει με τζιν & τόνικ.
• Μέχρι που πέθανε και μάθαμε ότι τα άφησε όλα στον σύζυγό του.
• Τώρα, η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε εκείνος και μετέπειτα εγώ, ήταν πολύ, μα πάρα πολύ, απίστευτα πολύ συντηρητική σε πολλά θέματα. Αν νομίζετε ότι εγώ είμαι συντηρητική, βάλε επί χίλια και λίγο θα πλησιάσετε κάπως. Ακόμα και μία φυσιολογική σχέση ανάμεσα σε αγόρι και κορίτσι την έβλεπαν με στραβό μάτι, οποιαδήποτε κοπέλα έκανε τη ζωή της σχολιάζονταν από το σόι με πολύ αρνητικό τρόπο και, το λέω με κάθε ειλικρίνεια, ήταν υπερβολικά καταπιεστικά όλα αυτά.
• Έτσι λοιπόν, δικαιολόγησα μέσα στο μυαλό μου την κρυμμένη του ζωή και την απόμακρη στάση του. Η αυστηρή οικογένειά του με τις αγκυλώσεις της, από τη μία τον αλυσόδενε με υποχρεώσεις και από την άλλη δεν τον αποδέχτηκε ποτέ, εν αγνοία της τον υποτίμησε με ρατσιστικά σχόλια, σχολίαζε με κακεντρέχεια τους π....ηδες και έλεγαν ευτυχώς που εμείς στο σόι μας δεν έχουμε "τοιούτους" παρά μόνο άντρακλες θεριακλήδες και καραμπουζουκλήδες. Από τη μία του γκρινιάζανε να έρθει στην τάδε γιορτή, να έρθει στην δείνα υποχρέωση, να καλύψει τις οικογενειακές υποχρεώσεις, κτλ, κι από την άλλη δεν τον αφήνανε ήσυχο κι όλο του λέγανε "γιατί δεν παντρεύτηκες? θα λέει ο κόσμος ότι είσαι αδερφή" με αποτέλεσμα να τον διώχνουν όλο και πιο μακριά.
• Η πίεση αυτή τον είχε οδηγήσει σε πολλές αλλεπάλληλες ψυχοσωματικές ασθένειες, οι οποίες χρόνια τον βασάνιζαν και τελικά, σε συνδυασμό με το ποτό, τον σκότωσαν γύρω στα 67 του χρόνια.
• Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τον γνώρισα στ'αλήθεια, γιατί δεν είχαμε ουσιαστική επαφή. Όμως όταν αποκαλύφθηκαν όλα, μετά το αρχικό σοκ, σκέφτηκα πόσο δυστυχισμένος θα πρέπει να ήταν αυτός ο άνθρωπος που αγαπούσε μία οικογένεια που δεν τον δέχτηκε ποτέ. Ακολουθώντας την αλυσίδα της πίεσης, από τον θείο στην οικογένεια, από την οικογένεια στον περίγυρο και από τον περίγυρο στην κοινωνία γενικά, είναι εύκολο να χαθεί η ευθύνη σε ένα σύννεφο από κλισέ, όμως στην τελική οι δικοί του άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν το βάρος στο λαιμό τους. Εμείς.
• Γιατί πάντα όλοι λέμε θεωρίες, αλλά όταν κάποια κατάσταση αγγίξει εμάς τους ίδιους, τότε αναγκαστικά το αντιμετωπίζουμε και αυτό που ξέρω στα σίγουρα, πέρα από κάθε θεωρία, είναι ότι αν κάποιος που αγαπάς κλαίει, τότε σου σπάει η καρδιά και θα κάνεις τα πάντα για να τον ανακουφίσεις, ότι κι αν έχει κάνει, όσο σοβαρό κι αν είναι αυτό που εσύ βλέπεις ως παράπτωμα. Πρώτα ανακουφίζεις τον πόνο και κλείνεις την πληγή, και μετά όλα τα άλλα.
• Όμως η κοινωνία έχει πολλές αγκυλώσεις σαν αυτές που, παρά την πρόοδο, επιμένουν τα τυραννούν τους ανθρώπους και να προξενούν πολύ πόνο, όπως η παιδική βία, η οικογενειακή βία, οι φυλετικές ή ταξικές διακρίσεις, καταχρήσεις διαφόρων εξουσιών κτλ, οι οποίες αν και δεν αποτελούν εγκλήματα καθεαυτά, έχουν σαν αποτέλεσμα πολλή δυστυχία. Η κοινωνία λέει ότι το σωστό είναι σωστό, και συζήτηση τέλος.
• Μου φαίνεται τραγικό το γεγονός ότι σε κάποια μέρη η διανόηση έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη αλλά παρόλα αυτά δεν κάνουν τίποτα όταν κάποιοι άλλοι άνθρωποι κουτσουρεύουν τα παιδιά και τις γυναίκες τους στο όνομα της θρησκείας ή της συζυγικής πίστης, ζώνονται εκρηκτικά και να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους ή κάνουν την αδικία θεϊκό νόμο. Μέσα σε όλα αυτά, οι σεξουαλικές ανησυχίες μία ομάδας ανθρώπων φαντάζουν πολύ ασήμαντες και η ανθρώπινη διανόηση έχει πολλά σοβαρότερα θέματα να λύσει, όμως να που δυστυχίες πηγάζουν από το τίποτα.
• Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ο θείος μου δεν είχε κρυφή τη ζωή του. Ήταν μία απόφαση που είχε παρθεί πολύ πριν γεννηθώ εγώ, τότε που η γιαγιά ανέτρεφε τα παιδιά της: δεν συμπαθούμε τους "άλλους" και μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ύπαρξή του απλά ακυρώθηκε. Γεγονός είναι ότι αισθάνομαι άβολα με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά όπως ανέχεσαι κάποιον απλά και μόνο επειδή είναι συγγενής, υποθέτω ότι θα μάθαινα να συνυπάρχω και μαζί του, με τον ίδιο τρόπο που ανεχόμαστε μία κοτσομπόλα ανακατεύτρα θεία που υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Ή ίσως να αποφάσιζα κάτι άλλο, ανάλογα με το χούι του συγκεκριμένου ανθρώπου, όπως θα έπρεπε να είναι το πρέπον αντί να χρειαζόμαστε τόσους νόμους απλά και μόνο για να κοιμηθούμε με κάποιον ή να τον βάλουμε στο σπίτι μας. Ή να τον διώξουμε από αυτό, άλλο ένα αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ενός μας.
• Παραδόξως, αυτή η αποκάλυψη γέννησε την άποψη ότι η υπερβολική ενασχόληση με τον εαυτό και ειδικότερα με τα σεξουαλικά, είναι δυστυχιογόνα και πιο ψυχοφθόρα από όσο θα ήταν από μόνη της η ζωή, και αυτό γιατί όσο πιο σοβαρά παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο περισσότερες παράλογες προσδοκίες έχουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, και τόσο περισσότερο αυτομαστιγωνόμαστε όταν νομίζουμε ότι δεν ταιριάζουμε. Ίσως να ήταν διαφορετική η στάση του αν δεν φοβόταν για τη δημόσια εικόνα του, αυτή του αξιοσέβαστου μεγαλοεπιχειρηματία και μάλιστα μας μάλωνε όταν αργούσαμε στη βραδινή μας έξοδο φοβούμενος για την "τιμή" μας. Ίσως, από την άλλη, να ήμασταν μία πιο ενωμένη οικογένεια αν οι δικοί μου δεν ήταν τόσο απόλυτοι στους αφορισμούς τους.
• Ήταν ο νονός μου.